Και πάνω που οι «υπερδυνάμεις» του κινηματογραφικού τρόμου δείχνουν να έχουν φτάσει σε ένα σημείο που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν (όπου υπερδυνάμεις βλέπε Αμερική και Ασία) και απλά αναμασούν τις ίδιες ιδέες την τελευταία πενταετία, ξαφνικά ξεπροβάλλει ένα νέο διαμάντι από την Αυστραλία και κάνει το μέσο οπαδό να ελπίζει για μια ανάσα φρεσκάδας στο κουρασμένο ιδίωμα του θρίλερ: οι Σελίδες του Τρόμου.

Αν και, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ο τρόμος στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ο αυτοσκοπός αλλά το μέσον για μια αλληγορία σχετική με τις ανθρώπινες ψυχώσεις και την αποδοχή. Άλλωστε και ο Hitchcock με το Ψυχώ μια αλληγορία για τα τρία επίπεδα του ανθρώπινου εγκεφάλου δεν είχε δώσει, χωρίς να στερεί τίποτα από τον αγνό τρόμο που προσέφερε;

Μιας και αναφερθήκαμε στον Hitchcock και στο αριστούργημά του (αν και άλλοι θα έδιναν αυτόν τον χαρακτηρισμό στο Δεσμώτη του Ιλίγγου αλλά αυτό είναι διαφορετική συζήτηση), οι Σελίδες Του Τρόμου σε επίπεδο σκηνογραφίας και νοήματος δείχνουν να συγγενεύουν με την προσέγγιση του μετρ του κινηματογράφου: ένα σπίτι στου οποίου τα τρία επίπεδα λαμβάνουν χώρα διαφορετικά γεγονότα, που σχετίζονται με τη μονογονεϊκή οικογένεια και τους λόγους της δυσλειτουργίας της. Μα εκτός από την πλάγια αναφορά στον δημιουργό, πάμπολλες είναι και οι νύξεις που γίνονται στις υπόλοιπες επιρροές της σκηνοθέτιδος, οι οποίες παρέχονται μέσω της χρήσης της μικρής οθόνης και συγκεκριμένων ταινιών που οι χαρακτήρες παρακολουθούν. Μια «στα ίσα» κουβέντα με όλους, όσοι την όρισαν ως δημιουργό.

Πέρα από τα σημειολογικά παραφερνάλια και το συμβολικό κομμάτι, ως θρίλερ καθαυτό τι έχει να προσφέρει στον φιλόδοξο θεατή; Τον πιο αγνό τρόμο που έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια. Είτε μέσω της απαράμιλλης, γκροτέσκας αισθητικής που αφήνει το σκοτάδι και τον ήχο να παίξουν το ρόλο τους ανενόχλητοι, είτε μέσω του υποσυνείδητου παιδικού τρόμου που θυμίζει τα όσα δημιουργούσαν φόβο στους παιδικούς μας εαυτούς, χωρίς να καταλήγει καρνάβαλος. Μια πόρτα που χτυπά, μια τρομακτική, άγνωστη φωνή από το τηλέφωνο, ένα μακάβριο βιβλίο και, φροϋδικά, η βίαιη συμπεριφορά του γονιού, όλα τους αποτυπώνονται με τρόπο άμεσο και καθόλου υπερβολικό στο φιλμ και μένουν ως ψήγματα μιας ταινίας γνήσια τρομακτικής. Και αυτό κυρίως επειδή ο τρόμος της προέρχεται από την ίδια την ανθρώπινη φύση και λιγότερο από τον μεταφυσικό παράγοντα.

Μπορεί να φαντάζει ως παράταιρη επιλογή για πασχαλινή κινηματογραφική εξόρμηση, μα είναι γεγονός πως πρέπει να σημειωθεί νοητά από κάθε σινεφίλ, τρομολάγνο και μη. Γιατί εδώ ίσως έχουμε το καλύτερο θρίλερ της τρέχουσας δεκαετίας.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Jennifer Kent. Πρωταγωνιστούν: Essie Davis, Noah Wiseman, Tim Purcell. Στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment.

Φοίβος Κρομμύδας