Οι σκοτεινές δοξασίες του David Eugene Edwards ακούστηκαν και πάλι σε ελληνικό έδαφος, σε μία εμφάνιση πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες, πάντα όμως συγκλονιστική.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το Fuzz γέμισε από κόσμο, τόσο από το αφοσιωμένο κοινό των Wovehand, που τους ακολουθεί σε όλη την πορεία τους, όσο και οι νέοι fans που ολοένα και αυξάνονται. 

Ο  Moa Bones ήταν αυτός που κλήθηκε να αναλάβει το άνοιγμα της βραδιάς. Μόνος του στη σκηνή με τη συνοδεία της κιθάρας του, επικοινωνιακός και πολύ ευδιάθετος, ήταν η κατάλληλη επιλογή.  Έπαιξε δικά του τραγούδια, αλλά και διασκευές, με το “Solitary Man” του Neil Diamond να ξεχωρίζει.

Με μια μικρή αναμονή, αριστερά και δεξιά της σκηνής στήθηκαν τα δύο μικρόφωνα, ένα από τα γνωστά συναυλιακά τεχνάσματα της μπάντας, και ο Edwards μαζί με την μπάντα του εμφανίστηκαν εν μέσω χειροκροτημάτων και αλλαλαγμών. Ο ήχος τους πλέον έχει αλλάξει, μιλάμε για μια μπάντα που έχει «βαρύνει» ηχητικά όπως κανένας δεν θα μπορούσε να το φανταστεί  όταν ξεκινούσανε. Μας έκαναν κατανοητό ότι θα μας έπαιρναν τα αυτιά από την έναρξη με το “Hiss” και στη συνέχεια τα “Closer” και “Masonic Youth”.  Όπως ήταν αναμενόμενο επικεντρώθηκαν στη νέα τους κυκλοφορία, ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς που διανύουμε, το “Refractory Obdurate”. Και αυτό δε μας χάλασε καθόλου. 

Οι  στιβαρές κιθάρες, το επιβλητικό μπάσο και τα μανιασμένα τύμπανα μπλέκονταν με την παραμορφωμένη φωνή του Edwards που απείγγειλε τους στίχους του πέρι θρησκείας, αμαρτίας και της ανώτερης δύναμης που είναι πάντα παρούσα, τιμωρώντας ή συγχωρώντας τις πράξεις του ανθρώπου. Τα στεγανά της folk Americana έχουν σπάσει προ πολλού, και πλέον ο ήχος τους αγγίζει μεταλλικές διαστάσεις.  

Στο encore ο Edwards ανέβηκε αρχικά μόνος του στη σκηνή για να ερμηνεύσει το “Whistling Girl” και στη συνέχεια η μπάντα τον ακολούθησε, για να κλείσουνε με το “Kicking Bird”.

H εμφάνιση των Wovenhand δεν άφησε κανέναν απογοητευμένο, είτε τους παλιούς fans, είτε τους καινούργιους και μη υποψιασμένους, που είχαν μείνει άναυδοι από αυτό που έβλεπαν. Πρόκειται για μια μπάντα διαφορετική από τις άλλες, που μπορεί να σε βυθίσει στα μεγαλύτερα σκοτάδια της ψυχής, και να σε ανυψώσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Κυρίως όμως χαιρόμαστε να βλέπουμε μια μπάντα που  συνεχώς εξελίσσεται και μας εκπλήσει τόσο οπτικά όσο και ηχητικά όσο περνάνε τα χρόνια. 

Ροζίνα Αράπη