Η ντίβα επιστρέφει δισκογραφικά, προσπαθώντας να ανακτήσει την παλιά της αίγλη, αλλά μην καταφέρνοντας να θυμίσει τίποτα από τις δόξες του παρελθόντος.

Από τον τίτλο του album, καταλαβαίνεις ότι το νέο album της Mariah Carey,  είναι ένα album-αυτοθαυμασμού, με τραγούδια που προσπαθούν να κάνουν την σαραντάρα πλέον τραγουδίστρια να δείχνει ακόμα νέα, φρέσκια, ένα σημάδι ότι η λάμψη της δεν έχει χαθεί. Αλλά φευ, η Mariah δεν είναι πια μια υπολογίσιμη δύναμη στη μουσική βιομηχανία, απλά η ίδια αρνείται να το καταλάβει. 

Προτιμά να ακκίζεται μέσα από φωτοσοπαρισμένα εξώφυλλα και να παραδίδει αδιάφορα κομμάτια, που μπορεί να σημειώσουν μια κάποια επιτυχία, αλλά δεν συγκρίνονται με τίποτα με τα megahits που παρέδιδε τη δεκαετία του ’90, καιρό πριν γίνει καρικατούρα του εαυτού της. 

Η φωνή της είναι ακόμα εδώ και την αφήνει να πρωταγωνιστήσει ελάχιστες στιγμές, όπως στην μπαλάντα «Camouflage» και στο εναρκτήριο «Cry». Κατά τα άλλα η Mariah ακούγεται σαν μια μεγαλομπεμπέκα, που αναλώνεται για άλλη μια φορά σε άνευρες, χαζές pop συνθέσεις όπως το «#Beautiful» ή να προβάλλει την αναμφισβήτητη υπερσεξουαλική φύση της στο «Thirsty». 

Μέχρι και τα μωρά της, τα δίδυμα που απέκτησε με τον Nick Cannon έχει βάλει να συμμετέχουν στο εγχείρημα, στο «Supernatural», δίνοντας λίγη ακόμη εφήμερη δημοσιότητα.

Το μόνο που σου μένει από αυτό το album είναι η συνεργασία με τον Fabulous «Money», που  σώζει λίγο την κατάσταση, καθώς θυμίζει παλιά καλή Mariah. Δυστυχώς όμως, η γενικότερη εικόνα που σου μένει μετά την ακρόαση αυτού του υπερφίαλου  εγχειρήματος, είναι ότι η Mariah πρέπει να αλλάξει ρότα, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά.

Το οφείλει στην τεράστια καριέρα της, στο star quality που διαθέτει και στη φωνή της, που είναι πολύ παραπάνω από χαζά r&b κατασκευάσματα.

Album: Me.I am Mariah… The Elusive Chanteuse

Artist: Mariah Carey

Label: Def Jam

Βαθμολογία: 3/10

Ροζίνα Αράπη