Το πολυσυλλεκτικό συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής, έχει δημιουργήσει στα χρόνια της πορείας τους, τον δικό του ιδιαίτερο ήχο, μαζί με μια ξεχωριστή διάλεκτο, με επιρροές από τη Μεσόγειο και την ελληνική παράδοση. Ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου, μέλος των Encardia, μίλησε στο clickatlife.gr με αφορμή την πρόσφατη εμφάνισή τους στο TEDX Kalamata, για την μέχρι τώρα πορεία του συγκροτήματος, τα όνειρα τους και τα μελλοντικά τους σχέδια.

Το είδος της μουσικής που πρεσβεύετε είναι πολύ ιδιαίτερο. Πώς σας δημιουργήθηκε η αγάπη για αυτόν τον ήχο;

Ήχος φυσικός, φωνές μιας συντροφιάς που τραγουδά, γλώσσες μαγικές, ιδέες παντοτινές… δεν αρκούν αυτά για να μη σταματάς να ταξιδεύεις;

Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από τα τραγούδια σας;

Όσο κι αν κάποιοι φροντίζουν επιμελώς για το αντίθετο, εσύ  να μην πάψεις ποτέ να αγωνίζεσαι για το καλύτερο, να βρίσκεσαι, να τραγουδάς και να σκέφτεσαι. Να τσεκάρεις την αισθητική σου!

Πιστεύατε όταν ξεκινούσατε ότι ήχος σας, θα έχει εμπορικό αντίκρισμα και θα γνωρίσετε την επιτυχία που γνωρίζετε;

Την «επιτυχία» όπως μας  τη δίδαξαν τα Μ.Μ.Ε. τις τελευταίες δεκαετίες δεν την ονειρευτήκαμε ποτέ, αλλά -μη γελιόμαστε- ούτε κι αυτή ήρθε. Δε γίναμε, ούτε θα γίνουμε ποτέ μόδα.  Μας ξέρουν όσοι ξέρουμε κι όσοι θέλησαν να μας μάθουν.

Πώς βλέπετε τα πράγματα για τους νέους καλλιτέχνες με τα σημερινά δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας;  

Vasilis Mathioudakis

Η μουσική βιομηχανία μας χόρτασε από «συσκευασμένα» προϊόντα με κοντινή ημερομηνία λήξεως που ποτέ δεν ανέγραψε. Ήταν πάντα άπληστη και τώρα αγωνιά. Είναι το πηχτό σκοτάδι που βοηθά κάθε πραγματικό φώς να λάμπει. Νέοι καλλιτέχνες, τολμήστε άφοβα!

Στα δέκα χρόνια πορείας σας, αν μπορούσατε να κάνετε έναν απολογισμό, τι θα κρατούσατε και τι θα αφήνατε;  Ποια θεωρείτε την πιο σημαντική στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία σας;

Θα κρατούσαμε την πρώτη σπίθα και θα αφήναμε κάθε προκατάληψη και φόβο για τη συνέχεια. Τελικά, η πιο σημαντική μας στιγμή ήταν όταν πρωτοσυναντηθήκαμε και αποφασίσαμε να φτιάξουμε τους Encardia…

Ήσασταν και αντικείμενο ενός ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 2010. Μιλήστε μας λίγο για αυτή την ενέργεια.

Ήταν ένα δεκαήμερο ασταμάτητων γυρισμάτων στην Ιταλική χερσόνησο του Σαλέντο και στη Μήλο με τη σκηνοθεσία του Άγγελου Κοβότσου, το φακό του Διονύση Πετρουτσόπουλου και παραγωγή Γιώργου Πουλίδη. Ένα οδοιπορικό των Encardia που συναντούν γνωστούς κι αγνώστους εκεί κάτω, μιλούν, τραγουδούν, χορεύουν μαζί τους σε γλώσσες ξεχασμένες και χορούς διονυσιακούς. Στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2012 κέρδισε αμέσως το κοινό που του χάρισε και το Μεγάλο Βραβείο του. Ακολούθησαν Σπέκια (Ιταλία), Κωνσταντινούπολη και ταξιδεύει ακόμα...

Πόσο σας έχει επηρεάσει η οικονομική και κοινωνική κρίση, σαν καλλιτέχνες και σαν ανθρώπους;

Όταν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ από το φτηνό σου ξεπούλημα στις ευρωπαϊκές τράπεζες και δεις πόσο βλαβερές για την υγεία ήταν οι καραμέλες  που σου κερνούσαν απλόχερα, τότε βλέπεις τι έχει απομείνει και βάζεις το μυαλό και την καρδιά σου να συνεργαστούν και να ορθώσουν το ανάστημά τους.  Μπορεί να είναι απλά η φωνή σου. Με το τραγούδι, με το λόγο, δεν έχει σημασία. Χάριζέ τη μεγαλόκαρδα. Να μετρηθούμε. Να βρούμε πόσοι και ποιοι είμαστε κι αν χρειαστεί να αναμετρηθούμε. Η κάθε απώλεια να ανταλλάσσεται με ακόμα περισσότερη έμπνευση. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Σύντομα εκδίδεται το οπτικοακουστικό μας υλικό από την μεγάλη παράστασή μας στο  Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο «Γυναίκες της Πέτρας», σε μια ξεχωριστή έκδοση. Τα ουσιαστικά μας όμως σχέδια για το μέλλον είναι και παραμένουν άλλα:  Να γνωρίσουμε μαζί κι άλλους τόπους και ανθρώπους. Να  συνεχίσουμε να φτιάχνουμε με την ίδια αγάπη κι έμπνευση τις μουσικές μας. Να ζούμε την τέχνη μας με αξιοπρέπεια.

Ροζίνα Αράπη