Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι για μια σειρά ετών ο Tim Burton υπήρξε ένας σκηνοθέτης ο οποίος είχε κάτι διαφορετικό να δηλώσει. Ένας σκηνοθέτης στο όνομα του οποίου οι γκοθάδες έπιναν μαυροδάφνη, όλοι ανακάλυπταν τον Danny Elfman και τους Oingo Boingo και, γενικώς, εξερευνούσαν τη γοτθική ποίησή του.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Burton κατέληξε έρμαιο της ίδιας του της μανιέρας, το «πουλέν» του, ο Depp, έχασε τη φαντασία του και τα τελευταία χρόνια η όποια σκηνοθετική του απόπειρα κατέληξε το λιγότερο άνοστη. Τι κάνει, όμως, ο εναλλακτικός που σέβεται τον εαυτό του και βλέπει ότι τα μαύρα βέλα φαίνονται γελοία πάνω του; Μα φυσικά, το γυρνάει στο retro.

Επιτέλους, για μια φορά μετά το Big Fish ο «αρχηγός των γότθων» ξεφεύγει από το μαύρο και άραχνο σκηνοθετικό στυλ του και καταφεύγει στα μέσα του προηγούμενου αιώνα για να σκηνοθετήσει μια ταινία για την εκμετάλλευση της έμπνευσης και το κοινωνικό κατεστημένο. Όχι μόνο αυτό, μα συνεργάζεται με ηθοποιούς πέραν του καθιερωμένου επιτελείου του, ξεφεύγοντας σχεδόν από την όποια μανιέρα, χωρίς, ωστόσο, να χάνει την «παραμυθική» του παρουσίαση. Εκεί, όμως, είναι που τελειώνουν και τα ευχάριστα νέα.

Γιατί μπορεί ο Burton να θέλει να αλλάξει μοτίβο, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως το κάνει και καλά. Οι χαρακτήρες του παραμένουν άψυχοι, καρτουνίστικοι, χωρίς βαθύτερη υπόσταση και, ως εκ τούτου, χωρίς να δημιουργούν ένα στέρεο υπόβαθρο για την κοινωνική κριτική που αυτός θέλει να ασκήσει.

Μπορεί ο Christoph Waltz και η Amy Adams να είναι δύο ηθοποιοί προσφάτως καταξιωμένοι –και με λόγο, αν μη τι άλλο-, το ταλέντο τους από μόνο του δεν αρκεί, από την άλλη, για να μετατρέψει δύο εξ αρχής χάρτινα κατασκευάσματα σε σάρκινα πλάσματα με ψυχή. Ούτε, όμως, είναι αρκετά «περίεργοι» ώστε να κριθούν ως μια σουρεάλ, αποστασιοποιημένη παραβολή.

Μιλώντας για την κοινωνική κριτική, ναι μεν έχει τη βάση της σε υπαρκτά στοιχεία και στην έμφυλη διάκριση, ωστόσο ούτε δυνατή μπορεί να χαρακτηριστεί –και εδώ επανερχόμαστε στον καρτουνιστικό μανιχαϊσμό των χαρακτήρων-, αλλά ούτε και ενδιαφέρουσα ή ρεαλιστική. Μάλλον επιδερμική και αφορμώμενη από την εσωτερική καταπίεση του δημιουργού να «ωριμάσει» φαίνεται. Και όσο κυλάει το φιλμ, τόσο χάνει και τη ζωντάνια που θα περίμενε κανείς να είχε.

Η αλήθεια είναι πως φυσικά και θέλουμε να ξαναδούμε τον Burton σε φόρμα. Γι’ αυτό δεν απαιτείται η στροφή του σε φόρμες που τον παρουσιάζουν ως διαφορετικό δημιουργό, και το φλερτ με τα goth σκηνικά αρκεί. Το θέμα είναι ο ίδιος να σταματήσει να φλυαρεί και να επικεντρωθεί σε μια ιστορία σαν αυτές που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε. Οι καιροί αλλάζουν, μην αφήσει τη μπογιά του να ξεθωριάσει και τον θυμόμαστε ως φούσκα.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Tim Burton. Πρωταγωνιστούν: Amy Adams, Christoph Waltz, Krysten Riter. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας