Τώρα που κλείνει η χρονιά και κάνω, σαν κλασικός ψυχαναγκαστικός, τον απολογισμό της «σοδειάς», παρατηρώ πως μόνο δύο ήταν οι ταινίες που, πριν ξεκινήσει η προβολή τους, ήμουν έτοιμος για μετριότητες (στην καλύτερη των περιπτώσεων), μα κατέληξαν να είναι οι καλύτερες ταινίες της εκάστοτε εβδομάδας.

Η μια ήταν η Σκουριασμένη Πόλη με την σκουριά της, το καφέ της χρώμα και τα φουγάρα της να πλαισιώνουν τον υπερταλαντούχο Christian Bale και η άλλη το Jack με έναν Nicolas Cage σε ασύλληπτη φόρμα. Κοινός παρονομαστής των δύο, οι βασανισμένοι πρωταγωνιστές που αποζητούν την προσωπική λύτρωση. Στο παρά πέντε της αλλαγής της χρονιάς, έχω μια πανομοιότυπη εμπειρία με Το Μονοπάτι Του Θανάτου.

Σε καμία περίπτωση δεν ήμουν έτοιμος να δω αυτήν την άρτια και απλοϊκά δοσμένη μίξη στοιχείων από θρίλερ μυστηρίου της δεκαετίας του ’90 όπως τα 8 Χιλιοστά ή το Se7en με ολίγη (ελάχιστη όμως) από buddy cop movies, χωρίς να φτάνει το δεύτερο, μην τρελαθούμε κιόλας. Από την αρχή της ταινίας, αυτό που γίνεται άμεσα εμφανές είναι η μουντή της διάθεση.

Τα χρώματα, τα αστικά σκηνικά, οι συννεφιασμένοι ουρανοί, η βροχή, τα γκέτο, όλα διέπονται από μια 90s εσωστρέφεια. Έπειτα, περνάμε στη νοσηρή της ατμόσφαιρα, της οποίας η προαναφερθείσα μουντάδα αποτελεί άμεσο συνήγορο. Είναι διαρκής η αίσθηση του μακάβριου στη συγκεκριμένη ταινία, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ σαχλή ή προκλητική.

Παραμένει σταθερή και βοηθά στο χτίσιμο ενός σασπένς που ο mainstream αμερικάνικος κινηματογράφος έχει καιρό να δει. Φυσικά και υπάρχουν στιγμές που θα πείτε πως ακολουθούν κατά γράμμα τα κλισέ του ιδιώματος της συγκεκριμένης δεκαετίας, φυσικά και ορισμένες απαντήσεις δίνονται πολύ εύκολα, ωστόσο, εξίσου φυσικά είναι δεμένα μεταξύ τους, χωρίς να ενοχλούν, μα, αντιθέτως, να κάνουν τη ροή της ταινίας πολύ πιο ευχάριστη.

Προσθέστε τους ηθικά διφορούμενους χαρακτήρες και το υπέροχο υποτονικό σάουντρακ και έχετε ένα ικανοποιητικότατο μείγμα.

Το συγκεκριμένο μείγμα παρουσιάζει ο αναγεννημένος action hero, Liam Neeson, ένας ηθοποιός που περίμενε να εμφανιστούν οι ρυτίδες στο πρόσωπό του προτού αρχίσει φιλμικά να δέρνει κόσμο. Το πόσο του πάνε αυτοί οι ρόλοι δε λέγεται, δεδομένης της ήρεμης και εντελώς αντί-κιτς προσέγγισής του σε αυτούς τους χαρακτήρες.

Εδώ, όμως, αντί να τον δούμε σε έναν ακόμα από τους καθιερωμένους νεότερους ρόλους του, τον βλέπουμε εύστροφο, μα όχι καρατερίστα, ετοιμόλογο και macho, μα όχι Γνήσιο Αμερικάνο. Παραμένει ένας έμπειρος, καταδιωκόμενος από τον εαυτό του πρώην αστυνομικός που όσο σκληροτράχηλος και να είναι, δεν εντυπωσιάζει με τη δύναμη, αλλά την αυτοσυγκράτησή του. Και τα καταφέρνει περίφημα.

Αν θέλετε κάποια ταινία που θα σας πάει πίσω δύο δεκαετίες και θα σας κάνει να απολαύσετε ένα καλογυρισμένο σασπένς, μην κοιτάξετε αλλού. Θα εκπλαγείτε.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Scott Frank. Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Dan Stevens, David Harbour. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας