10 χρόνια έκλεισε το μουσικό φεστιβάλ και τα γιόρτασε με τον καλύτερο τρόπο.

Το Ejekt Festival, μια διοργάνωση που στα δέκα χρόνια ζωής της μας έχει δώσει την ευκαρία να απολαύσουμε δυνατά σχήματα από την εγχώρια και τη διεθνή σκηνή, φέτος μάζεψε μερικούς αγαπημένους του ελληνικού κοινού στήνοντας ένα μεγάλο πάρτυ.

Οι White Lies εμφανίστηκαν στη σκηνή με τον καυτό ήλιο πάνω από το κεφάλι τους, και τον καύσωνα να δυσκολεύει το έργο τους. Οι μελαγχολικές τους μελωδίες, και η έμφυτη αλλά γοητευτική “μουντάδα”  τους έχαναν αρκετά από την άχαρη ώρα.  Οι Βρετανοί όμως στήθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Ακούσαμε το “Bigger Than Us”, το “There Goes Our Love”,  και φυσικά το “To Lose My Life”, και κάναμε κατάλληλη προθέρμανση για τη συνέχεια.

Σειρά στο μικρότερο stage είχαν οι Inconsistencies, ή αλλιώς το προσωπικό project του Ηλία Μπογδάνου των Fall Of Man. Νικητές και αυτοί του Red Bull Bedroom Jam, όπως οι Revenge of The Giant Face που είδαμε στο Heavy By The Sea) παρουσίασαν ένα κιθαριστικό, ακουστικό set. Η εμφάνιση τους στο Ejekt σίγουρα τους χάρισε περισσότερη προβολή, και μένει να δούμε τι επιφυλλάσει το μέλλον.

Είχε έρθει όμως η ώρα για ένα από τα μεγάλα ονόματα του φεστιβάλ να πατήσουν στη σκηνή. Μιλάμε φυσικά για τους Editors, μια μπάντα που το ελληνικό κοινό λατρεύει και το αποδεικνύει σε κάθε επίσκεψη των Βρετανών. Αν και το τελευταίο τους album δεν έλαβε τις καλύτερες κριτικές, και η αίγλη του παρελθόντος των αρχών των ‘00’s έχει περάσει, η φωνή του Tom Smith παραμένει αξεπέραστα ανατριχιαστική. Αυτή τη φορά λοιπόν, μας έδωσαν ίσως την καλύτερη εμφάνιση τους στα μέρη μας, παίζοντας όλα αυτά που θέλαμε να ακούσουμε. Από το “Racing Rats”, το “Munich” και το “An End Has A Start” μέχρι το “Sugar” το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου τους album. Ο Smith, “ξεκλειδωμένος” και απελευθερωμένος, ένας σωστός performer, χτυπούσε το λιπόσαρκο σώμα του στη σκηνή, πηγαινοερχόταν πάνω κάτω και έριχνε σπινθηροβόλα βλέμματα προς κάθε κατεύθυνση. Φυσικά το κλείσιμο ήρθε με το ηλεκτρονικό “Papillon.

Σειρά είχαν οι Darkside στη μικρή σκηνή. Το δίδυμο του Nicolas Jaar και του Dave Harrington, με τους χορευτικούς τους ρυθμούς, ενθουσίασαν, ταξιδεύοντας το κοινό σε ηλεκτρονικά, ατμοσφαιρικά μονοπάτια, ενώ πλαισιόνονταν από καπνούς.  Τα εξαιρετικά τους album, “Space Is Only Noise” και “Phychic” ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας, και μας έκαναν να καταλάβουμε γιατί αυτοί οι τύποι έχουν κάνει όλον τον κόσμο να μιλάει για αυτούς.   Ήταν το κατάλληλο soundtrack για την ώρα που έπεφτε ο ήλιος. Ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε σύντομα από τα μέρη μας.

Και μετά από την εμπειρία των Darkside, ο κόσμος πήρε τη θέση του στην κεντρική σκηνή, και προετοιμάστηκε για να υποδεχτεί τους παλιόφιλους Kasabian. Πλαισιωμένοι από ένα πανό με ένα τεράστιο “48:13”, όπως τιτλοφορείται το τελευταίο τους album, οι “lads” έκαναν δυναμική είσοδο λίγο πριν τις 11. Θέλοντας να μας κάνουν να ξαναζήσουμε την ενέργεια της προπέρσινης εμφάνισης τους όπου μας είχαν πάρει τα κεφάλια, έβαλαν αρκετό μπαρούτι στη μηχανή με τα “Where Did All The Love Go?”, “Days Are Forgotten”  και το “Processed Beats”. Στο “Re-Wired” έγινε ο κακός χαμός, ενώ στο encore είχαμε και μια μικρή έκπληξη. Μετά το “Vlad The Impaler”  μια μικρή διασκευή του “Praise You” του Fatboy Slim μας χαροποίησε ιδιαίτερα, πριν το κλείσιμο που ήρθε εν μέσω χοροπηδητών μετά από παράκληση του κιθαρίστα-μορφή Sergio Pizzorno, ουρλιαχτών και βεγγαλικών (ναι το είδαμε κι αυτό), με το “L.S.F. (Lost Souls Forever)”.

Κάπου εκεί αποχωρήσαμε, μιας και η ώρα ήταν ήδη περασμένη, και δεν καταφέραμε να απολαύσουμε τον Βερολινέζο super star της χορευτικής σκηνής Paul Kalkbrenner. Απ’ όσα είδαμε όμως μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι, και από άποψη εμφανίσεων, και από άποψη φεστιβάλ. Το timetable τηρήθηκε σχεδόν ευλαβικά, ο χώρος ήταν πανέμορφος και με εύκολη πρόσβαση, και όλοι απόλαυσαν για άλλη μια φορά τη μουσική χωρίς να ταλαιπωρηθούν.  Χρόνια πολλά λοιπόν Ejekt, και ευχόμαστε άλλα τόσα και παραπάνω χρόνια επιτυχιών.

Ροζίνα Αράπη