Μετά την προβολή της ταινίας «Ο Δικαστής» -με τους Ρόμπερτ Ντιβάλ και Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στην κύρια αφίσα, ως δόλωμα προσέλκυσης θεατών- έμεινα με την εντύπωση ότι μόλις έκανα ένα διάλειμμα από τις καθημερινές εργασίες βλέποντας στη μεγάλη οθόνη κάτι που συνηθίζουν να βλέπουν οι άνθρωποι στη μικρή οθόνη, σε σειρές και μη, ασχολούμενοι ταυτόχρονα και με άλλα πράγματα.

Παρά τον τίτλο, που ίσως παραπλανήσει αρκετούς, το κεντρικό θέμα αυτής της νέας ταινίας δεν είναι οι δικαστικές υποθέσεις αλλά η αξία της οικογένειας. Η πορεία μιας οικογένειας μέσα στο χρόνο, η εξέλιξη των σχέσεων των μελών της όταν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με το απρόβλεπτο και τις δυσκολίες της ζωής, η αλληλεγγύη και αγάπη μεταξύ τους, τα γηρατειά και η αντιστροφή των ρόλων (αφού τα παιδιά κάποια στιγμή γίνονται κηδεμόνες των γονέων) και τέλος, ο αναπόφευκτος θάνατος.

Όλα τα παραπάνω διαγράφονται στο «Δικαστή» μέσα από το πρίσμα μιας δίκης που γίνεται εναντίον ενός δικαστή (Ρόμπερτ Ντυβάλ)! Ο μέγας αξιότιμος δικαστής της περιοχής βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα έγκλημα και ξαφνικά μεταφέρεται από το εδώλιο του Δικαστή στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Η γυναίκα του μόλις έχει πεθάνει και ο θάνατός της φέρνει κοντά όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμη και τον αντιδραστικό Χανκ Πάλμερ (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) ο οποίος βρίσκεται συνεχώς σε σύγκρουση με τον αυστηρό πατέρα. Μέσα από αυτά τα γεγονότα, τα αδέλφια με τον πατέρα αναπολούν το παρελθόν, την παιδική τους ηλικία, ρεμβάζουν, «ξύνουν παλιές πληγές» και αλληλοϋποστηρίζονται.

Αν και τα θέματα του «Δικαστή» είναι αρκετά ενδιαφέροντα και διαχρονικά, ωστόσο, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Ντόμπκιν (σκηνοθέτης ελαφρών κωμωδιών όπως «Γαμομπελάδες», «Αλλάζουμε;») δεν δείχνει να διαθέτει το κατάλληλο «παράστημα» για να τα υποστηρίξει με μια κινηματογραφική ματιά και να τα καταστήσει δραματικά και, ως εκ τούτου, συγκινητικά.

Με ένα φιλόδοξο πνεύμα, τα θέματα της πλοκής πολλαπλασιάζονται συνεχώς κατά τη διάρκεια των 2 ωρών και 21 λεπτών της ταινίας, η αφήγηση χωρίζεται σε διάφορα μέρη, εμπερικλείοντας διηγήσεις και ζητήματα που μένουν αιωρούμενα ή ξεχνιούνται στην πορεία, παρουσιάζοντας ένα σύνολο από το οποίο λείπει η αίσθηση της συνοχής. Η παράταξη των σκηνών και η μετάβαση από το ένα θέμα στο άλλο γίνονται με έναν τρόπο αρκετά συμβατικό και με έλλειψη φαντασίας που μας κάνει να σκεφτούμε ότι η συγκεκριμένη ταινία ίσως θα ταίριαζε περισσότερο να ήταν μια τηλεοπτική σειρά, χωρισμένη σε επεισόδια.

Τα αμερικανικά στερεότυπα ξεχειλίζουν από παντού, φθάνουν και μέχρι την αισθητική αυτού του φιλμ (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως η θύελλα σε μια κρίσιμη στιγμή, ή το άδειο χαρτάκι που πέφτει κάτω μετά από ένα θάνατο) που δεν δικαιώνει τις φιλοδοξίες των δημιουργών του. Σε ένα εντελώς ανώτερο επίπεδο φθάνει, για παράδειγμα, η ταινία  «Αύγουστος» του Τζον Γουέλς, της οποίας σημείο εκκίνησης είναι επίσης ένας γερασμένος γονιός που χάνει το σύντροφό του. Εάν δεν έχετε να κάνετε κάτι καλύτερο, δείτε τον «Δικαστή».

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ντόμπκιν. Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Βέρα Φαρμίγκα, Βίνσεντ Ντ’Ονόφριο, Τζέρεμι Στρόνγκ, Νταξ Σέπαρντ, Λέιτον Μέιστερ, Κεν Χάουαρντ, Μπίλι Μπομπ Θόρτον.  Εταιρεία Διανομής:VILLAGE.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ