Έξι ταινίες κυκλοφορούν αυτή την εβδομάδα και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες μπορούν να βρουν το κοινό τους.

«Άτακτος παππούς»

Στις παραμονές του γάμου του με την κόρη του αφεντικού του, που θα του επικυρώσει και το πολυπόθητο εισιτήριο για μια θέση συνέταιρου στη δικηγορική εταιρεία που εργάζεται, ο μετρημένος Τζέισον Κέλι (Ζακ Έφρον) δέχεται να κάνει ένα οδοιπορικό ταξίδι με τον παππού του Ντικ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), έναν ακόλαστο πρώην αξιωματικό του στρατού με κρυφούς σκοπούς. Προορισμός τους η Φλόριντα. Για την κατάληξη, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Ο θρυλικός Ρόμπερτ Ντε Νίρο υποδύεται έναν παππού… πιο αντισυμβατικό, ανατρεπτικό και ορεξάτο από τον ίδιο του τον εγγονό, τον οποίο ενσαρκώνει ο Ζακ Έφρον. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο παραγωγός και σεναριογράφος του «Borat», Νταν Μέιζερ, με σκοπό να στήσει μια πιπεράτη κωμωδία-οδοιπορικό με απρόβλεπτες συνέπειες και ξεκαρδιστικές καταστάσεις.

Ο πράκτορας της CIA Μπιλ Πόουπ σκοτώνεται κατά τη διάρκεια μιας πολύ σημαντικής, άκρως μυστικής αποστολής, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τα ίχνη του περίφημου «Ολλανδού» (Μάικλ Πιτ) - του εγκεφάλου που κατάφερε να αποκτήσει πρόσβαση στο σύνολο του οπλισμού των Η.Π.Α. μέσω του περίφημου Σκοτεινού Διαδικτύου (Dark Web). Με τον θάνατο του Πόουπ, κάθε πληροφορία γύρω από τη δράση του «Ολλανδού» εξαφανίζεται για πάντα, καθώς οι νεκροί, ως γνωστόν, δε μπορούν να αποκαλύψουν πληροφορίες… Ή μήπως μπορούν;

Ο αμείλικτος επικεφαλής της CIA στο Λονδίνο Κουόκερ Ουέλς (Γκάρι Όλντμαν) επιστρατεύει τον εκκεντρικό νευροχειρούργο Δόκτορα Φρανκς και μαζί επιχειρούν μια ανατρεπτική ιατρική επέμβαση χωρίς προηγούμενο. Εμφυτεύουν το DNA του Πόουπ στις εγκεφαλικές συνάψεις του Τζέρικο Στιούαρτ (Κέβιν Κόστνερ), ενός παντελώς απρόβλεπτου και επικίνδυνου κακοποιού με βαρύ ποινικό μητρώο, ο οποίος ωστόσο φαντάζει ως μοναδική περίπτωση συμβατότητας για μια πρακτικά αδύνατη επέμβαση. Φαινομενικά απαλλαγμένος από ενσυναίσθηση και με μηδενική κοινωνική νοημοσύνη, ο Τζέρικο παρέχει στους επιστήμονες το σώμα του ως έναν καθρέφτη πάνω στον οποίο ίσως καταφέρουν να αντικρύσουν την αντανάκλαση των συναισθημάτων του άτυχου Πόουπ, προκειμένου να ξετυλίξουν τον μυστηριώδη μίτο της ανεξέλεγκτης ζωή και της άνομης δράσης του «Ολλανδού».

Όμως, όπως όλα δείχνουν ο Τζέρικο έχει τα δικά του σχέδια, ενώ η τελευταία ελπίδα της CIA πριν όλα τιναχτούν στον αέρα, βρίσκεται πλέον στο μυαλό ενός επικίνδυνου εγκληματία.

Διαβάστε εδώ την άποψή μας για την ταινία.

Δύο άνδρες, μια γυναίκα, ένας έρωτας, ένα πάθος ισχυρότερο από την αγάπη και την άγρια φύση του κόσμου γύρω τους. Ο Λεονάρντο, Η Νύφη και Ο Γαμπρός είναι αχώριστη παρέα από μικρά παιδιά, αλλά ανάμεσα στον Λεονάρντο και Τη Νύφη υπάρχει ένας αόρατος, άγριος, άρρηκτος δεσμός... Τα χρόνια περνούν, κι εκείνη, ανήσυχη και δυστυχισμένη, ετοιμάζεται για το γάμο της με Τον Γαμπρό, στη μέση της Λευκής Ερήμου, όπου ζει με τον πατέρα της. Την ημέρα πριν την τελετή, στην πόρτα της εμφανίζεται μια γριά Ζητιάνα , που της προσφέρει ένα δώρο και μια συμβουλή: «Μην τον παντρευτείς, αν δεν τον αγαπάς», ενώ παράλληλα της δίνει δυο γυάλινα στιλέτα. Ένα ρίγος διαπερνά την ψυχή και το σώμα της Νύφης.

Η ταινία «Ματωμένος Γάμος», που αποτελεί μια ελεύθερή απόδοση του ομώνυμου θεατρικού κειμένου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, είναι, πάνω απ’ όλα, μια ιστορία αγάπης, μια από τις πιο όμορφες και δυνατές τραγωδίες της  ισπανικής μυθοπλασίας, όπου το εντυπωσιακό τοπίο συνυπάρχει με συναρπαστικούς χαρακτήρες, ισάξιους με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του αγγλοσαξονικού πολιτισμού, δυο χαρακτήρες περικυκλωμένους από τον κόσμο της Μεσογείου.

Η σκηνοθεσία είναι της Πάουλα Ορτίθ, υποψήφιας για Βραβείο Γκόγια Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, το 2012, για την πρώτη της ταινία, «De Tu Ventana a La Mía».

Ο «Ματωμένος Γάμος» κέρδισε 2 Βραβεία Γκόγια (Β’ Γυναικείου Ρόλου για την Λουίσα Γκαβάσα και Καλύτερης Φωτογραφίας), ενώ είχε συνολικά 12 υποψηφιότητες, ανάμεσα στις οποίες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Α’ Ανδρικού και Α’ Γυναικείου Ρόλου. Αποτελεί μια από τις σημαντικότερες και κριτικά αναγνωρισμένες ισπανικές ταινίες της φετινής κινηματογραφικής σεζόν.

Αν και βρίσκεται περίπου 200 χιλιόμετρα ανοικτά της νότιας ακτής της Ιταλίας, η Λαμπεντούζα έχει γίνει πρωτοσέλιδο παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια σαν το πρώτο λιμάνι εισόδου για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες της Αφρικής και Μέσης Ανατολής που ελπίζουν να κάνουν μια νέα ζωή στην Ευρώπη. Ο Ρόσι έζησε μήνες  στο νησί της Μεσογείου, συλλαμβάνοντας την ιστορία της, τον πολιτισμό και την τρέχουσα καθημερινή πραγματικότητα των 6.000 κατοίκων της, καθώς εκατοντάδες μετανάστες φτάνουν στις ακτές της σε εβδομαδιαία βάση. Το ντοκιμαντέρ που προέκυψε επικεντρώνεται στον 12χρονο Σάμιουελ, ένα ντόπιο αγόρι που του αρέσει να κυνηγά με την σφεντόνα του και περνά το χρόνο του στη γη, ακόμη και αν ο ίδιος κατάγεται από μια κουλτούρα διαποτισμένη από τη θάλασσα.

Χρυσή Άρκτος Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2016.

Η Βαλ (Ρεγκίνα Κασέ) αφήνει την κόρη της Τζέσικα στα χέρα της γιαγιάς και πηγαίνει στο Σάο Πάολο για να εργαστεί ως οικονόμος σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι και να αναλάβει τη φροντίδα του μικρού γιου της οικογένειας, Φαμπίνιο. 13 χρόνια μετά, η Βαλ έχει μεν κάνει κομπόδεμα, αλλά αισθάνεται τύψεις για την κόρη που άφησε πίσω της. Ξαφνικά, η κόρη της Τζέσικα ανακοινώνει ότι πρόκειται να έρθει στο Σάο Πάολο για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις σε κάποια σχολή. Οι εργοδότες την υποδέχονται αρχικά εγκάρδια και της προτείνουν αμέσως να μείνει μαζί τους. Εξάλλου, η Βαλ είναι «μέλος της οικογένειας», αφού ήταν εκείνη που ουσιαστικά μεγάλωσε τον γιο τους. Όμως η συμβίωση μάνας και κόρης, μετά από 13 χρόνια απουσίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Η ταινία γυρνάει το χρόνο πίσω, στην ταραγμένη περίοδο του 1961 και αφηγείται την μεγαλειώδη απεργία των μεταλλωρύχων του Λαυρίου.
Η αφήγηση αναπτύσσεται σε τρεις παράλληλους άξονες. Στον ένα άξονα καταγράφεται η εξέλιξη της απεργίας με υποκείμενο τους απεργούς μεταλλωρύχους στον εργασιακό τους χώρο. Ο δεύτερος αφηγηματικός άξονας ξεδιπλώνει τη στάση των κατοίκων της πόλης του Λαυρίου και ο τρίτος την αντίδραση της Γαλλικής εταιρείας, της κυβέρνησης, του κράτους και του παρακράτους.

 Οι σκηνές καθημερινότητας των κατοίκων της πόλης του Λαυρίου σκιαγραφούν  το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο της εποχής, Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Πόγκα, ο οποίος ήταν ένας από τους  πρωτεργάτες της απεργίας. Ο συγγραφέας εμφανίζεται περιοδικά στην ταινία για να θυμίζει στον θεατή ότι αυτά που παρακολουθεί συνέβησαν το 1961 στην πραγματικότητα.