Ο Φοίβος Κρομμύδας μάς συστήνει στο remake του 1982 που, ως τέτοιο, παίρνει τα ρίσκα του.

 Remakes ταινιών: μια υπόθεση η οποία είναι εξαρχής καταδικασμένη. Και αυτό επειδή πάντα το remake θα συγκρίνεται με την πρωτότυπη ταινία, ενώ ελάχιστες θα είναι οι φορές που θα προστεθεί κάτι ουσιαστικό στον ήδη υπάρχοντα μύθο της ταινίας που βασίστηκε. Είναι ηλίου φαεινότερο το γεγονός πως σε ελάχιστες περιπτώσεις κάποιος σκηνοθέτης διασκευάζει κάποια ταινία με βάση το σεβασμό στην «πηγή» του και την έμπνευση που τον παρακινεί να προσθέσει τη δική του πινελιά στο ήδη υπάρχον και πιθανώς κλασικό και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αναλαμβάνει το –επιτασσόμενο από τα κεφάλια των μεγάλων στούντιο- χαμαλίκι. Ανάμεσα στις αποτυχημένες απόπειρες που βασίζονται στην πιθανότητα της πώλησης εισιτηρίων και στη διαιώνιση του κανόνα «κατώτερο από το πρώτο», έρχεται να προστεθεί και το Πνεύμα του Κακού, ένα remake καθόλου αναγκαίο και με ελάχιστη ταυτότητα.

Όταν μιλάμε για το Poltergeist του 1982, αναφερόμαστε σε ένα από τα μνημειώδη θρίλερ που δημιούργησαν ανατριχίλες σε όσους οδηγήθηκαν σε κάποια αίθουσα προκειμένου να παρακολουθήσουν την ταινία που, όπως υποσχόταν η διαφημιστική της καμπάνια, «Ξέρει τι σας φοβίζει». Η συγκεκριμένη διασκευή ναι μεν ακολουθεί κατά γράμμα τη συνταγή του πρωτότυπου, αλλά όταν έρχεται η ώρα να την μπολιάσει με δικά της συστατικά και να την κάνει να φανεί επίκαιρη και θαρραλέα στο έργο που έρχεται να πραγματοποιήσει, αποτυγχάνει παταγωδώς. Διατηρεί το σποραδικό χιούμορ, αλλά από υποχρέωση, δεν το κάνει να φανεί πραγματικά λυτρωτικό ανάμεσα σε αλλεπάλληλες  δόσεις τρόμου (οι οποίες απουσιάζουν). Βιάζεται υπερβολικά πολύ να απεικονίσει τις στιγμές οι οποίες προκάλεσαν πανικό στο κοινό του παρελθόντος, ξεχνώντας παράλληλα ότι για να πετύχει αυτό πρέπει να προηγηθεί και το ανάλογο «χτίσιμο» της έντασης.

Επίσης, αν ξεχωρίζει για κάτι η πρώτη ταινία, αυτό δεν είναι άλλο από την απειλητική της ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα που στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει, αλλά σαφώς μειωμένη. Και εδώ εισέρχεται η έλλειψη ταυτότητας που προαναφέρθηκε γιατί, ενώ βασίζεται στον τρόμο της πρωτότυπης ταινίας, δεν προσθέτει καμία στάλα ιδρώτα στο να το οικειοποιηθεί και να προσθέσει κάποια άποψη στο πως πρέπει να τρομάζει το κοινό. Παραμένει ασφαλής στη de facto θεώρηση ότι αφού μπόρεσε να τρομάξει η πρωτότυπη εκτέλεση, τότε θα τρομάξει και αυτή. Και αυτή η σιγουριά είναι που την κάνει να αποτυγχάνει στο τέλος, η τεμπελιά στη θέληση πειραματισμού.

Αν περιμένετε πως θα σας ικανοποιήσει έστω και στο ελάχιστο με το να μένει φοβισμένα πιστή στην έκδοση του ’82, αλλάζοντας πράγματα τα οποία δεν ήταν αναγκαία να αλλαχτούν και ακολουθώντας πληκτικά τη ρότα του πρώτου, θα απογοητευτείτε. Άλλη μια περίπτωση περιττής και ευκαιριακής διασκευής.
Σκηνοθεσία: Gil Kenan. Πρωταγωνιστούν:  Sam Rockwell, Rosemarie DeWitt, Jared Harris. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας