Είδαμε τον Sivert Høyem στο Piraeus Academy 117

sivert-hoyem1
ΔΕΥΤΕΡΑ, 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

Η αγάπη που τρέφει το ελληνικό κοινό για τον πρώην τραγουδιστή των Madrugada, είναι αδιαμφισβήτητη. Οι sold out βραδιές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, απέδειξαν ότι δε θα βαρεθούμε ποτέ να βλέπουμε ζωντανά τον γοητευτικό Νορβηγό και αυτός δε θα σταματήσει ποτέ να μας συγκινεί.

Ο Remi ή Άγγελος Κυπριανός ανέλαβε για δεύτερη φορά τον ρόλο του support act στον Høyem, όπως στην προηγούμενη φορά που είχε εμφανιστεί στην Αθήνα. Μόνος του στη σκηνή με την κιθάρα του και με ήχο που κινείται σε folk κατευθύνσεις, αρκετά επηρεασμένος από τον Αμερικάνικο ήχο, και με πολύ ταξιδιάρικι διάθεση, ζέστανε κατάλληλα το κοινό για αυτό που θα ακολουθούσε, με τις ιστορίες του δρόμου, από την προσωπική του δισκογραφία αλλά και με διασκευές.

Στις 21:15 ο Sivert έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή, με το “Lioness”. Οι υπέροχες “γκραβούρες” του background , που άλλαζαν ανάλογα το τραγούδι, δημιουργούσαν  μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Η συνέχεια ήρθε με το πολύ δυναμικό “Black&Gold” που ακούγεται στη Νορβηγική σειρά “Occupied”. Για την υπόλοιπη μιάμιση σχεδόν ώρα, ο Sivert μάς χάρισε στιγμές από όλη του τη δισκογραφία, αλλά δεν παρέλειψε να ερμηνεύσει και κομμάτια των Madrugada, όπως το “Honey Bee” και το “What’s on your mind?”. To “Prisoner of the Road” ήταν μια ξεχωριστή στιγμή, ένα κομμάτι που είχε γραφτεί για να ενισχύσει τους σκοπούς του Norwegian Refugee Council το 2010. Δεδομένης της σημερινής κατάστασης, δεν θα μπορούσε να ακούγεται πιο επίκαιρο.  

Ακούσαμε κομμάτια όπως το “Gorlitzer Park” ή το “The Boss Bossa Nova”, ενώ στο “Majesty”, όλο το Academy τραγουδούσε μαζί του. Απαλλαγμένος από το σακάκι του στο encore και πιο χαλαρωμένος πλέον, μας χάρισε δύο ακόμη κομμάτια  των Madrugada, το “Electric” και το “The Kids are on High Street”, ενώ έκλεισε φυσικά με το “Moon Landing”.

Αν και θα θέλαμε να κρατήσει λίγο περισσότερο, μιας και ποτέ δεν χορταίνουμε να ακούμε τον Høyem να τραγουδάει, το βράδυ του Σαββάτου κανένας δεν είχε παράπονο. Ήταν μια βραδιά που όσοι τον έχουν δει ξανά ζωντανά, ήξεραν τι τους περιμένει, ενώ αυτοί που το ζούσαν για πρώτη φορά, σίγουρα δεν πέρασαν άσχημα. Οι εναλλαγές του μοναδικού αυτού καλλιτέχνη, από τη μελαγχολία στον δυναμισμό και την ένταση, από το σκοτάδι στο φως, από τον ρομαντισμό στην απόγνωση, αλλά και η μεταμόρφωση του επί σκηνής, οι εκρήξεις του και η βαθιά του φωνή μας συνεπαίρνουν εδώ και χρόνια. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο και το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι εις το επανιδείν.

Ροζίνα Αράπη