Σάββατο βράδυ και με δύο φίλους που έχουν έρθει από επαρχία έχουμε κανονίσει να πάμε στους Paradise Lost. Είχαν φύγει από τις 7 το πρωί από την πόλη τους για να έρθουν μόνο γι’ αυτούς. Για τους Paradise Lost.

Αν είχατε ποτέ κάποια μπάντα που παρακολουθούσατε και δεν είχατε καταφέρει να δείτε ποτέ στη ζωή σας live, αντιλαμβάνεστε τα συναισθήματα που μπορούν να σε κατακλύζουν όταν η μέρα αυτή φτάνει. Έχεις αφιερώσει χρόνο, ενέργεια, χρήμα. Τα πάντα. Αλλά χαλάλι: θα δεις τους Paradise Lost live και θα αξίζει τον κόπο. Λάθος.

Τυπικότατοι στην  ώρα τους οι διοργανωτές είχαν πει ότι 8.30 μ.μ. θα ξεκινήσουν οι Potergeist. Όπερ και εγένετο κανένα 10άλεπτο μετά. Καλά ξεκινάμε σκέφτηκα και ο ενθουσιασμός της παρέας με το πρώτο «Καλησπέρα» εντείνεται. Καλή η μπάντα αλλά όχι του γούστου μου. Ο ήχος τους εξίσου καλός (στο ύφος έχω μία αντίρρηση αλλά είναι καθαρά υποκειμενική άποψη). Ωστόσο, κατάφεραν να ξεσηκώσουν κάποιους φαν και να προετοιμάσουν το έδαφος για τους βρετανούς.

9.30 η ώρα πλησιάζει. Η σκηνή είναι πανέτοιμη. Δύο τεράστιες μαύρες κουρτίνες την καλύπτουν. Οι PL έρχονται. Και εκεί που περιμένεις να απολαύσεις το βράδυ σου, απλά σου είναι αδύνατο. Ο κόσμος που έχει κατακλύσει το Stage Volume 1 είναι αναρίθμητα περισσότερος από αυτούς που μπορεί να αντέξει ο χώρος. Και όμως οι υπεύθυνοι συνεχίζουν να πουλούν εισιτήρια. Συνεχίζουν να βάζουν κόσμο μέσα σε ένα απάνθρωπα ασφυκτικό χώρο, που δεν μπορείς όχι μόνο να σταθείς αλλά να πάρεις ανάσα.

Το κλασικό και αναμενόμενο σπρωξίδι είναι το τίμημα που πληρώνει ο κάθε οπαδός της metal σκηνής στην Ελλάδα. Δεν είναι κάτι καινούριο εξάλλου. Ο ιδρώτας και η αγκύλωση σε κάθε μυ του σώματός σου δεν είναι αποτέλεσμα απόλαυσης και «head banging» αλλά δυστυχώς μία ακόμα απίστευτα κακή διαχείριση των υπευθύνων που διοργάνωσαν τη συναυλία σε έναν χώρο που μπορεί να είναι ιδανικός για να υποδεχτεί κάποιον άλλον καλλιτέχνη αλλά όχι ένα συγκρότημα της metal σκηνής με τόσους οπαδούς.

Κάπου πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο σε αυτή την ασυδοσία. Και προχθές ξεπεράστηκε μία ακόμη φορά. Και όλα αυτά υπό τους ήχους των Paradise Lost, που προσωπικά δε χάρηκα. Έμοιαζαν και οι ίδιοι σα να βαριούνται. Έλειπε η επαφή με το κοινό. Ο ήχος καλός, οι Holmes, Mackintosh και λοιποί έκαναν τη δουλειά τους σωστά. Αλλά απλά τη δουλειά τους. Τίποτα περισσότερο.

Και όλα αυτά σε συνθήκες αφόρητης ζέστης. Με το μπαρ δίπλα μας κλειστό. Χωρίς νερό (για μπύρα ούτε λόγος πια και ευτυχώς γιατί από την αφυδάτωση μάλλον σήμερα θα μας «σκούπιζαν» από τα πατώματα) και με το κλιματιστικό να δροσίζει μία φορά το δεκάλεπτο. Τότε που όλοι σήκωναν τα χέρια ή προσπαθούσαν να κρατηθούν στις μύτες (ίσως και να σκαρφαλώσουν στη σκάλα) όχι για να χειροκροτήσουν με το ρυθμό αλλά μπας και πάρουν κάποια ανάσα δροσιάς.

Μετά από αυτές τις συνθήκες δυστυχώς το playlist είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε. Έστω και αν οι Βρετανοί δεν έπαιξαν το «Αs I Die» και το «True Belief» που όλοι περιμέναμε. Επιλογή τους και ως φαν τη σέβομαι.

Αλλά, αυτό ήταν απλά ένα παράπονο. Γιατί το χειρότερο δεν είναι ούτε η ταλαιπωρία, ούτε ο ιδρώτας, ούτε η ζέστη τελικά. Είναι ότι οι υπεύθυνοι κατάφεραν μία ακόμη φορά να μου τσακίσουν τον ενθουσιασμό και να μου ακυρώσουν την όποια διάθεση για την συναυλία.

Η απαξίωση του metal στην Ελλάδα είναι δεδομένη και μάλλον οι νέες γενιές πρέπει να το γνωρίζουν από νωρίς. Και δεν είναι τελικά η συγκεκριμένη μουσική που σε κάνει επαναστάτη και αντιδραστικό αλλά μάλλον η συμπεριφορά τέτοιων ανθρώπων απέναντι στη μουσική «σου».

Απέναντι στη μουσική που υποτίθεται αγαπούν και οι ίδιοι. Έτσι απλά. Επειδή μπορούν. Και δυστυχώς μπορούν ακόμα. Κρίμα. Γιατί τελικά όλο αυτό το επωμίζονται οι μπάντες και όχι αυτοί που φταίνε πραγματικά.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]