Ο σκοτεινός ιεροκήρυκας TJ Cowgill, πιστός στο ετήσιο πλέον ραντεβού με το ελληνικό κοινό που τόσο τον έχει αγκαλιάσει, μας έκανε κοινωνούς στις σκοτεινές του δοξασίες για άλλη μια φορά.

Τη βραδιά άνοιξαν ιδανικά οι Road Miles. Η νεοσύστατη μπάντα, με τη χαρισματική τραγουδίστριά τους ντυμένη με αυστηρό ολόμαυρο σύνολο και μια φλόγα στα μάτια που πολύ μας άρεσε, έδειξαν τον καλύτερο τους εαυτό. Γοτθικές καταβολές, ψυχεδέλεια, βαριές κιθάρες, μανιασμένη ερμηνεία, ήταν απλά φανταστικοί. Παρουσίασαν κομμάτια από το album τους “Gold and Shadows” καθώς και καινούργιες συνθέσεις και καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο που είχε αρχίσει σιγά σιγά να μαζεύεται.

Οι :Of The Wand and the Moon: τώρα, δηλαδή το project του συμπαθούς Δανού Kim Larsen, ήταν το act που ακολούθησε. Ο Larsen βγήκε μόνος του επί σκηνής με την κιθάρα του, για να μας διηγηθεί neofolk ιστορίες, από τα πέντε μέχρι στιγμής album τους. Αν και με διάφορα προβλήματα στον ήχο, η παρουσία του ήταν αρκούντως ενδιαφέρουσα, αν και το set του κούρασε μετά από λίγο, ειδικά για αυτούς που δεν είναι συνηθισμένοι σε αυτά τα ακούσματα.

 Δοξασίες στον Εωσφόρο, αποκρυφισμός, αίμα, θάνατος, έρωτας, σκοτάδι.

Και λίγο μετά, τα αναμμένα κεριά στα κηροπήγια πήραν τη θέση τους στη σκηνή, και ο TJ Cowgill μαζί με την μπάντα του -ξεχωριστή παρουσία αναμφισβήτητα η καραφλή μπασίστρια- ήταν και πάλι μαζί μας επί σκηνής. Όσοι τον είχαν παρακολουθήσει στις δύο προηγούμενες εμφανίσεις του στη Death Disco, ήξεραν τι να περιμένουν. Έχει πλέον το δικό του αφοσιωμένο κοινό, το οποίο σταδιακά αυξάνεται. Η θεματολογία του είναι γνωστή. Δοξασίες στον Εωσφόρο, αποκρυφισμός, αίμα, θάνατος, έρωτας, σκοτάδι, με τη βαθιά φωνή του Cowgill, με αυτή τη χαρακτηριστική αμερικάνικη προφορά, να  δημιουργούν μια κλειστοφοβική αλλά απολύτως γοητευτική rock n’ roll ατμόσφαιρα.

Kλειστοφοβική αλλά απολύτως γοητευτική rock n’ roll ατμόσφαιρα.

Δυστυχώς τα προβλήματα στον ήχο ήταν πολλά. Τα φωνητικά ακούγονταν ελάχιστα και πολλές φορές και τα όργανα δεν απέδιδαν την ένταση που έπρεπε. Το live ξεκίνησε αρκετά υποτονικά, για να ανέβουν οι τόνοι στο “Fear Is All You Know” , το “Lord I’m Coming Home” και φυσικά στο “Lucifer is the Light of The World” με το γνωστό πλέον call-and-response παιχνίδι που κάνει με το ακροατήριο. Ο Cowgill, που κάπνιζε και έπινε ασταμάτητα, ήταν ως συνήθως ομιλητικός και ευδιάθετος αλλά τελείωσε το set του σχετικά απότομα, με μια μικρή δόση εκνευρισμού. Στο encore μας επεφύλασσε όμως μερικά από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια, όπως το “Vision in Black”, που έπαιξε μάλιστα μετά από απαίτηση θαυμάστριας. Δεν επέκτεινε περισσότερο το πρόγραμμά του, μιας και είχε μια πρωινή πτήση να προλάβει, όπως μας είπε. Μας ευχαρίστησε θερμά και ανανέωσε άτυπα το ραντεβού του μαζί μας.

Παλαιότερα κομμάτια και καινούργιες συνθέσεις καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο.

Μακάρι να μπορούσαμε να τον απολαύσουμε όπως τις προηγούμενες φορές, που είχε δημιουργηθεί μια σχεδόν “οικογενειακή” ατμόσφαιρα. Όχι πώς δεν ήταν μια συναυλία που απολαύσαμε. Άλλωστε, πώς θα μπορούσαμε να μην είμαστε γοητευμένοι από την έλξη που ασκεί πάνω μας; 

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ