Στη δεύτερη χρονιά του, το μεταλλικό φεστιβάλ μας υποδέχτηκε με ένα line up με συγκροτήματα από την αφρόκρεμα της εγχώριας σκηνής -δύο ενδιαφέροντα ευρωπαϊκά σχήματα και ένα αμερικάνικο συναυλιακό απωθημένο, που μας πρόσφερε όλα όσα θέλαμε να δούμε.

Φτάσαμε στον πολύ όμορφο χώρο της Πλατείας Νερού στο Φάληρο, όταν οι Planet Of Zeus είχαν ανέβει στο main stage. Λόγω υποχρεώσεων δεν προλάβαμε τις συμμετοχές των Revenge of The Giant Face και Tardive Dyskinesia αλλά μάθαμε ότι φέρανε αξιοπρεπώς εις πέρας το έργο του να ανοίξουν το φεστιβάλ.

Κάτω από έναν πραγματικά καυτό ήλιο, οι απεσταλμένοι του Δία  τα έδωσαν όλα, με κομμάτια όπως το “Sky High Heels” και το “The Great Dandolos” από το τελευταίο τους album. Απείρως διασκεδαστικοί, με το σύνθημα «Σεξ και Βία στον Πλανήτη Δία» να τους ακολουθεί, προσέφεραν γερές δόσεις stoner rock στο κοινό που τους αποθέωσε.

Στο ίδιο κλίμα κινήθηκαν και στη μικρότερη σκηνή, οι Nightstalker, απολαυστικοί όπως πάντα. Ακούσαμε το “God Is Dead” , “Superfreak” και φυσικά το set έκλεισε με το “Children Of The Sun” όπως ήταν αναμενόμενο.

Καθώς ο ήλιος έπεφτε και τα πράγματα γίνονταν λίγο πιο “φιλικά” για τον μέσο φεστιβαλιστή, οι ελληνικές συμμετοχές έφτασαν στο τέλος τους και είχε έρθει η ώρα να υποδεχτούμε τους Behemoth. Οι Πολωνοί,  βγήκαν στη σκηνή με βαμμένα απόκοσμα τα πρόσωπά τους όπως συνηθίζουν άλλωστε και παρέδωσαν ένα set γεμάτο σήψη, θάνατο και αποκρυφιστικές αναφορές. Με αρκετά προβλήματα στον ήχο τους, δίχασαν το κοινό, με άλλους να λατρεύουν τις βαριές και ασήκωτες συνθέσεις τους και άλλους να θεωρούν ότι αυτό που βλέπουν είναι πλέον ξεπερασμένο.

Οι Ghost όμως που ήρθαν στη συνέχεια ήταν όπως πολλοί θα περίμεναν μια αποκάλυψη. O Papa Emeritus II και τα Nameless Ghouls του, μας έκαναν να καταλάβουμε γιατί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα έχουν γίνει ένα από τα πιο συζητημένα ονόματα της metal σκηνής.  Με έναν frontman-μορφή, που παρά την όψη του και την γκροτέσκα περιβολή του, αποδείχτηκε πολύ φιλικός και ομιλητικός, και κομμάτια όπως τα καταπληκτικά “Infestissumam” και το “Con Clavi, Con Dio” που μας έπιασε από τον λαιμό , με το παράδοξο μίγμα εκκλησιαστικών και σατανιστικών δοξασιών τους, δεν μπορούσες για κανέναν λόγο να πάρεις τα μάτια σου από τους. Με το hit “Monstrance Clock” έκλεισαν την εμφάνιση τους και απλά περιμένουμε να τους απολαύσουμε ξανά σύντομα.

Η μεγάλη ώρα όμως είχε έρθει. Περασμένες 11 μ.μ. και οι Deftones ανέβηκαν στη σκηνή και όλη η ταλαιπωρία, οι ώρες αναμονής και η κούραση ξεχάστηκαν. Με την Αθήνα να είναι ο πρώτος σταθμός της περιοδείας τους, το setlist ήταν έκπληξη και περιείχε όλα όσα θέλαμε να ακούσουμε. Έναρξη με το “Diamond Eyes” και όλο το πλήθος να τραγουδά μαζί με τον Chino.  Χωρίς videowall, χωρίς πρόσθετα εφέ, χωρίς τίποτα άλλο πέρα από ένα minimal πανό και την αστείρευτη τους ενέργεια, είχαν έρθει να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Τα σπάσανε με  το “My Own Summer”,  μας έκαναν να ανατριχιάσουμε με το “Rosemary” και το “Tempest” και ξελαρυγγιαστήκαμε με το “Change (In The House Of Flies)”. Δεν παρέλειψαν επίσης να αφιερώσουν ένα κομμάτι στον αδικοχαμένο τους μπασίστα Chi Cheng που έφυγε πέρυσι από τη ζωή.  Ο Moreno πηγαινοερχόταν συνεχώς πάνω στη σκηνή, ούρλιαζε και πλησίαζε τα κεφάλια του κόσμου. Ένας πραγματικά καλός frontman που έδωσε τον δικό του παλμό σε μια ούτως ή άλλως ηλεκτρισμένη βραδιά. Με το “7 Words” έκλεισαν τη συναυλία, που είχε διάρκεια περίπου μιάμιση ώρα.

Ένα ακόμη Heavy By The Sea έφτασε στο τέλος του, και παρότι η προσέλευση θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, καθώς μιλάμε για το αφοσιωμένο μεταλλικό κοινό, που πάντα δίνει το "παρών" στον καλοκαιρινό συναυλιακό χάρτη, βλέπουμε ένα φεστιβάλ που μεγαλώνει, εξελίσσεται και γίνεται καλύτερο, στον σύντομο χρόνο ζωής του. Ελπίζουμε να μας προσφέρει και του χρόνου τέτοιες συγκινήσεις. 

Ροζίνα Αράπη