Winter Plissken @ Ιερά Οδός

son-lux
ΔΕΥΤΕΡΑ, 08 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

Ένα από τα πιο επιτυχημένα και ενδιαφέροντα φεστιβάλ του καλοκαιριού παρουσίασε την μονοήμερη χειμερινή εκδοχή του, και ξεχώρισε για το υψηλό επίπεδο της παραγωγής, αλλά και για τις εξαιρετικές εμφανίσεις των συμμετεχόντων.

Η αρχή έγινε με τον Son Lux ή αλλιώς τον Νεοϋορκέζο Ryan Lott, μαζί με την μπάντα του. Παρά του ότι κράταγε τον άχαρο ρόλο του να ανοίξει το φεστιβάλ, και με κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα στην αρχή, μετά από λίγη ώρα όλα έστρωσαν. Με τη συνοδεία των φοβερών μουσικών που τον πλαισίωναν, του drummer Ian Chang και του Rafiq Bhatia στην κιθάρα, το αποτέλεσμα ήταν ένα ηλεκτρονικό κρεσέντο, με πολλούς πειραματισμούς. Κατάφερε να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, και η έκφραση “ζέστανε την ατμόσφαιρα” δεν θα μπορούσε να έχει περισσότερο νόημα.

Σειρά είχε ο Lee “Scratch” Perry, ή αλλιώς ο ζωντανός θρύλος της reggae . Ο 78χρονος Τζαμαϊκανός, μια κινούμενη extravaganza, με κόκκινα μαλλιά, κατακόκκινο κοστούμι και ένα απερίγραπτο καπέλο, εμφανίστηκε στη σκηνή και ένα reggae-dub party ξεκίνησε, στο οποίο εκτός από τους ήχους που φέρανε λίγο καλοκαίρι στην καρδιά του χειμώνα, είχε και οπτικά βοηθήματα με μπαλόνια και κονφετί να γεμίζουν τον χώρο, ενώ ο Perry τραγουδούσε το “Happy Birthday”. Σε γενικές γραμμές η εμφάνιση του, που ήταν παράταιρη ίσως με το υπόλοιπο line up, ήταν άκρως διασκεδαστική, αλλά σαφώς και η πιο αδύναμη, σε σχέση με το τι ακολούθησε πριν και μετά.

Και μετά από τον Perry, ήταν η σειρά του The Bug, δηλαδή του Kevin Martin, να μας απογειώσει. Μέσα στο σκοτάδι βγήκε και πήρε τη θέση του πίσω από τις κονσόλες, χτίζοντας σιγά σιγά την ατμόσφαιρα. Στη σκηνή ανέβηκε ο Flowdan λίγο αργότερα, φτύνοντας ρίμες, ενώ τα beats λυσσομανούσαν, και σε συνδυασμό με τα κόκκινα και πράσινα φώτα, το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό. Σκοτεινό, δυνατό και χορευτικό, με εκκωφαντικά μπάσα που τα ένιωθες σε όλο σου το σώμα, ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ.

Οι Swans τώρα, λίγο πριν το ρολόι δείξει 12 ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων. Η περίπτωση των Κύκνων είναι σαφώς ιδιαίτερη. Από εκεί που τη δύσκολη και δυσνόητη μουσική τους την εκτιμούσε μια μερίδα κόσμου, βρέθηκαν να κοσμούν τις λίστες με τα καλύτερα albums της χρονιάς, και ο μουσικός Τύπος να παραληρεί με το άρρωστο σύμπαν του Michael Gira.  Οι Swans όμως δεν είναι μια οποιαδήποτε μπάντα, και αυτό αν δεν ήξερε κάποιος, μετά την εμφάνιση της Πέμπτης επιβεβαιώθηκε.  Ο Gira είναι κάτι παραπάνω από επιβλητικός.

Είναι ένας αυστηρός μουσικός, δύσκολος και κλειστός άνθρωπος, και ακραία τελειομανής. Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση των τεχνικών, όταν λίγα λεπτά αφότου ξεκίνησαν το set τους, σταμάτησε εκνευρισμένος για να το πάει πάλι από την αρχή, όταν κατάλαβε ότι δεν είχε ήχο στο μικρόφωνο του.  Και μετά από αυτό, το ταξίδι ξεκίνησε. Παρότι έχουν εξαιρετικό νέο album, δεν αφοσιώθηκαν σε αυτό, πέραν του “A Little God In My Hands” και το “Just For A Little Boy (A Song For Chester Burnett)”. Αντίθετα μας βύθισαν σε μια μυσταγωγία, με όλη τη σημασία της λέξης, με αμέτρητα drones, κομμάτια τεράστιας έκτασης και ακραίου θορύβου. Σφυροκοπήματα από τον επιβλητικό Thor, ασυνέχεια στα μουσικά θέματα, τρομακτικά μπάσα, ένας frontman-σαμάνος, λιτός και βλοσυρός, μια εμπειρία που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.

Για δύο ώρες αισθανόσουν ότι παρακολουθείς μια διεστραμμένη εκκλησιαστική λειτουργία. Συγκλονιστικοί.

Υ.Γ: Λόγω καθημερινής, και περασμένου της ώρας, δεν είδαμε την εμφάνιση των Simian Mobile Disco.


Ροζίνα Αράπη