Who is who: Aντονι Χόπκινς

who-is-who-antoni-xopkins

ΤΡΙΤΗ, 04 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011

Βετεράνος του κινηματογράφου, με περισσότερες από 100 ταινίες και σειρές στο βιογραφικό του, ο βραβευμένος με Όσκαρ Άντονι Χόπκινς, ξέρει να υποδύεται με επιτυχία τόσο τον serial killer, όσο και τον στοργικό πατέρα, δείχνοντας να μην έχει σκοπό να συνταξιοδοτηθεί…

Ο Φίλιπ Άντονι Χόπκινς, γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1937 στην Ουαλία και σίγουρα ούτε η μητέρα του Μύριελ Αν, ούτε ο φούρναρης πατέρας του Ρίτσαρντ Άρθουρ Χόπκινς φανταζόντουσαν ότι κάποτε ο γιος του θα γινόταν αστέρας του κινηματογράφου και μάλιστα θα λάμβανε τον τιμητικό τίτλο «Σερ».

Σαν μαθητής δεν διέπρεψε ποτέ, διανύοντας μια μάλλον αντιπαραγωγική σχολική ηλικία λόγω και της δυσλεξίας, ενώ από νωρίς καταστάλαξε ότι θα προτιμούσε να ασχοληθεί με τις Τέχνες, όπως το σχέδιο, τη ζωγραφική ή το πιάνο, παρά να σπουδάσει οτιδήποτε άλλο.

Στα 15 συνάντησε και τον επίσης Ουαλό Ρίτσαρντ Μπάρτον, ο οποίος ενέπνευσε και ενθάρρυνε τον νεαρό τότε Χόπκινς να ασχοληθεί με την υποκριτική. Έτσι, γράφτηκε στη Βασιλική Ουαλική Σχολή Μουσική και Δραματικής Τέχνης στο Κάρντιφ, απ’ όπου αποφοίτησε σε ηλικία 20 ετών. Συνέχισε υπηρετώντας για 2 χρόνια στον Βρετανικό Στρατό κι έπειτα μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου φοίτησε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης.

Χωρίς να χάσει χρόνο, το 1960 ξεκίνησε τις εμφανίσεις στο θέατρο και μετά από 5 χρόνια θεατρικών παραστάσεων, τον εντόπισε ο Λόρενς Ολίβιε, ο οποίος εκτιμώντας το ταλέντο του, του ζήτησε να τον ακολουθήσει στο Εθνικό Βασιλικό Θέατρο, όπως και έγινε. Ο Χόπκινς συνέχισε στο Εθνικό και πολλές φορές μάλιστα αντικαθιστούσε τον Ολίβιε, όταν χρειαζόταν, προκαλώντας το θαυμασμό του μεγάλου ηθοποιού.

Στον κινηματογράφο στράφηκε όταν τον κούρασε η επανάληψη των ρόλων του θεάτρου και θέλησε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Έτσι ξεκίνησε σιγά-σιγά τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές του εμφανίσεις.

Περνώντας από το θέατρο στη μεγάλη οθόνη

Πριν κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο, ο Χόπκινς πέρασε και από τη μικρή οθόνη, η οποία τον... διεκδικούσε σε όλη την πορεία της καριέρας του. Το 1965 κερδίζει ένα ρόλο στην τηλεοπτική σειρά «The man in room 17» και το 1967 ξεκινάει μια νέα αγάπη γι’ αυτόν με τον κινηματογράφο. Το ντεμπούτο του γίνεται με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λίντσεϊ Άντερσον στη δραματική ταινία «Λευκό λεωφορείο», ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1968, βρίσκεται πλάι σε 2 μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, τον Πίτερ Ο’ Τουλ και την Κάθριν Χέπμπορν σε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, στο «Λιοντάρι του Χειμώνα», όπου υποδύθηκε τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, κερδίζοντας την πρώτη του υποψηφιότητα για βραβείο BAFTA.

Στο μεταξύ παντρεύεται την ηθοποιό Πετρονέλα Μπάρκερ, με την οποία κάνει μια κόρη, τη σημερινή ηθοποιό, Άμπιγκεϊλ Χόπκινς. Ο γάμος τους θα λήξει το 1972 και λίγο αργότερα ο Χόπκινς θα προχωρήσει στο δεύτερο γάμο του, με την Τζένιφερ Λίντον.

Ο πολυπράγμων Χόπκινς, συνεχίζει την καριέρα του με ρόλους τόσο θεατρικούς, όσο και κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς, αφιερώνοντας, όμως, σταδιακά λιγότερο χρόνο στο θέατρο. Πριν αποχαιρετήσει τη δεκαετία του 60 βρέθηκε στον κινηματογραφικό «Άμλετ» του Τόνι Ρίτσαρντσον ως Κλαύδιος, ενώ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70 επιλέγει την τηλεόραση και οι ρόλοι του αφορούν κυρίως τηλεταινίες ή τηλεοπτικές σειρές με κυριότερες το «Πόλεμος και Ειρήνη» που του χαρίζει βραβείο BAFTA, «Play for today» και την τηλεταινία «The great inimitable Mr. Dickens», που τον φέρνουν υποψήφιο για το ίδιο βραβείο.

Το 1974 βρίσκεται στο πλευρό του Ομάρ Σαρίφ στο θρίλερ «Juggernaut», ενώ συνεχίζει με τηλεταινίες, κερδίζοντας μάλιστα Emmy για την ερμηνεία του στην τηλεταινία «The Lindbergh kidnapping case» (1976), για την απαγωγή και δολοφονία του δίχρονου γιου του αεροπόρου Τσαρλς Λίντμπεργκ, όπου ο Χόπκινς ενσαρκώνει το δολοφόνο, Μπρούνο Ρίτσαρντ Χάουπτμαν.

Επόμενος σταθμός η ταινία φαντασίας και τρόμου «Audrey Rose» το 1977, ενώ την ίδια χρονιά ο Σον Κόνερι, ο Ράιαν Ο’ Νηλ και ο Μάικλ Κέιν είναι συμπρωταγωνιστές του στο ιστορικό δράμα «A bridge too far» του Βρετανού σκηνοθέτη, Ρίτσαρντ Ατένμπορο. Ο ίδιος σκηνοθέτης βρίσκεται και στη δραματική ταινία τρόμου «Magic», η οποία θα χαρίσει στον Χόπκινς άλλη μια υποψηφιότητα βραβείου BAFTA καλύτερου ηθοποιού.

Στροφή στην τηλεόραση

Το 1980, ο Χόπκινς σκηνοθετείται από τον Ντέιβιντ Λιντς σε μια μεγάλη ταινία πάνω στην αληθινή ιστορία του Τζον Μέρικ, ενός ανθρώπου που έπασχε από τη νόσο του Ρεκλινχάουζεν (ελεφαντίαση). Ο Χόπκινς βρίσκεται στο ρόλο του χειρουργού που τον περιέθαλψε, ενώ ο «Άνθρωπος ελέφαντας» ενσαρκώνεται από τον Τζον Χερτ, ο οποίος βρίσκεται υποψήφιος για Όσκαρ.

Η υπόλοιπη δεκαετία του ’80 βρίσκει τον Χόπκινς στραμμένο κυρίως προς τη μικρή οθόνη, με δουλειές σε τηλεταινίες, όπως τον «Οθέλλο» (1981) του Τζόναθαν Μίλερ, το «Mussolini and I» (1985) με τη Σούζαν Σάραντον, το «Across the lake» κ.ά ή τηλεοπτικές σειρές.

Η επιστροφή του στον κινηματογράφο και τα Όσκαρ

Ο Άντονι Χόπκινς φημίζεται για την ιδιαίτερη προετοιμασία που κάνει σε κάθε ρόλο του, αναφέροντας πολλές φορές σε συνεντεύξεις του ότι επαναλαμβάνει τόσες φορές τα λόγια του, μέχρι να τα μάθει τόσο καλά ώστε να του βγαίνουν φυσικά, ξεπερνώντας ακόμη και τις 200 φορές. Κάπως έτσι έγινε και το 1991 στη βραβευμένη με 5 Όσκαρ ταινία του Τζόναθαν Ντέμι, «Η σιωπή των αμνών». Ο Χόπκινς στο ρόλο του έγκλειστου ιδιοφυή κανίβαλου ψυχιάτρου Χάνιμπαλ Λέκτερ κερδίζει το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου, όπως και η συμπρωταγωνίστριά του, Τζόντι Φόστερ. Τα παγκόσμια κέρδη της ταινίας φτάνουν τα 272 εκατομμύρια δολάρια και ο Χόπκινς γίνεται ο πρώτος που παίρνει το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου για μια εμφάνιση... 16 λεπτών!

Το 1992 βρίσκεται στη δραματική ταινία εποχής «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ» του Τζέιμς Άιβορι μαζί με την Έμα Τόμσον και την ίδια χρονιά παραδίδεται στα χέρια του Φράνσις Φορντ Κόπολα, για τις ανάγκες της ταινίας «Dracula», όπου υποδύεται τον Ολλανδό γιατρό, Άμπρααν Βαν Χέλσινγκ. Προτού φύγει το 1992, βρίσκεται και στο καστ της βιογραφικής ταινίας «Chaplin» για τη ζωή του διάσημου ηθοποιού Τσάρλι Τσάπλιν, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ενώ το 1993 βρίσκεται με την Ισαμπέλα Ροσελίνι στον «Αθώο».

Στη λίστα των υποψηφίων για Όσκαρ βρίσκεται ξανά για την ερμηνεία του ως επαγγελματίας τελειομανής μπάτλερ στην Αγγλία του ’50 και τη σχέση του με την οικονόμο του σπιτιού, την οποία υποδύεται η Έμα Τόμσον, στα «Απομεινάρια μιας μέρας» του Τζέιμς Άιβορι, βασισμένο πάνω στο μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο. Για τον ίδιο ρόλο βρέθηκε υποψήφιος και για Χρυσή Σφαίρα.

Το 1994 γίνεται... πατέρας του Μπραντ Πιτ και του Έινταν Κουΐν στη δραματική ταινία «Οι θρύλοι του πάθους», ενώ την επόμενη χρονιά ενσαρκώνει τον πρώην πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρίτσαρντ Νίξον, στο «Nixon» του Όλιβερ Στόουν και βρίσκεται και πάλι υποψήφιος για Όσκαρ α΄ αντρικού ρόλου και Χρυσής Σφαίρας – μεταξύ άλλων -, όμως τα συγκεκριμένα βραβεία και πάλι δεν φτάνουν στα χέρια του.

Το 1996 αποφασίζει να κάτσει ξανά στη θέση του σκηνοθέτη, στην οποία είχε κάτσει πρώτη φορά το 1990 για τη βιογραφική ταινία «Dylan Thomas: return journey», και να σκηνοθετήσει τη δραματική κομεντί «August» στην οποία πρωταγωνίστησε, και η οποία επρόκειτο για μια προσαρμογή του «Θείου Βάνια» του Τσέχωφ.

Το βασισμένο σε πραγματική ιστορία «Amistad» (1997) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ήταν αυτό που τον έφερε για τέταρτη φορά υποψήφιο για Όσκαρ, αλλά και για Χρυσή Σφαίρα, σε μια ταινία με θέμα την ανταρσία σε πλοίο σκλάβων, πίσω στο 1839, και τη δικαστική ιστορία του ανθρώπου που ξεκίνησε την εξέγερση.

Το 1998 βρίσκεται πλάι στον Αντόνιο Μπαντέρας και την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς στη «Μάσκα του Ζορό» του Μάρτιν Κάμπελ, ως ο ηλικιωμένος Ζορό που εκπαιδεύει έναν νεότερο (Μπαντέρας) να συνεχίσει το έργο του. Την ίδια χρονιά συνεργάζεται και πάλι με τον Μπραντ Πιτ στο «Meet Joe Black» με τον δεύτερο σε ρόλο... Χάρου, η ταινία, όμως λαμβάνει ανάμεικτες κριτικές.

Το 1999 ενσαρκώνει τον Σαιξπηρικό Τίτο Ανδρόνικο, στην κινηματογραφική εκδοχή ενός από τα πιο βίαια έργα του Σαίξπηρ, «Titus», σε σκηνοθεσία Τζούλι Τέιμορ, ενώ το 2000 τον βρίσκει σε «Επικίνδυνες αποστολές» στο πλευρό του Τομ Κρουζ, χωρίς, όμως, το όνομά του να αναφέρεται στους τίτλους.

To 2001 μπαίνει ξανά στο πετσί του Χάνιμπαλ Λέκτερ στο «Hannibal» του Ρίντλεϊ Σκοτ, με την Τζούλιαν Μουρ αυτή τη φορά, ενώ το 2002 ενσαρκώνει ξανά την εγκληματική ιδιοφυΐα του Χάνιμπαλ, στο «Red dragon», με τον Έντουαρντ Νόρτον και τον Ρέιφ Φάινς, σε σκηνοθεσία Μπρετ Ράτνερ. Και οι δύο ταινίες αποτέλεσαν εμπορικές επιτυχίες, με την πρώτη να ξεπερνάει τη δεύτερη σε εισπράξεις, τη δεύτερη, όμως, να συγκεντρώνει πιο ευνοϊκές κριτικές.

Στο μεταξύ ο Χόπκινς προχωράει σε διαζύγιο και με τη δεύτερή του γυναίκα και το 2003 ξαναπαντρεύεται την Κολομβιανή Στέλλα Άρογιεϊβ, με την οποία είναι μαζί μέχρι και σήμερα.

Το 2004 ο Όλιβερ Στόουν γυρίζει την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, «Alexander» κι επιλέγει ως Αλέξανδρο τον Κόλιν Φάρελ, ως μητέρα του Αλέξανδρου την Αντζελίνα Τζολί και τον Άντονι Χόπκινς ως Πτολεμαίο. Η ταινία δέχτηκε αυστηρές κριτικές, που τόνιζαν την ανακρίβειά της πάνω σε ιστορικά γεγονότα, τόσο από ιστορικούς, όσο και από κριτικούς, ενώ μια ομάδα Ελλήνων δικηγόρων απείλησε με μήνυση ενάντια στον Στόουν και την Warner Bros, λόγω ανακριβούς παράθεσης της ιστορίας και της παρουσίασης του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως ομοφυλόφιλου.

Στο «Bobby» το 2006 σκηνοθετείται από τον Εμίλιο Εστέβεζ σε μια ταινία για τη δολοφονία του γερουσιαστή Ρόμπερτ Φ. Κένεντι και την ιστορία 22 ανθρώπων που βρίσκονταν στο ξενοδοχείο όπου δολοφονήθηκε, ενώ το 2007 κάνει ο ίδιος άλλη μια σκηνοθετική απόπειρα, υπογράφοντας και το σενάριο για τη δραματική κομεντί φαντασίας «Slipstream», όπου εμφανίζεται ο ίδιος, αλλά και η τωρινή του σύζυγος. Τα αποτελέσματα, όμως, από εμπορικής άποψης ήταν απογοητευτικά, ενώ παρ’ όλο που οι κριτικές υπήρξαν κυρίως αρνητικές, ξεχώρισαν κάποιες που χαρακτήρισαν θετικά την ταινία.

Την ίδια χρονιά βρίσκεται μαζί με τον Ράιαν Γκόσλινγκ στην ταινία μυστηρίου «Απόδειξη ενοχής», αλλά και στην περιπέτεια «Beowulf» ως βασιλιάς Hrothgar.

Το 2010 τον συναντάμε μαζί με τον Μπενίτσιο Ντελ Τόρο στον «Λυκάνθρωπο» του Τζο Τζόνστον, σε ένα ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1941, που πήγε καλά εμπορικά, ενώ μετά τους λυκανθρώπους περνά στην αντίπερα όχθη, στα χέρια του Γούντι Άλεν στην κομεντί «Θα συναντήσεις ένα ψηλό, μελαχρινό άνδρα», μαζί με τη Ναόμι Γουότς και τον Τζος Μπρόλιν.

Το 2011 πρωταγωνιστεί στην ταινία τρόμου «Η τελετή» του Μίκαελ Χάφστρομ, ερμηνεύοντας έναν αντισυμβατικό καθολικό ιερέα, εξειδικευμένο στους... εξορκισμούς και λίγο αργότερα, στην περιπέτεια φαντασίας «Θορ» του Κένεθ Μπράνα που «έσπασε» τα ταμεία, ο Χόπκινς μεταμορφώνεται σε πατέρας του υπερ-ήρωα, πλάι στον Κρις Χέμσγουορθ και τη Νάταλι Πόρτμαν.

Τελευταία του ταινία είναι το «360» του Φερνάντο Μεϊρέγιες, μαζί με την Ρέιτσελ Βάις και τον Τζουντ Λο, ενώ μέσα στο 2012 θα τον δούμε και ως... Έρνεστ Χέμινγουεϊ, στη σκηνοθετική απόπειρα του Άντι Γκαρσία «Hemingway & Fuentes», με τον Γκαρσία στο ρόλο του Γκρεγκόριο Φουέντες, του ανθρώπου που ενέπνευσε στον Χέμινγουεϊ το αριστούργημά του «Ο γέρος και η θάλασσα».

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Red, white and zero» (1967), «The Lion in winter» (1968), «The Looking Glass War» (1969), «Hamlet» (1969), «When eight bells toll» (1971), «Young Winston» (1972), «A doll’s house» (1973), «The girl from Petrovka» (1974), «Juggernaut» (1974), «Audrey Rose» (1977), «A bridge too far» (1977), «International velvet» (1978), «The elephant man» (1980), ««A change of seasons» (1980), «The Bounty» (1984), «The good father» (1985), «84 Charing Cross Road» (1987), «The Dawning» (1988), «A chorus of disapproval» (1989), «Desperate hours» (1990), «The silence of the lambs» (1991), «Freejack» (1992), «The efficiency expert» (1992), «Howards End» (1992), «Dracula» (1992), «Chaplin» (1992), «The trial» (1993), «The innocent» (1993), «The remains of the day» (1993), «Shadowlands» (1993), «The road to Wellville» (1994), «Legends of the Fall» (1994), «Nixon» (1995), «August» (1995), «Surviving Picasso» (1996), «The Edge» (1997), «Amistad» (1997), «The mask of Zorro» (1998), «Meet Joe Black» (1998), «Instinct» (1999), «Titus» (1999), «Mission: Impossible II» (2000), «Hannibal» (2001), «Hearts in Atlantis» (2001), «Bad Company» (2002), «Red Dragon» (2002), «The Human Stain» (2003), «The Devil and Daniel Webster» (2004), «Alexander» (2004), «Proof» (2005), «The world’s fastest Indian» (2005), «Bobby» (2006), «All the King’s men» (2006), «Slipstream» (2007), «Fracture» (2007), «Beowulf» (2007), «The city of your final destination» (2009), «The Wolfman» (2010), «You will meet a tall dark stranger» (2010), «The Rite» (2011), «Thor» (2011), «360» (2011).