Στην Κάλλια Παπαδάκη το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2016

dendrites-kallia-papadaki
ΤΕΤΑΡΤΗ, 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Το περιοδικό Κλεψύδρα και το Έναστρον Βιβλιοκαφέ βράβευσαν την Κάλλια Παπαδάκη για το βιβλίο της «Δενδρίτες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Η κριτική επιτροπή:
Ανδρέας Μήτσου, υγγραφέας
Ελένη Γκίκα, συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας
Γιώργος Χάκας, ιδιοκτήτης/υπεύθυνος βιβλιοπωλείου
Βαγγέλης Προβιάς, συγγραφέας, εισηγητής σεμιναρίων δημιουργικής γραφής
Πηνελόπη Πετράκου, συντάκτρια του Περιοδικού Κλεψύδρα, υπεύθυνη του Βιβλιοπωλείου Έναστρον

Οι υποψήφιοι (με σειρά παρουσίασης):
Κάλλια Παπαδάκη, «Δενδρίτες», εκδ. Πόλις
Μαρία Ξυλούρη, «Η νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου», εκδ. Καλέντης
Άγης Πετάλας, «Η δύναμη του κυρίου Δ*», εκδ. Αντίποδες
Βαγγέλης Σωτήρης, «πορτοκαλί φάκελος», εκδ. Λέμβος
Θοδωρής Ρακόπουλος, «νυχτερίδα στην τσέπη», εκδ. Νεφέλη
Κυριάκος Γιαλένιος, «Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα», εκδ. Ψυχογιός
Κωνσταντία Σωτηρίου, «Η Αϊσέ πάει διακοπές», εκδ. Πατάκη
Θωμάς Συμεωνίδης, «ΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΜΟΥ!», εκδ. Γαβριηλίδης
Δημήτρης Καρακίτσος, «ΒΕΝΟΥΣΜΠΕΡΓΚ», εκδ. Αντίποδες
Μαρία Ιωάννου, «ΚΑΖΑΝΙ», εκδ. Νεφέλη

Το βιβλίο
Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν· έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας· κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί.