Ο Χρήστος Φασούλας επιβεβαιώνει με το τελευταίο του βιβλίο από τις εκδόσεις Πηγή ότι είναι ένας από τους πιο ανατρεπτικούς σύγχρονους συγγραφείς

Ύστερα από μια δεκαετία, ο γνωστός ανατρεπτικός συγγραφέας κυκλοφόρησε, επιτέλους, το δέκατο βιβλίο του. Ο τίτλος του ευφάνταστος -δεν θα μπορούσαμε, εξάλλου, να περιμένουμε κάτι διαφορετικό:  Έρως Ανίκατε Τάχα.

Η υπόθεση με δυο λόγια: Ο Θεός Έρως, σε μια εκ βαθέων αυτοκριτική του, εξομολογείται στον πρόλογο ότι ο κόσμος βρίθει αταίριαστων ζευγαριών επειδή ο ίδιος είναι κάκιστος στα σπορ, και ειδικά στην τοξοβολία. Και η μεγαλύτερη αποτυχία του είναι το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του βιβλίου, του Τζέισον και της Έλλης, τους οποίους προσπαθεί ανεπιτυχώς να «πετύχει» εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια. Σε όλες τους τις ζωές…

Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς ότι στη μυθοπλασία της πλοκής ενυπάρχει και το μυστήριο του επέκεινα: τι γίνεται (ή τι δεν γίνεται) μετά θάνατον: το απόλυτο κενό ή μήπως… η ζωή συνεχίζεται; Μετενσάρκωση ή απλώς μεταφορά ενέργειας σε ένα φρέσκο κορμί;

Κι όλα αυτά, μέσα από τη σύγχρονη καθημερινότητα δύο μεσήλικων: του Τζέισον, ενός χωρισμένου Αμερικανού με έντονες διασυνδέσεις με την Ελλάδα, και της Έλλης, μιας Ελληνίδας δικηγόρου που είναι εγκλωβισμένη σε έναν αποτυχημένο γάμο. Η γνωριμία τους στο Πήλιο, το απόκοσμο deja vu που βιώνουν, τα εφιαλτικά όνειρα, η σχεδόν μεταφυσική έλξη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, τα διαρκή εμπόδια που μπαίνουν (ή βάζουν οι ίδοι;) στη σχέση τους, οι δύο κατά συρροήν εγκληματίες που εμπλέκονται στη ζωή τους… Και μέσα σ’ όλα αυτά, οι συχνές πυκνές παρεμβάσεις του Θεού Έρωτα., που με τα (αυτο)σαρκαστικά και δηκτικά σχόλιά του δεν αφήνει ποτέ το λαβ στόρι να μελώσει…

Όλα αυτά συνθέτουν ένα σφιχτοδεμένο αφήγημα, με ευφυή πλοκή, σασπένς, χιούμορ και, φυσικά, απρόβλεπτες ανατροπές. Ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι, πολύ δύσκολα θα το αφήσεις αν αρχίσεις να το διαβάζεις. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ερωτικό θρίλερ με στοιχεία αντι-επιστημονικής φαντασίας», όπως το έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος ο συγγραφέας, ο οποίος, ωστόσο απεχθάνεται τις ταμπέλες.

Κι εμείς θα συμφωνήσουμε μαζί του. Οι μόνες ταμπέλες που ταιριάζουν σε ένα βιβλίο είναι «καλό», «έτσι κι έτσι» και «κακό». Και, αναμφίβολα, το τελευταίο βιβλίο του Χρήστου Φασούλα ανήκει ασυζητητί στην πρώτη κατηγορία…