«Ο Θρύλος του Μάικλ Κόλχαας» απέσπασε το πρώτο Βραβείο από την κριτική επιτροπή του φετινού Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

Η ταινία ξεχώρισε για το λιτό και απέριττο ύφος της σκηνοθεσίας, για την αισθητική της φόρμα και για τη διαχρονικότητα των ζητημάτων που θίγει.

Η πάλη για το δίκαιο μέσα σε έναν κόσμο αδικίας όπου κυριαρχεί «το δίκαιο του ισχυροτέρου», η βία που επιβάλλεται από την κοινωνία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και η μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι σε όλες τις απειλές που παραμονεύουν, είναι θέματα-ερωτήματα που απασχολούσαν πάντα τον άνθρωπο.

«Ο Θρύλος του Μάικλ Κόλχαας» αποτελεί την κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος «Michael Kohlhaas» (1810) του Χάινριχ Βον Κλάιστ, ενός συγγραφέα διαποτισμένου από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης που μεταφέρει το πνεύμα της εξέγερσης σε μια αγροτική κοινωνία του 16ου αιώνα.

Ο σκηνοθέτης Αρνώ Ντε Παγιέ μεταφέρει τον τόπο δράσης από τη Γερμανία στη γαλλική εξοχή πάνω στην οποία δομεί την ιστορία του, ενώ αντλεί στοιχεία από τη φύση, τα αξιοποιεί ως εκφραστικά μέσα και καταφέρνει να δημιουργήσει μια περιπέτεια, ένα οικογενειακό και κοινωνικό δράμα, βαθιά αισθαντικό στο θεατή και πρωτότυπο.

Ο Μαίκλ Κόλχαας εμπορεύεται άλογα στα βάθη των βουνών της περιοχής των Cévennes και μια μέρα συνειδητοποιεί ότι έχει πέσει θύμα απάτης ενός βαρόνου.

Μάταια διεκδίκησε το δίκιο του καταφεύγοντας στα νόμιμα μέσα καθώς ο βαρόνος είχε στενές σχέσεις με πρόσωπα της αυλής. Η γυναίκα του Κόλχαας θέλησε να βοηθήσει και είχε άδικο τέλος.

Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά ένα «ταξίδι» εκδίκησης για τον έντιμο έμπορο, ο οποίος οργανώνει μια πρόχειρη ομάδα ενόπλων και κηρύσσει πόλεμο στους φεουδάρχες αναζητώντας το δίκιο του.

Οι αυθαιρεσίες και η διαφθορά της εξουσίας, η έμπρακτη αμφισβήτηση αυτής και αιματηρή αντίδραση σε μια κυριαρχούσα τάξη πραγμάτων διαπερνούν την πλοκή της ταινίας και σπάνε τα όρια του χρόνου, καθώς οι παραλληλισμοί της αλλοτινής κοινωνίας των φεουδαρχών με εκείνη της σύγχρονης εποχής είναι αναπόφευκτοι.

Μετά «Το Κυνήγι» (Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών), ο ταλαντούχος Δανός Μες Μίκελσεν στον κεντρικό ρόλο, υποδύεται ξανά με μοναδική χάρη και πειστικότητα ένα πρόσωπο μόνο και αδικημένο, που έρχεται αντιμέτωπο με τη βαρβαρότητα της κοινωνίας των ανθρώπων.

Το ρωμαλέο παρουσιαστικό του, η σφριγηλή στάση του σώματός του, το έντονα εκφραστικό πρόσωπο και ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο προφέρει τα γαλλικά, επίσημος και δωρικός, συνθέτουν ένα σύνολο ερμηνείας που δένει άψογα με την αυστηρή φόρμα αφήγησης του σκηνοθέτη.

Ο Αρνώ Ντε Παγιέ δεν επεδίωξε την ανασύσταση εκείνης της εποχής με βαρύγδουπα ντεκόρ ή εντυπωσιακά κοστούμια αποφεύγοντας την ακαδημαϊκή ακρίβεια που αναζητούν συνήθως οι ιστορικές ταινίες. Αντ’ αυτού, έδωσε βάρος στην εκφραστικότητα που αναδύεται από το σώμα, τις κινήσεις και τη φύση για να ενισχύσει τη δραματικότητα της αφήγησης.

Οι διάλογοι είναι λιγοστοί, τα πολύ κοντινά πλάνα προσώπου «μιλούν» από μόνα τους για την τραγωδία που βιώνουν τα πρόσωπα, τα πέτρινα βουνά και η άγρια φύση εκπέμπει μια σκληρότητα και τραχύτητα, που συνάδει με εκείνη της ιστορίας, ενώ οι παντός είδους ήχοι (το επίμονο κλάμα ενός μωρού ή το μόνιμο βουητό μιας μύγας) μας βυθίζουν στην ατμόσφαιρα ενός δράματος επικού. Αξίζει να το δείτε.

Σκηνοθεσία:Αρνό ντε Παλιέρ. Παίζουν: Μες Μίκελσεν, Μελουσίν Μαγιάνς, Ντελφίν Σιγιό. Η ταινία προβάλλεται από την Seven Films.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ