Όλοι θα έχετε προσέξει ότι ο μάστερ του τρόμου, ο Alfred Hitchcock, λάτρευε να σκοτώνονται (ή να βασανίζονται τέλος πάντων) οι ξανθιές πρωταγωνίστριές του. Γιατί όμως ξανθιές;

Γιατί όχι μελαχρινές ή καστανομάλλες; Μήπως το ξανθό «γράφει»  καλύτερα στην οθόνη; Μήπως είχε μία προσωπική εμμονή;  Όχι, ακριβώς  απαντώ και σας διευκρινίζω ότι έπειτα από αρκετό ψάξιμο (καθότι προσωπική περιέργεια και απορία τις τελευταίες μέρες), ανακάλυψα ότι ο Hitchcock υποστήριζε ότι «το κοινό θα γινόταν πιο καχύποπτο απέναντι σε μία μελαχρινή πρωταγωνίστρια».

Τι εννοούσε; Πολλές από τις ξανθιές του, ήταν της «συνομοταξίας» της  Grace Kelly: απόμακρες θεές, πανέμορφες υπάρξεις, που έκρυβαν μέσα τους μία ένθερμη και παθιασμένη προσωπικότητα.

Απλά, τέλειες κατά τον σκηνοθέτη, που μάλλον είχε απόλυτο δίκιο. Απόδειξη, οι ταινίες του.

Ο ίδιος υποστήριζε ότι χρησιμοποιούσε ξανθιές πρωταγωνίστριες στις ταινίες του, όχι επειδή άρεσαν στον ίδιο, αλλά επειδή ακολουθούσε μία παράδοση που είχε ξεκινήσει από τον βωβό ακόμα κινηματογράφο η τότε σταρ, Mary Pickford.

«Οι ξανθιές είναι σύμβολο ηρωίδας» έλεγε ενώ πίστευε ακράδαντα ότι στο ασπρόμαυρο, το ξανθό μαλλί ήταν πιο επιβλητικό.

Σε μία συνέντευξή, ο Francois Truffaut τον ρωτά (συνεντεύξεις που ποιος δεν έχει ζηλέψει, πείτε μου) : «Αυτό που σε ιντριγκάρει είναι το παράδοξο της εσωτερικής φωτιάς και της παγερής επιφάνειας;

Απόλυτα (απαντά ο Hitchcock). Και, ξερεις γιατί; Επειδή το ερωτικό στοιχείο δεν πρέπει να διαφημίζεται. . .  Διότι χωρίς το στοιχείο του αιφνιδιασμού, οι σκηνές χάνουν το νόημά τους. Δεν υπάρχει δυνατότητα να ανακαλύψεις το ερωτικό στοιχείο».

Με απλά λόγια, ο αιφνιδιασμός της έλεγκαντ αλλά και φλογερής ξανθιάς, έκαναν τον σπουδαίο αυτό σκηνοθέτη να δημιούργησε μία ολόκληρη σχολή, που μάλλον καλά κρατεί μέχρι και σήμερα.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]