Η άποψή μας για μια πραγματικά άβολη και κακή ταινία που χρησιμοποιεί τα ψυχικά τραύματα χωρίς να εμβαθύνει σε αυτά.

Τα τελευταία χρόνια αρκετές ταινίες που βγαίνουν από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάντανς έχουν βρει μια συγκεκριμένη φόρμα και την ακολουθούν πιστά, πιστεύοντας ότι μεταφέρουν υψηλά νοήματα γύρω από τη ζωή, ενώ στην πραγματικότητα φτάνουν σε αυτό το συμπέρασμα δίχως πρώτα να έχουν δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα υπόθεση ή να έχουν χτίσει χαρακτήρες. Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο ώστε να βλέπουμε ταινίες που ταιριάζουν στην ταυτότητα του Σάντανς να παίζονται σε άλλα φεστιβάλ. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το «Δύο εραστές και μια αρκούδα» του Καναδού Κιμ Νγκουέν, ο οποίος έγινε γνωστός το 2012 με το αξιόλογο «War Witch».

Σε ένα πρώτο πλαίσιο η ταινία του Νγκουέν φαίνεται ελκυστική. Πρωταγωνιστούν οι Ντέιν ντε Χάαν και Τατιάνα Μασλάνι ως δύο εραστές που μένουν σε ένα ερημικό και παγωμένο μέρος κοντά στον Βόρειο Πόλο. Και οι δύο μοιάζουν κατατρεγμένοι από προβλήματα του παρελθόντος και βρίσκουν στον έρωτά τους τη μόνη διέξοδο από την σκληρή πραγματικότητα. Και το κυνήγι αυτής της γαλήνης είναι το ζητούμενο και για τους δύο.

Με βάση αυτή την περιγραφή και με την εξωτική χιονισμένη τοποθεσία περιμέναμε κάτι πρωτότυπο και ενδιαφέρον, αλλά όχι μόνο απογοητευτήκαμε, μα με δυσκολία αντέξαμε μέχρι το τέλος. Είναι τόσο εύκολος ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί η ταινία να δημιουργήσει συναισθήματα ώστε σε κάνει να θες να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου από το πόσο άβολο είναι αυτό που παρακολουθείς. Όπως πολλές ταινίες του Σάντανς, έτσι κι εδώ τα ψυχολογικά τραύματα δεν είναι παρά μια χαριτωμενιά που ευνοεί την πλοκή για να ειπωθούν πολύ μεγάλα και σοβαρά πράγματα γύρω από τη ζωή, σαν αυτά που διαβάζεις το βράδυ σε διάφορες σελίδες με αποφθέγματα στο Facebook.

Δεν καταλαβαίνεις αν η ταινία παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της ή όχι, σίγουρα πάντως δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά το θεατή. Στα σημεία που υποτίθεται ότι πρέπει να αισθανθείς αγωνία και έντονα συναισθήματα θες απλά να γελάσεις και όταν υποτίθεται πως υπάρχει κάποιο αστείο, θες να κουνήσεις το κεφάλι σου από δυσφορία. Δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον εδώ και ακόμη και τα όμορφα πλάνα των χιονισμένων τοπίων καταστρέφονται μέσα στην ποιητικότητα που θέλει να προσδώσει η μελό κατεύθυνση.

Και ο Ντε Χάαν και η Μασλάνι απλά υπάρχουν εδώ μόνο ως παρουσία, χωρίς να μπαίνουν ποτέ στο φιλμ και ούτε και να ενδιαφέρονται για αυτό. Όχι δηλαδή ότι παίρνουν βοήθειες και από την ταινία, αλλά έχουν παίξει σε τόσες αντίστοιχες ταινίες τα τελευταία χρόνια ώστε να ακολουθούν πλέον μια μανιέρα και να μην μπαίνουν ποτέ πραγματικά σε κανέναν ρόλο, αδικώντας τους εαυτούς τους.

Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορείτε να κάνετε αντί να παρακολουθήσετε αυτή την ταινία. Το φεστιβάλ άλλωστε προσφέρει τόσες άλλες επιλογές, ώστε δύσκολα θα ξεμείνεις από κάτι που θα θες να δεις. Δοκιμάστε να ανακαλύψετε νέους δημιουργούς από όλο τον κόσμο οι οποίοι έχουν κάτι σημαντικό να πουν και αφήστε στην άκρη αντίστοιχες περιπτώσεις. Σας μιλάμε εκ πείρας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]