Οι αδερφοί Νταρντέν διδάσκουν εδώ και χρόνια κινηματογραφικό ρεαλισμό

dardennes
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 06 ΜΑΙΟΥ 2016

Η δέκατη στάση μας στην παρουσίαση των 21 διεκδικητών του Χρυσού Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Καννών.

Η περίπτωση: Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν

Τα αδέρφια Νταρντέν είναι από τα αγαπημένα παιδιά του Φεστιβάλ των Καννών. Ανήκουν ανάμεσα στους επτά δημιουργούς που έχουν κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα, ενώ έφτασαν πολύ κοντά και σε μια τρίτη επιτυχία πριν από δύο χρόνια με το «Δύο ημέρες, μία νύχτα», με μια εξαιρετική Μαριόν Κοτιγιάρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η συζήτηση για την κορυφή των Βέλγων διχάζεται ανάμεσα στην «Rosetta» και το «L’enfant», αν και δύσκολα θα βγάλουν ποτέ κάποια κακή ταινία. Φέτος θα έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν τον τρίτο τους Χρυσό Φοίνικα, με μια ταινία που φαίνεται πως είναι ιδανική για κάτι τέτοιο.

Η ταινία με την οποία συμμετέχουν στο φεστιβάλ: «The Unknown Girl»

Η νέα ταινία των Νταρντέν θυμίζει πραγματικά… μια ταινία των Νταρντέν. Θα παρακολουθήσουμε την ιστορία μιας γιατρού που ξεκινά την αναζήτηση της ταυτότητας μιας άγνωστης νεαρής γυναίκας που πέθανε αφού αρνήθηκε μια υποχρεωτική επέμβαση. Πρωταγωνίστρια είναι η νεαρή Γαλλίδα Αντέλ Ενέλ, η οποία έχει προταθεί δύο φορές για βραβείο Σεζάρ Πλέον Υποσχόμενης Ηθοποιού και φαίνεται πως αυτή είναι η ευκαιρία της να καθιερωθεί. Το ένστικτό μας λέει ότι θα το κάνει. Φυσικά η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα από τα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα.

Η ταινία τους που αξίζει να δεις: «Rosetta»

Σχετικά με το δίλημμα που αναφέραμε παραπάνω ανάμεσα στην «Rosetta» και το «L’enfant»; Ε λοιπόν, εμείς θα πάμε με την πρώτη περίπτωση. Οι Νταρντέν εδώ εισήγαγαν ένα ακατέργαστο και άμεσο είδος κοινωνικού ρεαλισμού, ακολουθώντας κατά πόδας την καθημερινότητα μιας 17χρονης κοπέλας που ζει στην εξαθλίωση και προσπαθεί να βρει μια δουλειά ώστε να ξεφύγει από τη δυσλειτουργική και αλκοολική μητέρα της. Η Εμιλί Ντεκέν ήταν μια αποκάλυψη στο ρόλο της Ροζέτα. Η ερμηνεία της καθοδηγείται από τα ένστικτά της και αυτό λειτουργεί καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι απρόσμενα μινιμαλιστικό και καθηλωτικό, με τα 90 λεπτά να ρέουν «μονορούφι». Δοκιμάστε να το κάνετε double feature με «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» του Έκτορα Λυγίζου.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]