Η «Κόκκινη χελώνα» μάς διδάσκει την ομορφιά της απλότητας

red-turtle
ΔΕΥΤΕΡΑ, 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Η γνώμη μας για την ταινία που προβλήθηκε στα πλαίσια των 22ων Νυχτών Πρεμιέρας.

Το ιαπωνικό Studio Ghibli είναι μια κατηγορία μόνο του στο χώρο του animation. Ταινίες όπως τα «My Neighbor Totoro», «Whisper of the Heart» και «Spirited Away» βρίσκονται στο πάνθεον όχι μόνο του είδους αλλά και του ίδιου του σινεμά και κάνουν τον κόσμο να φαίνεται λίγο πιο όμορφος απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, ακόμη και μια συνεργασία του εν λόγω στούντιο με κάποια άλλη εταιρεία παραγωγής συνιστά ένα σημαντικό γεγονός.

Η «Κόκκινη χελώνα» ήταν μια από τις ταινίες που ξεχωρίσαμε με την πρώτη ματιά στο πρόγραμμα των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας. Η γερμανική Wild Bunch συνεργάζεται με το Studio Ghibli, με τον Ολλανδό Μίκαελ Ντουντόκ Ντε Βιτ να αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία. Τον Ντε Βιτ τον έχουμε μάθει μέσα από φιλμ μικρού μήκους όπως το «Father and Daughter» του 2000 και αυτή είναι η πρώτη του μεγάλη δουλειά. Και βλέποντάς την, αντιλαμβάνεσαι ακριβώς το παρελθόν του. Η ιστορία είναι πολύ απλή και επικεντρώνεται σε έναν άνδρα που ναυαγεί σε ένα έρημο νησί όπου κατοικούν μόνο καβούρια και χελώνες. Δε μαθαίνουμε τίποτα για αυτόν, παρά μόνο ξέρουμε ότι θέλει να φύγει από εκεί. Σε αυτή του την προσπάθεια όμως θα παρεμποδιστεί από μια μεγάλη κόκκινη χελώνα, με την οποία στην πορεία θα δεθεί και μέσα από τη σχέση του μαζί της θα γνωρίσει την αγάπη.

Η ταινία δε διαθέτει καθόλου διαλόγους και όλη η έμφαση δίνεται στο φανταστικό animation που είναι συγκλονιστικά όμορφο μέσα στην απλότητά του. Πραγματικά, βλέποντας πόσο φυσικά λειτουργεί το σχέδιο, σχεδόν απορρίπτεις ως περιττό ο,τιδήποτε έχει τρεις διαστάσεις. Μέσα στα 80 λεπτά η «Κόκκινη χελώνα» επαναλαμβάνεται αρκετές φορές και θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαρκεί απλά 15 λεπτά, σου αφήνει όμως χρόνο και χώρο να σκεφτείς. Και ακόμη και αν μέχρι το τέλος θεωρείς ότι ίσως τράβηξε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε, η ανατροπή του φινάλε είναι τόσο αφοπλιστικά συγκινητική που ίσως να μη λειτουργούσε τόσο δυνατά αν η υπόθεση δεν επεκτεινόταν περισσότερο.

Δε γίνεται κάτι που φέρει τη σφραγίδα του Studio Ghibli να μην ξεχειλίζει από ομορφιά. Η «Κόκκινη χελώνα» μπορεί να μοιάζει κάπως παλιομοδίτικη σύμφωνα με τις επιταγές του σύγχρονου animation και το σενάριο μπορεί να είναι μικρότερο και από το «All Is Lost»,αλλά σε κάνει να νιώσεις και να σταθείς και να εκτιμήσεις όμως τα πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία και τα έχουμε αφήσει στην άκρη με τους ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς ζωής. Και τέλος πάντων τη χρειάζονται τα μάτια σας αυτή την ταινία.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]