Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται, για να βρει κανείς το θάρρος να συγχωρήσει ακόμη και το χειρότερο εχθρό του;

Γεμάτη ανθρωπιστικά μηνύματα η νέα ταινία «Ο Κύκλος Των Αναμνήσεων» τονίζει την αρετή της συγχώρεσης και της συμφιλίωσης μεταξύ των ανθρώπων, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τον παραλογισμό του πολέμου.

Ο Τζόναθαν Τεπλίτζκι («Better Than Sex») αποδίδει κινηματογραφικά τα απομνημονεύματα του Έρικ Λόμαξ, ενός αιχμαλώτου πολέμου που βασανίστηκε σκληρά στο στρατόπεδο των γιαπωνέζων το 1942.

Το παρελθόν τον καταδιώκει πολλά χρόνια μετά, εμποδίζοντάς τον να ακολουθήσει μια ήρεμη φυσιολογική ζωή. Η πλοκή, ακροβατώντας μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, μας μεταφέρει από τη ζωή του ώριμου Λόμαξ (που ενσαρκώνει χωρίς επιτήδευση ο Κόλιν Φέρθ) σε εκείνη του τολμηρού νεαρού (Τζέρεμι Ίρβινγκ) που παλεύει να αντισταθεί και να μη χάσει το κουράγιο του.

Ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ, με το καλοκάγαθο παρουσιαστικό, μπαίνει ξανά μετά το «Nymphomaniac» του Τρίερ σε ένα ρόλο σχετικό με εξομολογήσεις.

Η Νικόλ Κίντμαν μεταμορφώνεται σε συνετή σύζυγος, μια κυρία γεμάτη στοργή και αγάπη που θα φροντίσει να φέρει αντιμέτωπο τον άνδρα της με «τους δαίμονές του» ανοίγοντας έτσι ένα δρόμο προς την εξιλέωση και τη λύτρωση.

Τα τραίνα και οι σιδηροδρομικές γραμμές αποτελούν ένα διακοσμητικό background μέσα στο οποίο θα εκτυλιχθεί η δράση και το δράμα των προσώπων, είτε σε ειρηνική είτε σε πολεμική περίοδο, εμφυσώντας ένα ρομαντικό-μελαγχολικό τόνο στη διήγηση και αποτελώντας την ίδια στιγμή το σημείο αναφοράς της ιστορίας. Ο αυθεντικός τίτλος («The Railway Man») της ταινίας, εξάλλου, το δηλώνει.

Το θέμα του έργου θα μας θυμίσει τη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» του Ντέιβιντ Λιν. Ωστόσο, το ύφος και ο τρόπος προσέγγισης των γεγονότων είναι σαφώς διαφορετικός από το πολεμικό δράμα του 1957.

Για «το σιδηρόδρομο του Θανάτου», θυσιάστηκαν όχι μονό Βρετανοί αλλά και χιλιάδες Ασιάτες. Στην ταινία υιοθετείται η οπτική γωνία του Βρετανού αφηγητή και μάρτυρα.

Το ομώνυμο βιβλίο του Λόμαξ (1995) τροφοδοτεί με υλικό την αφήγηση, προσπαθώντας να ανοίξει «ένα διάλογο» επάνω στα ψυχικά τραύματα που αφήνουν οι βαναυσότητες του πολέμου με όλους τους εξευτελισμούς που υπόκεινται τα θύματα και οι δράστες, θέματα για τα οποία οι παλιοί συνηθίζουν να «τηρούν σιγή ιχθύος».

Κρυφές πλευρές της Ιστορίας βγαίνουν στο φως και μας αποζημιώνουν για τα όποια κενά ή ασάφειες που προκαλούνται εσκεμμένα (;) από τη δόμηση της πλοκής.

Ο Τεπλίτζκι που αγαπά τη φωτογραφία μας παραδίδει όμορφα κάδρα, συχνά οριζόντιας διάταξης και αισθητικής. Κάποιες φορές το τραίνο εισβάλλει μέσα σε αυτά και περνά, όπως περνά ο χρόνος.

Οι άνθρωποι αλλάζουν, επίσης, «πλάθονται» με το χρόνο˙ η ωρίμανση και τα γηρατειά μαλακώνουν τις αισθήσεις και τα έντονα πάθη της νιότης. Η σφριγηλότητα και σκληρότητα αλλοτινών χρόνων αντικαθίστανται από τη σοφία της ζωής και των πραγματικών αξιών της, δίνοντας ένα μάθημα ανθρωπισμού στους θεατές. Θα πρότεινα να δείτε τον «Κύκλο Των Αναμνήσεων».   

Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Τεπλίτζκι. Παίζουν:  Κόλιν Φερθ, Νικόλ Κίντμαν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Τζέρεμι Ίρβινγκ, Χιρογιούκι Σανάντα, Σαμ Ράιντ, Τάνρο Ίσιντα. Εταιρεία Διανομής: Spentzos Film.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ