Ένα μυθιστόρημα και ένα ανθολόγιο κειμένων του Φρόϋντ προτείνουν οι εκδόσεις Άγρα για αυτό το καλοκαίρι.

Roberto Bolano, To Παγοδρόμιο
Το πάτωμα ήταν μαρμάρινο και οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με γύψινα ανάγλυφα τα οποία η εγκατάλειψη είχε φροντίσει να τα κάνει αγνώριστα. Κάτι κινήθηκε ανάμεσα στα αγριόχορτα. Μπορεί να ήταν αρουραίος. Τώρα όμως όλη μου η προσοχή είχε συγκεντρωθεί σε μια διπλόφυλλη πόρτα. Από εκεί έβγαινε η μουσική και επίσης ένας παγωμένος αέρας που ξαφνικά στέγνωσε τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου. Μέσα εκεί, φωτισμένη από τέσσερις προβολείς που κρέμονταν σε κάτι τεράστια δοκάρια, μια κοπέλα έκανε πατινάζ σ’ένα παγοδρόμιο...
 
H Z, μια μικρή τουριστική πόλη στις ακτές της Καταλονίας, το καλοκαίρι, ο καύσωνας, πρόσωπα συγκινητικά και αστεία, αδύνατοι έρωτες, καταχρήσεις κονδυλίων, καταποντισμένες πολιτικές φιλοδοξίες, ερείπια που στεγάζουν μυστικά, και τρεις εκδοχές ενός εγκλήματος : ιδού το σκηνικό που στήνει ο Ρομπέρτο Μπολάνιο για αυτό το παραλίγο αστυνομικό μυθιστόρημα, που φωτίζεται από το μελαγχολικό και σκληρό χιούμορ του.
 

Τρία πρόσωπα παίρνουν το λόγο σαν να έχουμε τρεις διαδοχικούς ρόλους: ένας απογοητευμένος Χιλιανός συγγραφέας, ένας Μεξικανός ποιητής χωρίς άδεια παραμονής, νυχτοφύλακας σε κάμπινγκ, και ένας δημοτικός υπάλληλος έτοιμος να τα κάνει όλα για τη γυναίκα που αγαπά. Μιλούν για τους έρωτές τους, για τις αυταπάτες που τρέφουν, για το διαφορετικό τους πεπρωμένο, που το έχει μαγνητίσει, σε όλους ανεξαιρέτως, ο θάνατος.
 
Το Παγοδρόμιο έχει όλα τα διακριτικά του λογοτεχνικού σύμπαντος του Ρομπέρτο Μπολάνιο: τις διαπλεκόμενες φωνές που αναγγέλλουν κατοπινές πολυφωνίες, τον κώδικα του αστυνομικού μυθιστορήματος, τους κατεστραμμένους έρωτες, τις χαμένες αυταπάτες. Επίσης, την ικανότητα του συγγραφέα να παρατηρεί την πραγματικότητα και να την ερμηνεύει με ιδιαίτερο τρόπο.
Βρίσκουμε και εδώ τον αφηγηματικό παλμό του ή το ανελέητο χιούμορ του, που αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα, ιδιότητες που έχουν καταστήσει τα έργα του μυθιστορήματα αναφοράς στην εποχή μας.
  
Sigmund Freud, Καθημερινές σεξουαλικές διαστροφές
Ο παρών τόμος είναι ένα ανθολόγιο κειμένων τού Φρόυντ σχετικά με όλες τις μορφές και τις εκδοχές της σεξουαλικής διαστροφής. Γι’ αυτά τα πολύ επίμαχα ζητήματα, χρησιμοποιείται αυτούσιος ο λόγος του πατέρα της ψυχανάλυσης. 
«Οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο να μιλούμε χωρίς πάθος για τις αποκαλούμενες σεξουαλικές διαστροφές, δηλαδή τις παρεκκλίσεις της σεξουαλικής λειτουργίας ως προς τις σωματικές ζώνες και το σεξουαλικό αντικείμενο. Το ακαθόριστο των ορίων όπου θα μπορούσε να περικλειστεί η λεγόμενη φυσιολογική σεξουαλική ζωή, ανάλογα με τις φυλές και τις εποχές, θα έπρεπε να είναι επαρκές, ώστε να καθησυχαστούν οι υπερβολικά επικριτικοί. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μεταξύ αυτών των διαστροφών, η πλέον αποκρουστική για μας, ο σαρκικός έρωτας του άντρα προς τον άντρα υπήρξε, για έναν λαό με πολιτισμό μακρόν ανώτερο του δικού μας, τον ελληνικό λαό, όχι μόνον αποδεκτός, αλλά επιπλέον συναρτημένος με σημαντικά κοινωνικά αξιώματα. Ο καθένας από μας υπερβαίνει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τα στενά όρια του φυσιολογικού στην προσωπική σεξουαλική ζωή του. Οι διαστροφές δεν συνιστούν ούτε κτηνωδίες ούτε εκφυλιστικές τάσεις με την έννοια του παροξυσμού. Οφείλονται στην ανάπτυξη ψηγμάτων που όλα τους περιλαμβάνονται στην αδιαφοροποίητη σεξουαλική προδιάθεση τού παιδιού, ψήγματα των οποίων η καταστολή ή η στροφή τους προς ανώτερους μη σεξουαλικούς στόχους –η μετουσίωσή τους– καθορίζει τις κινητήριες δυνάμεις ενός σημαντικού μέρους των επιτευγμάτων μας ως πολιτισμένων ανθρώπων.
[ ... ] Χαρακτηριστικό επίσης όλων των διαστροφών είναι ότι παραγνωρίζουν τον θεμελιώδη στόχο της σεξουαλικότητας, δηλαδή την αναπαραγωγή. Πράγματι θεωρείται διαστροφική οποιαδήποτε σεξουαλική δραστηριότητα, η οποία, έχοντας αποποιηθεί την αναπαραγωγή, επιζητά την ευχαρίστηση ως ανεξάρτητο στόχο. Αντιλαμβάνεστε συνεπώς ότι η ρήξη και η αλλαγή πλεύσης κατά την ανάπτυξη της σεξουαλικής ζωής οφείλονται στο ότι υποτάσσεται στους σκοπούς της αναπαραγωγής. Όλα όσα συμβαίνουν πριν από αυτή τη στροφή, όλα όσα αρνούνται την παραπάνω υποταγή, όλα όσα αποσκοπούν μονάχα στην επίτευξη της ικανοποίησης, χαρακτηρίζονται με το διόλου κολακευτικό όνομά της «διαστροφής», και κατά συνέπεια του ακαταφρόνητου.
Μπορούμε σήμερα να υποστηρίξουμε ότι οι διαστροφὲς έχουν στη βάση τους κάτι το έμφυτο, αλλά κάτι το έμφυτο σε όλους τους ανθρώπους, κάτι που ταλαντεύεται στην έντασή του ως προδιάθεση και περιμένει να το αναδείξουν οι διάφορες επιρροές της ζωής. Πρόκειται για έμφυτες ρίζες, που [ ... ] άλλες φορές υφίστανται ανεπαρκή καταστολή ( απώθηση ), και συνεπώς ενδέχεται, πλαγίως, να εξελιχθούν σε παθολογικά συμπτώματα, να αποσπάσουν ένα σημαντικό μέρος της σεξουαλικής ενέργειας, ενώ  στις πλέον ευνοϊκές περιπτώσεις, μεταξύ των δύο άκρων, να οδηγήσουν –μέσω μιας κατάλληλης περιστολής και άλλων ψυχικών διεργασιών– σ’ αυτό που αποκαλούμε φυσιολογική σεξουαλική ζωή».