Ο Πωλ Χάγκις μας ταξιδεύει σε τρεις διαφορετικές πόλεις του κόσμου, το Παρίσι, τη Ρώμη και τη Νέα Υόρκη αφηγούμενος την ιστορία τριών ζευγαριών στα οποία εμπλέκεται πάντα ένα τρίτο πρόσωπο.

Το φανερώνει και ο τίτλος, εξάλλου, «Το Τρίτο Πρόσωπο», της νέας του ταινίας, ένα μελόδραμα που δείχνει να ακολουθεί μια αφηγηματική δομή παρόμοια με την προηγούμενή του (το βραβευμένο με Όσκαρ «Crash») καθώς εμπλέκονται πρόσωπα και καταστάσεις, άσχετες μεταξύ τους, μέσα στη διήγηση με έναν κοινό άξονα αναφοράς.

Αν στο «Crash» ήταν ο ρατσισμός και η κοινωνική περιθωριοποίηση το κύριο ζητούμενο, «Το Τρίτο Πρόσωπο» φαίνεται ότι υμνεί την αγάπη για την οποία οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν διάφορα πράγματα.

Εκτός από αυτό το στοιχείο,  το φιλμ υποστηρίζει και μια αδιόρατη ιδέα σχετικά με τα πεπρωμένα των ανθρώπων που μπορεί να αλληλοδιασταυρώνονται ή να παρουσιάζουν κάποια κοινά στοιχεία, όσο μακριά και αν βρίσκονται αυτοί ή όσο διαφορετικοί μπορούν να είναι μεταξύ τους.

Παρακολουθούμε, λοιπόν, την ιστορία ενός βραβευμένου συγγραφέα που καταφεύγει στο Παρίσι για να ξαναβρεί τη χαμένη του έμπνευση. Εκεί, τον ακολουθεί μια γοητευτική δημοσιογράφος με την οποία έχει αναπτύξει μια αμφιλεγόμενη σχέση, γεμάτη πάθος και ένταση.

Στη Ρώμη, ένας businessman γοητεύεται από μια όμορφη τσιγγάνα που συναντά σε ένα μπαρ. Θα την ακολουθήσει και θα προσφερθεί να τη βοηθήσει με κάθε τίμημα. Στη Νέα Υόρκη, μια καθαρίστρια –πρώην ηθοποιός- διεκδικεί την επιμέλεια του γιου της ή τουλάχιστον μια οποιαδήποτε επαφή μαζί του από ένα σκληρό πρώην σύζυγο, διακεκριμένο καλλιτέχνη.

Οι περιγραφόμενες σχέσεις των τριών παραπάνω ζευγαριών είναι γεμάτες αντιφάσεις, συγκρούσεις και αδικαιολόγητες ή δυσνόητες εξελίξεις. Μία σύζυγος ή ένα παιδί εμπλέκονται σε κάθε ιστορία, ενώ παρουσιάζονται συμπτώσεις και τυχαία περιστατικά που δεν παρουσιάζουν κάποια λογική, όπως το γεγονός ότι η καθαρίστρια χάνει ένα σημαντικό σημείωμα στο Παρίσι και για αυτό το λόγο αποτυγχάνει σε ένα σημαντικό ραντεβού την ίδια μέρα στη Νέα Υόρκη.

Ασυνάφεια και σύγχυση περιστάσεων ή συμβάντων αποτελούν τα χαρακτηριστικά αυτής της αφήγησης του Χάγκις που θα περιπλέξουν το θεατή σε ένα παζλ ασύνδετων στοιχείων –όσο και αν αυτά προσπαθούν να συνδεθούν- μιας διήγησης νωθρής, στερημένης ρυθμού, που θα της εξασφάλιζε ίσως τη μαγεία των αλληλουχιών που διεκδικεί.

Το φιλμικό κείμενο μας δίνει την εντύπωση ότι αγκομαχά να πει κάτι διαφορετικό, πρωτότυπο, ασυνήθιστο. Αυτό γίνεται έντονα αισθητό κάποιες φορές από το μοντάζ, όπου τις κινήσεις ή τις χειρονομίες ενός προσώπου στο Παρίσι διαδέχονται αντίστοιχες κινήσεις και στάσεις σώματος ενός άλλου προσώπου σε ένα παρόμοιο μέρος (στο δρόμο για παράδειγμα) αλλά μιας άλλης πόλης.

Το concept μας παραπέμπει στο μαγικό σινεμά του Κριστόφ Κισλόφσκι με τις αλληλουχίες, μέσα από τις οποίες πρέσβευε μια αδελφοσύνη ή ενότητα των ανθρώπων. Μόνο που ο Χάγκις δεν το καταφέρνει, παρά τις προσπάθειες και το κάστινγκ γνωστών ηθοποιών.

Σκηνοθεσία: Πολ Χάγκις. Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Μίλα Κούνις, Ολίβια Ουάιλντ, Λίαμ Νίσον, Κιμ Μπάσιντζερ, Έιντριεν Μπρόντι, Μαρία Μπέλο. Εταιρεία Διανομής: ODEON.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ