Η Pixar κυκλοφορεί τη δεύτερη ταινία της μέσα στο 2015, εξερευνώντας την απρόσμενη φιλία ενός αγοριού με ένα δεινόσαυρο.

Φέτος η Pixar πραγματοποίησε την υπέρβαση με «Τα μυαλά που κουβαλάς». Πρόκειται για ένα αριστούργημα ακόμη και με τα ήδη υψηλά στάνταρ που έθεσε το στούντιο στα τέλη της περασμένης δεκαετίας και «σπάει» ένα χλιαρό σερί από αχρείαστα σίκουελ. Το 2015 είναι λοιπόν μια σημαντική χρονιά για την Pixar για έναν επιπρόσθετο λόγο. Είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί μέσα στο ίδιο έτος δύο ταινίες, κάτι που ήρθε σαν απόρροια του «άγονου» 2014. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο,τιδήποτε και αν έρθει μετά από «Τα μυαλά που κουβαλάς» έχει να επωμιστεί ένα ασήκωτο βάρος που δύσκολα θα καταφέρει να διαχειριστεί και να ανταποκριθεί τις προσδοκίες. Αν είναι όμως να δοκιμάσεις κάτι τέτοιο, τουλάχιστον ας το κάνεις με μια ακόμη πρωτότυπη δουλειά όπως είναι «Ο Καλόσαυρος».

Σίγουρα οι δεινόσαυροι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά, ειδικά σε μορφή animation. Πριν από 15 χρόνια η Disney αποπειράθηκε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τα προϊστορικά ζώα με όχι και τόσο εντυπωσιακά αποτελέσματα και σε γενικές γραμμές ως θέμα εν έτει 2015 δε συναρπάζει τα πλήθη. Το ζητούμενο λοιπόν είναι πώς θα προσεγγίσεις το θέμα και όταν μιλάμε για Pixar, τότε περιμένεις κάτι διαφορετικό.

Βασική ιδέα του «Καλόσαυρου» είναι τι θα συνέβαινε αν ο αστεροειδής που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους περνούσε ξυστά από τη Γη. Ανακαλύπτουμε αυτό το νέο κόσμο μέσα από τα μάτια ενός νεαρού Απατόσαυρου με το όνομα Άρλο. Είναι το μικρότερο μέλος της οικογένειάς του, η οποία έχει όλα τα στοιχεία μιας αντίστοιχης κανονικής ανθρώπινης οικογένειας. Ο Άρλο φοβάται τα πάντα γύρω του και δε φεύγει μακριά από το σπίτι του. Όταν όμως μια φυσική καταστροφή θα οδηγήσει σε μια τραγωδία και θα τον στείλει σε ένα μακρινό και άγνωστο μέρος, θα κληθεί να βρει το δρόμο της επιστροφής μαζί με τον Σπόρο, ένα ατρόμητο αγόρι των σπηλαίων.

Το παράδοξο με τον «Καλόσαυρο» είναι ότι ουσιαστικά πρόκειται για μια πειραγμένη σχέση ανθρώπου-σκύλου, με τη θέση του ανθρώπου να κατέχει ο ομιλών δεινόσαυρος και του σκύλου ο άνθρωπος που περπατά στα τέσσερα και επικοινωνεί με γρυλλίσματα. Από εκεί και πέρα, αν κάποιος έχει χάσει την αρχή της ταινίας, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα τον κάνουν να καταλάβει ότι το φιλμ εξερευνά το ενδεχόμενο του μη-αφανισμού των δεινοσαύρων. Η ιστορία έχει την αφήγηση ενός γουέστερν που εκτυλίσσεται στα ορεινά βοσκοτόπια της βορειοδυτικής Αμερικής, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να τοποθετείται στην προϊστορική εποχή και θα είχε απειροελάχιστες διαφορές. Ας το θέσουμε ως εξής. Η ταινία λειτουργεί σαν η Pixar να δημιούργησε μια ιδέα και στη συνέχεια να την παρέδωσε στην Disney να την αποδώσει όπως θέλει.

Η σύγκριση με «Τα μυαλά που κουβαλάς» δεν ευνοεί τον «Καλόσαυρο» σε κανένα επίπεδο, πλην ίσως των εντυπωσιακών εφέ, κατηγορία στην οποία αριστεύει και υπάρχουν στιγμές που το οπτικό κομμάτι προηγείται του στόρι ή και επεμβαίνει σε αυτό. Θα ήταν άδικο όμως για τη νέα ταινία της Pixar να μην την αντιμετωπίσουμε για αυτό που είναι. Είναι απλή και προβλέψιμη, ναι, και δε δοκιμάζει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, μέσα σε αυτή την απλότητά της όμως καταφέρνει να δημιουργήσει μια στρωτή συγκινητική ιστορία στην οποία δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος κακός, αλλά αντίπαλος είναι ο ίδιος ο φόβος και η ουσία είναι πώς θα τον ξεπεράσεις γιατί μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσεις ποιος πραγματικά είσαι. Έχει συγκεκριμένο ταβάνι και δε θα μπει ποτέ σε καμία κουβέντα για την καλύτερη ταινία του στούντιο που μας έχει χαρίσει το «Ψηλά στον ουρανό», το «Γουόλ-Υ» και την τριλογία «Toy Story», αλλά καμιά φορά όταν τα κλισέ είναι καλοφτιαγμένα, είναι και ο πιο εύκολος τρόπος για να «πέσεις» και να αγκαλιάσεις κάτι.

Η ταινία «Ο Καλόσαυρος» κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]