Μία ακραία κανιβαλιστική ιστορία σεξουαλικής ενηλικίωσης είναι η κινηματογραφική πρόκληση της εβδομάδας.

Η αισθητική είναι πολύ σημαντική στο σινεμά. Όσο υποκειμενικό και αν είναι το κριτήριο ποια θεωρεί καλή και κακή καποιος, δε χωρά καμία αμφισβήτηση στο ποια θεωρείται σύγχρονη. Βλέποντας παλαιότερες χρονικά ταινίες, καταλαβαίνεις εκτός των άλλων και τις τάσεις που επικρατούσαν τότε. Και δε μιλάμε μόνο για κενή μόδα αλλά για μία απόπειρα κατανόησης του ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου της εποχής.

Ταξιδεύουμε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωρίζουμε τον κόσμο και τις ομορφιές του! 

Οι ταινίες τρόμου ήταν ανέκαθεν ένας καμβάς πάνω στον οποίο δινόταν η ευκαιρία σε δημιουργούς να δοκιμάσουν ριζοσπαστικές ιδέες στη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη σκηνογραφία, τα εφέ και τη γενικότερη εικαστική κατεύθυνση του φιλμ. Ωστόσο, εδώ και αρκετά χρόνια το είδος που κάποτε πρωτοστατούσε στη δημιουργία με μπροστάρηδες τον Ντάριο Αρτζέντο, τον Τζον Κάρπεντερ, τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και τον Γουές Κρέιβεν, τώρα ως επί το πλείστον αναλώνεται στην ανακύκλωση μιας ξεπερασμένης πλαστικοποιημένης αισθητικής που όταν επιχειρεί να σοκάρει προκαλεί είτε χασμουρητά ή απλά έναν ανούσιο αποτροπιασμό. 

Μία από τις ταινίες που πέρυσι ξεχώρισαν σε όλα τα φεστιβάλ, προκαλώντας έντονες σωματικές αντιδράσεις στον κόσμο ήταν το «Raw» της Γαλλίδας Ζουλιά Ντουκουρνό. Μιλάμε για ένα φιλμ με κανιβαλιστική θεματολογία, οπότε αυτή είναι έτσι κι αλλιώς μία αποτρεπτική συνθήκη για μία μεγάλη μερίδα του κοινού, ταυτόχρονα όμως είναι και μία ταινία που σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις άσχημη. Μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο να τη δεις με γεμάτο στομάχι και να ευθύνεται για κάμποσες λιποθυμίες κατά τη διάρκεια προβολών της, αλλά αυτό απλά είναι μία ακόμη απόδειξη πως το δημιούργημα της Ντουκουρνό είναι πάνω από όλα σημαντικό για το εδώ και το τώρα του είδους. 

Το «Raw» ακολουθεί τα πρώτα βήματα μιας νεαρής κοπέλας σε μία σχολή κτηνιατρικής, καθώς αναγκάζεται να σπάσει τα χορτοφαγικά της έθιμα και κάπως έτσι ξεκινά μία έντονη φάση σεξουαλικής αφύπνισης που συνοδεύεται με λαχτάρα για την ανθρώπινη σάρκα. Και μιας και στη σχολή βρίσκεται και η μεγαλύτερη αδερφή της, η μεταξύ τους σχέση θα γίνει πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι ήδη ήταν. 

Υπάρχουν στιγμές απίστευτης ωμότητας κατά τις οποίες θα θες να στρέψεις το βλέμμα σου μακριά από την οθόνη ακόμη και αν είσαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους σινεμά. Και την ίδια στιγμή όμως, όλη αυτή η βαρβαρότητα παρουσιάζεται με μία πρωτόγνωρη ευαισθησία και λεπτότητα, με το περίβλημα να ανήκει ξεκάθαρα στο arthouse. Και αυτός ο συνδυασμός του φεστιβαλικού ευρωπαϊκού σινεμά με την gore ευθύτητα είναι ικανός να ικανοποιήσει και τα δύο ακροατήρια, ενώ προσθέτει καινούρια πράγματα και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Όσον αφορά το coming of age κομμάτι, πιάνει φανταστικά το κλίμα της εποχής, την νεανική ορμή και την έμφυτη τάση για ξεσάλωμα. Και ακριβώς εκεί έρχεται η κανιβαλιστική θεματική για να δέσει ιδανικά και να τονίσει την αναπτυσσόμενη​ γυναικεία σεξουαλικότητα και τις ορμόνες που πάλλονται, με το αποτέλεσμα να δημιουργεί έναν ερωτισμό τόσο ώμο και ζωώδη, τόσο σκανδαλωδώς ερεθιστικό όσο και αποκρουστικά απωθητικό, ώστε να μη γίνεται να του αντισταθείς. Το «Raw» είναι μία περίπτωση ταινίας με νεύρο και παλμό, με αυθεντική αίσθηση να σοκάρει και με την ικανότητα να πατάει γερά στο εδώ και το τώρα. Η Ντουκουρνό κέρδισε την προσοχή μας. 

ΓΜ