Η δέκατη τέταρτη στάση μας στην παρουσίαση των 21 διεκδικητών του Χρυσού Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Καννών.

Η περίπτωση: Αλέν Γκιροντί

Μπορεί να γυρίζει ταινίες εδώ και 15 χρόνια, αλλά ο Αλέν Γκιροντί μπήκε στα ραντάρ μας πριν από τρία χρόνια, όταν το «Stranger by the Lake» απέσπασε Queer Φοίνικα στις Κάννες (βραβείο που απονέμεται στην καλύτερη ταινία με ομοφυλοφιλική θεματολογία) και Καλύτερη Σκηνοθεσία στην κατηγορία Ένα Κάποιο Βλέμμα. Καθώς και ο ίδιος είναι ανοιχτά gay, προτιμά να γυρίζει ταινίες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπεριέχουν gay χαρακτήρες. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως περιορίζεται το κοινό που μπορεί να τις παρακολουθήσει. Το «Stranger by the Lake» ήταν η καλύτερη ταινία του 2013 σύμφωνα με το έγκυρο κινηματογραφικό περιοδικό Cahiers du Cinema και με τη νέα του δουλειά να βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα για τον Χρυσό Φοίνικα, όλα μπορούν να συμβούν.

Η ταινία με την οποία συμμετέχει στο φεστιβάλ: «Staying Vertical»

Η νέα ταινία του Γκιροντί παρακολουθεί έναν κινηματογραφικό σκηνοθέτη που μένει άστεγος και προσπαθεί παράλληλα να αναθρέψει ένα παιδί που απέκτησε με μια βοσκοπούλα, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να βρει έμπνευση για τη νέα του ταινία. Η ανταπόκριση από τις Κάννες μιλάει για μια ταινία που δεν είναι εύκολα προσιτή και αποδεικνύεται αρκετά κρυπτική, απαιτώντας την πλήρη και καθολική αφοσίωση του θεατή στο όραμα του Γκιροντί. Στην πορεία υπάρχουν ακραίες εικόνες, με όργανα αναπαραγωγής να παρουσιάζονται εντελώς γυμνά και το σεξ να είναι ωμό και βίαιο, αλλά αυτή η προοπτική μας εξιτάρει, αφού δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Σε κάποιους άρεσε πολύ, σε άλλους καθόλου και αυτό είναι το νόημα του διαγωνιστικού των Καννών.

Η ταινία του που αξίζει να δεις: «Ο άγνωστος της λίμνης»

Ένα καλοκαίρι σε μια λίμνη της Γαλλίας όπου στην πλειοψηφία τους ομοφυλόφιλοι άνδρες κάνουν γυμνισμό και ψωνιστήρι, ο Φρανκ συναντά τον Χένρι και οι δύο άνδρες αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη φιλία. Ο Φρανκ ερωτεύεται τον Μισέλ, ένα γοητευτικό μυστηριώδη άνδρα που παραθερίζει και αυτός στη λίμνη και ο Χένρι προσπαθεί να ξεπεράσει το γεγονός πως τον παράτησε η κοπέλα του. Ο καθένας λοιπόν έχει το δικό του λόγο να έρχεται καθημερινά στη λίμνη και το αποτέλεσμα είναι να συζητούν για τα πάντα, χωρίς να καταλήγουν κάπου και δίχως να συμβαδίζουν πραγματικά. Καθώς η ταινία προχωρά μετατρέπεται σε ένα αγωνιώδες χιτσκοκικό θρίλερ που πειραματίζεται με το φως του ήλιου και η φαινομενική έλλειψη αισθητικής αποδεικνύεται ένα σκηνοθετικό τρικ, αφού καθώς πέφτει ο ήλιος και βαδίζουμε προς το φινάλε έρχεται η κορύφωση, τόσο στο πρωτότυπο μέσα στην απλότητά του σεναριακό κομμάτι όσο και καθαρά καλλιτεχνικά για το όραμα του Γκιροντί.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]