Το όνομα του Ιανουαρίου προέρχεται από τον Janus, το ρωμαϊκό θεό της μετάβασης και της έναρξης. Παρουσιάζεται συχνά με δύο πρόσωπα που κοιτούν σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Όταν η μοίρα του Ράινταλ θα ενωθεί υπόγεια και αμετάκλητα με εκείνη του Τσέστερ στο κλασικό θρίλερ μυστηρίου «Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου», τότε αυτοί οι δύο θα γίνουν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.   

Η πρώτη ταινία του σεναριογράφου του «Drive» Χοσέιν Αμίνι, που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου 2014, καταφθάνει στις ελληνικές αίθουσες και υπόσχεται να μας χαρίσει 96 λεπτά απολαυστικού σασπένς, χιτσκοκικού μυστηρίου και συνεχούς δράσης με απροσδόκητες εξελίξεις, πίσω από τις οποίες κρύβεται το δαιμονικό πνεύμα της Πατρίτσια Χάισμιθ (γνωστή για τον «Ταλαντούχο Κύριο Ριπλέι»), συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου επάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία.

Κάτω από το λαμπερό καυτό ήλιο της Ελλάδας του ’60, μέσα στα στενά του Μοναστηρακίου, δίπλα από τα αιώνια μάρμαρα και μέσα στα γραφικά τοπία της Κρήτης, ακόμη και στην Κνωσσό, θα ταξιδέψουν τα τρία κεντρικά πρόσωπα μιας ιστορίας που θα λάβει τέλος στην Κωνσταντινούπολη.

Συμπτώσεις και τυχαία περιστατικά, λάθος κινήσεις σε λάθος στιγμές και συναντήσεις που αποδεικνύονται κυριολεκτικά «μοιραίες» αποτελούν τα θεμέλια επάνω στα οποία θα στηριχθεί όλη η αφήγηση που προτίθεται να κόψει την ανάσα του θεατή, με τις εκπλήξεις που του επιφυλάσσει.

Η χημεία των Βίγκο Μόρτενσεν, Κίρστεν Ντανστ και Όσκαρ Άιζακ είναι αναμφισβήτητη και ανταποκρίνονται επακριβώς και οι τρεις στις απαιτήσεις της ερμηνείας αμφίσημων χαρακτήρων. Καταζητούμενα καθώς είναι τα πρόσωπα, (ο τρίτος, χωρίς ξεκάθαρα κίνητρα, βοηθά τους άλλους δύο) ένας περίπλους ανοίγεται για αυτά, με τις διακυμάνσεις της πλοκής να περιστρέφονται γύρω από το συνεχές άγχος της πιθανής ανεύρεσής τους, ενώ η ζήλεια και η ανταγωνιστικότητα κατατρώει τα σωθικά των δύο ανδρών- του μικρού και του μεγάλου απατεώνα- με ποθητό τρόπαιο τη γοητευτική ξανθιά κυρία που συμπληρώνει το τρίο.

Θα χαιρετίσουμε με προθυμία αυτήν την πρωτότυπη νέα δημιουργία ρετρό αισθητικής, με μια δομή πλοκής που μας κάνει να νοσταλγούμε τη δεκαετία του ’60, και μια σύνταξη εικόνων αντίστοιχης των αξέχαστων έργων του Χίτσκοκ. Χρονικές ελλείψεις και απότομες μεταβάσεις στο χώρο οικειοποιούνται τη διαφυγή και καταδίωξη των χαρακτήρων.

Από τα πολύ κοντινά πλάνα πρόσωπων για να επιδεικνύονται τα συναισθήματα και οι προθέσεις, περνάμε στα πολύ μακρινά ή τα μεσαία πλάνα καρτ-ποσταλικής ομορφιάς, όπου το κυανό των υγρών εναλλάσσεται με το απαλό μπεζ των στερεών μιας χώρας, λίκνου της αρχαίας τραγωδίας, που θα καταβροχθίσει τους ήρωες σε ένα υποχθόνιο σπιράλ πεπρωμένου και τύχης (αν σκεφτούμε ότι όλοι οι φόνοι γίνονται τυχαία) αποκαλύπτοντας απόκρυφες πτυχές της ψυχής τους και προξενώντας τη συν-πάθεια του θεατή.

Τα πρόσωπα οδηγούνται βήμα-βήμα προς την πτώση, ωστόσο, αποδεικνύονται ηρωικά μέσα στο κατρακύλισμά τους. Οι περιστρεφόμενες κινήσεις της κάμερας, από την άλλη, με παραστατικότητα τονίζουν την αναζήτηση σημείων αναφοράς των χαμένων σε έναν άγνωστο τόπο. 

Ο ήχος, άλλοτε μπάσος άλλοτε οξύς, δραματοποιεί ακόμη περισσότερο τις εξελίξεις και συμβάλλει στο tempo μιας αναπαράστασης που δεν πρέπει να χάσετε. 

Σκηνοθεσία: Χοσέιν Αμίνι. Παίζουν: Βίγκο Μόρτενσεν, Κίρστεν Ντανστ, Όσκαρ Άιζακ, Ντέζι Μπέβαν. Εταιρεία Διανομής: Spentzos.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ