Θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε το Γούντι Άλεν σε ρόλο μαστρωπού και τον Τζον Τορτούρο σε εκείνον του αρσενικού που εκπορνεύεται για να βγει από τη δύσκολη οικονομική θέση, αν δείτε την εύπεπτη ρομαντική κομεντί «Ερασιτέχνης Ζιγκολό» σε σκηνοθεσία Τζον Τορτούρο.

Τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν τη βάση ή την πρόφαση (το pitch) για να ξεκινήσει μια ιστορία υπό μορφή ανεκδότου –στοιχείο που «μυρίζει» Γούντι Άλεν- επάνω στο ζήτημα της γυναικείας μοναξιάς, της σεξουαλικής στέρησης ή και της μη-εκπλήρωσης επιθυμιών διαφόρων υπάρξεων γένους θηλυκού.

Γυναίκες καταπιεσμένες, ανεξάρτητες και παραμελημένες από τους εκάστοτε συζύγους, βρίσκουν παρηγοριά, τρυφερότητα ή και πάθος στην αγκαλιά ενός ανθοπώλη-ζιγκολό, ενός ντροπαλού συγκρατημένου και ευαίσθητου πενηντάρη που παρασύρεται στο «αρχαιότερο επάγγελμα», έπειτα από την παρακίνηση του πανούργου γηραιού φίλου του.   

Ο χαρισματικός ηθοποιός Τζον Τορτούρο («Το Χρώμα Του Χρήματος», «The Big Lebowski» και άλλα πολλά) που έχει την ιδιότητα να αλλάζει σαν το χαμαιλέοντα και να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις κάθε ρόλου, όχι μόνο πρωταγωνιστεί αλλά σκηνοθετεί, επίσης, μία ακόμη ρομαντική κομεντί (έπειτα από το «Romance and Cigarettes») με αντίστοιχα ένα δυνατό κάστινγκ.

Ο Γούντι Άλεν στοιχειώνει την αφήγηση με την παρουσία του, τα σχόλια, τις φλυαρίες και όλες γενικότερα τις κινήσεις του. Η Νέα Υόρκη, τα πάρκα, οι διάλογοι που αναπτύσσονται περπατώντας, οι δρόμοι με τις κιτρινωπές φυλλωσιές, οι σχέσεις των δύο φύλων, οι τζαζ ρυθμοί, το παιχνιδιάρικο ύφος και το τρελούτσικο ταπεραμέντο των χαρακτήρων συνθέτουν μια ευχάριστη κομεντί που μας θυμίζει τα έργα του Γούντι Άλεν και μας κάνει να τα νοσταλγούμε.

Πέρα, όμως, από αυτά τα επιφανειακά χαρακτηριστικά, η ταινία σαφώς και δεν διαθέτει τη σκηνοθετική εμβέλεια του Γούντι Άλεν, αλλά επιπλέον παρουσιάζει  ένα σενάριο που «προχωρά με κόπο και ασθμαίνει», περιοριζόμενο σε φανερά τεχνητές κωμικές λογομαχίες.

Ωστόσο, θα αναγνωρίσουμε στον Τορτούρο το θαυμασμό για τη γυναίκα, από τον οποίο δείχνει να διακατέχεται, εστιάζοντας την κάμερά του με δέος και πάθος σε  τρεις εντελώς διαφορετικούς τύπους γυναικών (Σάρον Στόουν, Σοφία Βεργκάρα και Βανέσα Παραντί που «κλέβει τη  παράσταση»).

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο χώρος της κάθε επαφής είναι διακοσμημένος με τέτοιο τρόπο που μαρτυρά την προσωπικότητα της κάθε γυναίκας. Έτσι, για  παράδειγμα, για την ατίθαση Σοφία Βεργκάρα ένα τεράστιο πορτραίτο μιας τίγρης χρησιμεύει ως διακοσμητικό background στο διάλογο που ανοίγεται επάνω στην «αγριότητα».

Η ικανοποίηση της δυναμικής Σάρον Στόουν αποδίδεται με μια οπτική μεταφορά ενός άσχετου (κατά τα άλλα) πλάνου: άφθονο νερό ρέει από ένα λάστιχο ποτίζοντας ένα δένδρο…

Η αναπαράσταση της επίσκεψης της Βανέσα Παραντί γίνεται μέσα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον που θυμίζει ιατρείο παραπέμποντας στην αγνότητα-καθαρότητα της θρησκευόμενης που υποδύεται η τραγουδίστρια και ηθοποιός.

Ο «Ερασιτέχνης Ζιγκολό» είναι μια ελαφριά κωμωδία που δεν θα μου μείνει αξέχαστη. Θα περάσετε ευχάριστα το βράδυ αν την δείτε.

Σκηνοθεσία: Τζον Τορτούρο. Παίζουν: Γούντι Άλεν, Τζον Τορτούρο, Σοφία Βεργκάρα, Σάρον Στόουν, Βανέσα Παραντί. Εταιρεία Διανομής: VILLAGE.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ