Κάθε δελτίο τύπου ταινίας, που μιλά για μια άκρως σοκαριστική εμπειρία, όταν αναφέρεται στο προϊόν που προωθεί, οφείλει να τηρήσει τις υποσχέσεις που δίνει σε αυτόν που θα συγκινηθεί από την περιγραφή.

Όταν διάβασα την περιγραφή των Σταθμών του Σταυρού κράταγα μικρό καλάθι, έβγαλα προς τα έξω τον κυνικότερο εαυτό μου, σταύρωσα τα χέρια μου και σκέφτηκα «τώρα δείξε μου αν είσαι εξίσου καλός στην πράξη». Dietrich Brüggemann, συγχαρητήρια, με εντυπωσίασες. Και είμαι σίγουρος πως θα εντυπωσιάσεις και άλλον κόσμο.

Προφανώς ορμώμενος από προσωπικές μεταφυσικές αναζητήσεις και εμπειρίες από απομονωμένες θρησκευτικές ομάδες, ο σκηνοθέτης επιλέγει να θίξει το πάντα ευπρόσδεκτο θέμα που συμπορεύεται με τον κινηματογράφο (αν όχι και με τον ίδιο τον άνθρωπο) από τη γέννησή του: τη θρησκεία και τη σχέση της με τον άνθρωπο.

Στον κόσμο αυτής της θρησκευόμενης Γερμανίας που με χειρουργικά μονοπλάνα σκιαγραφείται, δεν υπάρχει ηλιαχτίδα. Η απόλαυση στα εγκόσμια είναι απαγορευμένη και η ζωή Μετά, ο μόνος σκοπός. Η μόνη αγάπη που μπορεί να υπάρξει κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό απευθύνεται πρωτίστως στο Θεό και δευτερευόντως στην οικογένεια. Μια οικογένεια που, για να προστατεύσει κανείς, αφελώς πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το θάνατο.

Μα είναι τέτοια η πεσιμιστική ματιά του Brüggemann, που δε θα κουνήσει επιδεικτικά κανένα δάχτυλο προς το αθώο ποίμνιο, εν αντιθέσει με τη μισανθρωπία των ποιμένων που υποτίθεται πως το καθοδηγούν ορθά. Μελετώντας κοινωνιολογικά το ζήτημα δείχνει πως πίσω από την αυστηρότητα και την ψυχολογική βία δεν υφίσταται μίσος, αλλά τρυφερότητα και αγάπη που δεν βρίσκουν άλλους τρόπους για να εκφραστούν. Κανένας χαρακτήρας δεν είναι καρικατούρα, εδώ κυριαρχεί ο ερμηνευτικός ρεαλισμός και ο υπαρξιακός προβληματισμός. Όπως επίσης και το εύστοχα δοσμένο θέμα της διαφορετικότητας και το, παραλληλιζόμενο με τα στάδια της σταύρωσης του Θεανθρώπου, μαρτύριο, το οποίο επίσης προέρχεται από στρεβλή πίστη.

Κινητήριος δύναμη της ταινίας, πέραν της αναντίρρητα ακριβούς φωτογραφίας της, οι ερμηνείες, με το κεντρικό δίδυμο μητέρας (Franziska Weisz) και κόρης (Lea van Acken, πρωτοεμφανιζόμενη) να κλέβουν τις εντυπώσεις. Η μεταξύ τους χημεία, ο χειρισμός των ψυχολογικών τους μεταβάσεων και η υπόγεια ένταση που άλλοτε εκδηλώνεται και άλλοτε παραμένει ως υπονοούμενο, είναι τέτοια ώστε δύσκολα θα πειστεί κανείς πως πρόκειται περί ηθοποιών και όχι πραγματικών πιστών μιας αίρεσης για την οποία γυρίζεται κάποιου είδους ντοκιμαντέρ. Αλύτρωτα πλάσματα που είναι καταδικασμένα να ζουν καθοδηγούμενα από την άγνοια.

Το αν θα εκτιμήσετε μια τέτοια ταινία, κρίνετε το με βάση τις αντοχές σας. Αν και δεν είναι μεγάλη σε διάρκεια, παραμένει μια γροθιά στο στομάχι, της οποίας η μελανιά, ωστόσο, θα κάνει καιρό να ξεθωριάσει και τις ουλές της θα τις κρατάτε σαν ενθύμιο. Ich Ruff Zu Dir, Herr Jesu Christ.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Dietrich Brüggemann, πρωταγωνιστούν: Lucie Aron, Anna Brüggemann, Michael Kamp, Moritz Knapp. Η ταινία προβάλλεται από την Seven films.

Φοίβος Κρομμύδας