Sunset in Athens: Ένα ηλιοβασίλεμα στην Αθήνα ή η Αθήνα, μια πόλη που δύει;

vamialis Boris/Yiannis Theodoropoulos
ΤΕΤΑΡΤΗ, 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Οι δύο πρώτες εκθέσεις με τίτλο "Sunset in Athens" ήταν αφιερωμένες στη ζωγραφική, στις νέες τάσεις και κατευθύνσεις. Με τον ίδιο τίτλο, η γκαλερί Vamiali’s παρουσιάζει τώρα το τρίτο μέρος (in progress), επιδιώκοντας μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση.

Υπάρχει μια νοσταλγία στον αινιγματικό τίτλο, ένας ρομαντισμός, αλλά και μια καλυμμένη μεταφορά, μια αλληγορία. Η δύση στην Αθήνα. Η Αθήνα της δύσης ή η Αθήνα της Δύσης (Ευρώπη); Ένα ηλιοβασίλεμα στην Αθήνα ή η Αθήνα, μια πόλη που δύει; Μια συμβολική εικόνα ή η απενοχοποίηση της ρομαντικής εικόνας της πόλης ως τόπου απόλαυσης; Οι ερμηνείες παραμένουν ανοιχτές.

Η έκθεση "Sunset in Athens" εστιάζει και διερευνά καθολικά θέματα της ανθρώπινης κατάστασης όπως η αγάπη, η απώλεια, η μοναξιά, η αισιοδοξία, η δυσαρέσκεια, η επιβολή, η επιθυμία, η οικειότητα, η λαχτάρα, ενώ επιθυμεί να μιλήσει για την ιδέα του μικρόκοσμου, ο οποίος εμπεριέχει ένα ολόκληρο σύμπαν. Μέσα από το μίκρο προσεγγίζει το μάκρο, την ανθρώπινη ψυχή και το ανεξάντλητο της ανθρώπινης συνθήκης, με στόχο να υπογραμμισθούν οι λεπτές πρακτικές που, μέσα από προσωπικά, ιδιοσυγκρασιακά συστήματα, αναβιώνουν μια δεδομένη δομή.

Η έκθεση θα αναπτυχθεί σταδιακά και τμηματικά μέσα σε ένα χρονικό διάστημα. Έργα περισσότερων καλλιτεχνών θα προστεθούν στον αρχικό πυρήνα, ώστε το πλαίσιο και το περιεχόμενο να εξελιχθούν οργανικά, να είναι ρευστά και σε συνεχή ροή, όπου το κάθε έργο μπορεί και να εισέρχεται ή να παρεμβαίνει στο άλλο. Μια έκθεση σε εξέλιξη, την εποχή της αστάθειας, της μετατόπισης και της μετάβασης, προσκαλώντας τον θεατή κάθε φορά σε μια εκ νέου “ανάγνωση”.

“Καθημερινά, στην Αθήνα και σε όλο τον κόσμο, βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα. Ανατολή, δύση, ανατολή, δύση, η πορεία του ήλιου, σε έναν ατέλειωτο κύκλο, μια αδιάκοπη λούπα. Μια δεδομένη, καθολική αλήθεια. Στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια όμως δείχνει λίγο διαφορετικό. Όχι ως φόρμα, όχι ως προς τα χρώματα, σηματοδοτεί διαφορετικές έννοιες, θα μπορούσε να είναι η "απόδραση" μας, ένα σημείο αναφοράς, μια αφετηρία ή εκείνη η εικόνα που επιθυμούμε να αποποιηθούμε ή να απαρνηθούμε. Τα απογεύματα στην Αθήνα είναι πιο θλιβερά. Εκτός και αν χαράξουμε μια στρατηγική, εντοπίσουμε μια εναλλακτική λύση, ένα εφεδρικό σχέδιο, ή δημιουργήσουμε μια κατάσταση που θα μπορούσε να κάνει το κόλπο να δουλέψει, ένα καλό λόγο για να παραμείνουμε όρθιοι, να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ή απλά να συνεχίσουμε.

Είναι αλήθεια πως είμαστε παγιδευμένοι σε ένα διανοητικό και ιδεολογικό αδιέξοδο, ένα πλαίσιο που έχει επιβληθεί. Ζούμε σε μια διαταραγμένη πραγματικότητα. Αν μιλήσουμε για τη δική μας εσωτερική και καθολική αλήθεια, τις βάσεις και τα επιχειρήματα, τις βαθύτερες ρίζες, τις σταθερές, (το back up plan), αυτό από το οποίο μπορεί να αντλήσουμε δύναμη, ίσως καταφέρουμε να ορίσουμε ένα νέο αξιακό πλαίσιο, να δούμε την πορεία του ήλιου γι' αυτό ακριβώς που είναι, ένα ηλιοβασίλεμα στην Αθήνα. Ίσως το δειλινό να παραμείνει δειλινό, χωρίς περαιτέρω υπαινιγμούς. Χωρίς να δίνουμε “οδηγίες”. Μπορούν όμως οι προβληματισμοί της σύγχρονης τέχνης να μιλήσουν για αυτά τα ζητήματα; Μπορεί η σύγχρονη τέχνη να καθρεφτίσει αυτές τις αλήθειες;”

Ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος εστιάζει στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας και του οικείου περιβάλλοντος του με μια ποιητική ματιά. Σωροί ρούχων τοποθετημένοι τυχαία, οι σκιές του φωτός σε ένα τζάμι, οι πτυχώσεις στο βελούδο ενός καναπέ δεν είναι σκηνοθετημένες τοποθετήσεις. Παρατηρώντας τον κόσμο που τον περιβάλλει, απαθανατίζει τη λεπτομέρεια ξετυλίγοντας τη μεγάλη εικόνα του μικρόκοσμου που εμπεριέχει ένα ολόκληρο σύμπαν. Εντοπίζει με περίτεχνο βλέμμα, λεπτομέρειες και τυχαιότητες ήσσονος σημασίας που ίσως αγνοούμε ή προσπερνάμε και τις εξυψώνει σε σημεία αναφοράς, ανιχνεύοντας την ανθρώπινη συνθήκη σε μια προσπάθεια να “ακουστούν οι πιο σιγανές φωνές". 

Το έργο "Ενεχυροδανειστήριο" της Λίνας Θεοδώρου είναι ένα οικονομικό επιτραπέζιο παιχνίδι εμπνευσμένο από την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Στο παιχνίδι όλοι οι παίκτες ξεκινούν έχοντας κάρτες με διάφορα περιουσιακά στοιχεία όπως ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, κοσμήματα, ένα χωράφι κλπ. "Τα περιεχόμενα των καρτών είναι όλα εμπνευσμένα από αληθινά γεγονότα που έχω καταγράψει τα τελευταία χρόνια από τον καθημερινό τύπο ή από ιστορίες ανθρώπων. Η γέννηση ενός παιχνιδιού σαν έργο ξεκινάει από την προσωπική ανάγκη μου να αποκαλύψω μια νοσηρή καθημερινότητα στην Ελλάδα που οδηγεί τους ανθρώπους σε βιοτική και ηθική πτώση”, αναφέρει η εικαστικός. Με τη χρήση των βασικών λειτουργιών των μηχανισμών ενός παιχνιδιού (ταύτιση, πρόκληση, διάδραση κλπ) μπορεί να επιτευχθεί μια κατάσταση ενσυναίσθησης στο θεατή σε σχέση με την ψυχολογική διάσταση και επίπτωση που έχει η οικονομική κρίση στις καθημερινές ζωές των ανθρώπων.

Caroline May 2

Η νέα σειρά έργων της Caroline May είναι μια προσέγγιση διερεύνησης της διττής φύσης της φωτογραφίας. Συνεχίζοντας την έρευνά της για τις δυνατότητες του μέσου, παρεμβαίνει σε σελίδες περιοδικών μόδας διαγράφοντας με ακρίβεια τα πρόσωπα των μοντέλων. Τοποθετώντας τις φωτογραφίες μόδας εκτός εννοιολογικού πλαισίου, η διαδικασία της ελεγχόμενης "διαγραφής" οδηγεί σε  μια πολιτικοποιημένη, μετα-φεμινιστική ανάγνωση, που ευθυγραμμίζεται με την προηγούμενη δουλειά της Caroline May και σηματοδοτεί νέους ορισμούς της ταυτότητας. Στην ουσία, επιχειρεί, με συγκεκριμένες χειρονομίες, να ανασχηματίσει νέους τρόπους κατασκευής της εικόνας. Με τη χρήση της φωτογραφίας μόδας ως πηγή, προσπαθεί να διεισδύσει στην ποπ φωτογραφία με συλλογισμούς που σχετίζονται με τη μορφή, την αναπαράσταση και την αμφισημία του ίδιου του φωτογραφικού μέσου.

Tα μονόχρωμα πορτραίτα και τοπία της Μπέττυς Φωτίου είναι αέρινα και αιθέρια, σχεδόν απόκοσμα, σαν ένα απροσδιόριστο ίχνος επάνω στην επιφάνεια. Σε μια διαρκή αναζήτηση αφαίρεσης της γραφής και του χρώματος, αποτυπώνει και αποδίδει μόνο το ελάχιστο. Τα πορτραίτα και τα τοπία της Φωτίου είναι αποτελέσματα της φαντασίας, τα πρόσωπα που απεικονίζουν δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα, είναι ένας συνδυασμός ονείρου, μνήμης, οικειότητας και αναμνήσεων. Στον οπτικό κόσμο της Φωτίου το νόημα δεν έχει τόση σημασία, τα έργα της είναι σαν ένας περίπατος μέσα στη νύχτα που αφήνει όλες τις δυνατότητες προαιρετικά ανοικτές, ενώ το τελικό αποτέλεσμα είναι θαμπό και σχεδόν διάφανο.

Η Δήμητρα Βάμιαλη στην εγκατάσταση με τίτλο “Bob, David, legends and beings” πραγματεύεται τη σχέση της πληροφορίας με το φαντασιακό πεδίο όπου παράλληλες αφηγήσεις, αρχικά ασύνδετες μεταξύ τους, αναπτύσσονται σ´ένα περιβάλλον-σκηνικό. Φωτογραφικές εκτυπώσεις από την οθόνη του υπολογιστή (screenshots) με στιγμιότυπα που έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο από απροσδόκητες και σαγηνευτικές συνεργασίες διάσημων δημιουργών του πρόσφατου παρελθόντος συνδιαλέγονται με μικρής κλίμακας γλυπτικές εγκαταστάσεις. Ένα περιβάλλον που εξερευνά τη σχέση μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, γνώσης και τεκμηρίου όπου διαφορετικοί πραγματικοί ή πλασματικοί κόσμοι συναντιούνται ή αντικρούονται. 

Συμμετέχουν:
Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Λίνα Θεοδώρου, Caroline May, Μπέττυ Φωτίου, Δήμητρα Βάμιαλη

Ιnfo
Εγκαίνια Πέμπτη 27 Οκτωβρίου, στις 19:00
Διάρκεια: 27 Οκτωβρίου 2016 – Ιούνιος 2017
Ωράριο: Παρασκευή 13:00-19:00, Σάββατο 11:00-17:00 και με ραντεβού