Το Μουντιάλ της Βραζιλίας έφτασε στην τελική του ευθεία και πλέον εκεί βρίσκονται τέσσερις υπερδυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι να τις συμπαθήσεις ή να τις αντιπαθήσεις, αν όμως δε βρίσκετε ποια να υποστηρίξετε, το σινεμά είναι εδώ και δίνει τη λύση. Ας δούμε μια χαρακτηριστική ταινία από τον κινηματογράφο της κάθε χώρας για να κάνετε την επιλογή σας.

Βραζιλία – Η πόλη του Θεού

Γνωρίζουμε την Βραζιλία για το ποδόσφαιρό της, το καρναβάλι της, τη σάμπα και τις παραλίες της, το «Η πόλη του Θεού» των Fernando Meirelles και Katia Lund όμως προσφέρει μια διαφορετική ματιά στις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο που είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Η ταινία παρακολουθεί δύο αγόρια καθώς μεγαλώνουν σε μια από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές του Ρίο και ξεκινά από τη δεκαετία του 1960 για να φτάσει μέχρι τα 80s.

Πρόκειται για μια απόπειρα εντοπισμού των αιτιών της εξαθλίωσης αυτών των περιοχών και συνάμα είναι μια σπουδή πάνω στα όνειρα και το συμβιβασμό με τη σκληρή πραγματικότητα. Η ταινία είναι μια γροθιά στο στομάχι αλλά τόσο μα τόσο αληθινό.

Γερμανία – Τρέξε Λόλα, Τρέξε

Έχουμε συνηθίσει το στυλ της ποπ κουλτούρας να το επηρεάζει το αμερικανικό σινεμά. Στα τέλη των 90s όμως τον τόνο έδωσε η Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα η Γερμανία.

Το «Τρέξε Λόλα, Τρέξε» είναι ένα καταιγιστικό φιλμ που ουσιαστικά διαρκεί 20 λεπτά τα οποία επαναλαμβάνει σε τρεις διαφορετικές εκδοχές, χωρίς πάντως να κουράζει ούτε στιγμή.

Σε αυτό βοηθάει το εκρηκτικό soundtrack, αλλά και ο σκηνοθέτης Tom Tykwer που δοκιμάζει παράλληλα διάφορες τεχνικές διατηρώντας τη φρεσκάδα. Η κοκκινομάλλα Franka Potente παραδίδει μια δυναμική ερμηνεία που ξεπερνά ακόμη και τις καλύτερες στιγμές της Milla Jovovich. Έχουν περάσει 16 χρόνια και η ταινία δεν έχει γεράσει ούτε στιγμή.

Αργεντινή – Μεσοτοιχίες

Το σινεμά της Αργεντινής μας έχει δώσει κατά καιρούς κάποιες εξαιρετικές ταινίες. Θα προτιμήσουμε όμως να επιλέξουμε μια πιο πρόσφατη.

Η ταινία «Μεσοτοιχίες» είναι μια ρομαντική κομεντί που διαφέρει αρκετά από τα στεγανά του είδους. Καταφέρνει να εκφράσει την αποξένωση και ανάγκη για επικοινωνία του σύγχρονου ανθρώπου στις μεγαλουπόλεις και το κάνει με ειλικρίνεια δράματος αφήνοντας έξω τα περιττά κλισέ.

Είναι μια φρέσκια, νεανική και σύγχρονη ταινία που απεικονίζει υπέροχα το Μπουένος Άιρες και δεν είναι τυχαίο ότι αγαπήθηκε από το κοινό φεύγοντας με τη Χρυσή Αθήνα από τις Νύχτες Πρεμιέρας.

Ολλανδία – Παράφορος Έρωτας

Δε χωρά αμφιβολία ότι η πιο σημαντική φιγούρα του ολλανδικού κινηματογράφου είναι ο Paul Verhoeven. Πολύ πριν καθιερωθεί όμως στο Χόλιγουντ με ταινίες όπως το «RoboCop», το «Total Recall» και το «Βασικό Ένστικτο», γύρισε την ταινία που έχει ψηφιστεί η καλύτερη στην Ολλανδία για τον 20ό αιώνα.

Ο λόγος για τον σκανδαλιστικό «Παράφορο Έρωτα» (ή Λουλούδι της σάρκας) που παραμένει η πιο επιτυχημένη εμπορικά ολλανδική ταινία όλων των εποχών. Βγήκε το 1973 σε μια εποχή που η σεξουαλική απελευθέρωση ήταν το ζητούμενο για τους νέους και το ακραίο της ερωτικό περιεχόμενο ήρθε και έδεσε τέλεια με την εποχή.

Βέβαια μόνο εύπεπτη δεν είναι, αφού πίσω από το σεξ κρύβεται μια ολόκληρη φιλοσοφία του θανάτου και υπάρχει και μια σκηνή βιασμού.

Κανένα αριστούργημα ωστόσο δε «χωνεύεται» εύκολα και η σφραγίδα της αξίας του «Παράφορου Έρωτα» είναι ότι οδήγησε τους Verhoeven και τον πρωταγωνιστή Rutger Hauer στην αγκαλιά της Αμερικής.

Γιάννης Μόσχος