Ο Tim Booth και η παρέα του ήρθαν για να μας «συστήσουν» το νέο τους άλμπουμ «La petite mort» και πρόσθεσαν ένα ακόμα εκρηκτικό live στη λίστα, από αυτά που μας κάνουν να τους αγαπάμε ακόμα περισσότερο.

Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις 9 μ.μ., με το support group που επιλέχθηκε να ανοίξει τη βραδιά, τους ΜΟΑΝ. Το αθηναϊκό συγκρότημα, αν και ελαφρώς υποτονικοί, έδωσαν ρυθμό στο κοινό με την παραπάνω από μισή ώρα εμφάνιση τους και την επιτυχία τους «Languages» που έχει αγαπηθεί πολύ από τα ραδιόφωνα τον τελευταίο καιρό.

Η παύση μέχρι να βγουν οι James επί σκηνής ήταν αρκετά μεγάλη, αλλά ξεχάστηκε μεμιάς, όταν λίγο μετά τις 10 μ.μ., ο Τim Booth ξεπετάχτηκε από τις κερκίδες του θεάτρου και περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος της αρένας, τραγουδώντας το «Lose Control» με μια κιθάρα, έφτασε στη σκηνή. Το πάρτι μόλις είχε αρχίσει.

Την αγάπη του ελληνικού κοινού για τον Τim Booth και την παρέα του την ξέρουμε χρόνια τώρα και την επιβεβαιώνουμε κάθε φορά που μας επισκέπτονται. Έτσι και χτες, το Θέατρο Βράχων –αν και σαφώς μικρότερος από άλλους φεστιβάλικούς  χώρους που είχαμε ξαναδεί τους James στο παρελθόν- γέμισε με κόσμο. Καθήμενοι και όρθιοι τραγουδούσαν και χόρευαν στο ρυθμό που έδινε ο Tim Booth, βλέποντάς τον να λικνίζεται μοναδικά επί σκηνής σαν δαιμονισμένος, ζητωκραύγαζαν σε κάθε του crowd surfing και φώναζαν ζητώντας όλες τις μεγάλες επιτυχίες των James.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ένα μεγάλο κομμάτι της συναυλίας αφιερώθηκε στον νέο τους δίσκο με τίτλο «La petite mort» που κυκλοφόρησε πριν από περίπου 1 μήνα. Κι αν αυτό πολλούς τους «χάλασε», η απάντηση του Tim Booth ήταν αποστομωτική: «Όταν θα συνηθίσετε και τα καινούργια μας τραγούδια, τότε θα τα ζητάτε όπως τη Senorita».

Η ενέργεια του μοναδικού αυτού περφόρμερ επί σκηνής είναι μοναδική. Ψυχανεμίζεται τα πάντα, λικνίζεται σε ρυθμό έντονο που νιώθει σε όλο του το κορμί, τρέμει σαν να τον χτυπά ρεύμα και με την εξαιρετική του φωνή δίνει «ζωή» σε κάθε του φιλοσοφημένο στίχο.

Στο χθεσινό πρόγραμμα της συναυλίας εναλλάσσονταν η εκρηκτικότητα με την ατμοσφαιρικότητα κι ο ενθουσιασμός  με τη νοσταλγία. Τα νέα τους κομμάτια είναι καλοδουλεμένα και ξαναβάζουν τους James σε μια γνωστή κι αγαπημένη παραγωγική φάση, ξεπερνώντας τους σκοπέλους που συνάντησαν στην πορεία τους μέχρι σήμερα. Άλλωστε το βιωματικό περιεχόμενο του δίσκου, εμπνευσμένο από δύο θανάτους κοντινών ανθρώπων του Tim Booth, δίνεται με τρόπο ευκολοχώνευτο και αισιόδοξο, μακριά από κακοτοπιές μελαγχολίας και σκοτεινιάς.

Το μήνυμα άλλωστε που γίνεται εμφανές τόσο μέσα από τον τελευταίο τους δίσκο όσο και μέσα από τα λεγόμενα των James στο χθεσινό live τους, είναι η αέναη εναλλαγή ζωής και θανάτου και η μοναδική εμπειρία του θανάτου ως μοναδική ευκαιρία για μια μεγάλη γιορτή της αγάπης.

Με τούτα και με εκείνα, η ώρα πέρασε. Ακούστηκαν πολλά καινούργια και παλιά κομμάτια τους, ανάμεσά τους τα Come Home, Sometimes, Getting away with it, Moving On, Frozen Britain, Laid και Say something (κοροϊδεύοντας τον Φίλιππο Πλιάτσικα που μετέφρασε το κομμάτι και στα ελληνικά).

Με δύο encore οι James επέστρεψαν στη σκηνή της Αθήνας -«της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ» όπως ανέφερε και ο Τim Booth στο τέλος της συναυλίας- για να  μας αποχαιρετήσουν γεμάτοι ενέργεια με το «Sometimes» και το ατμοσφαιρικά ρομαντικό «Out to get you», ανανεώνοντας μάλλον το ραντεβού τους με την πόλη μας για το άμεσο μέλλον.

Βάλια Κανελλοπούλου
[email protected]