Μετά από μια απρόσμενη αναβολή πριν από μια βδομάδα, οι μέρες κύλησαν και τελικά το πρώην μέλος των Smiths, αυτός ο λατρεμένος είρωνας, θα επέστρεφε τελικά επί ελληνικού εδάφους. Αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει πλέον, από την τελευταία του εμφάνιση.

Ο  κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει το Στάδιο, λίγο πριν το ρολόι δείξει 9 και μισή, ώρα έναρξης της συναυλίας όπως είχε ανακοινωθεί, και περίμενε με αγωνία τον Μεγάλο. Με αγωνία για το τι θα παρουσίαζε, με τα πρόσφατα νέα για την περιπέτεια με την υγεία του και τα δύο τελευταία του albums που είναι σαφώς κατώτερα ποιοτικά από τις παλιότερες του κυκλοφορίες.

Τον ρόλο του άτυπου support δεν έλαβε κάποια μπάντα. Στο τεράστιο πανό που είχε στηθεί καλύπτοντας τους μουσικούς, παίχτηκαν videos με όλους αυτούς που επηρέασαν τον Morrissey από την αρχή της ζωής του μέχρι σήμερα. Από τους Ramones και  τον Brian Eno, στους New York Dolls, στη Nico, στον Charles Aznavour, και σε πολλούς άλλους μουσικούς, ηθοποιούς και ποιητές, στους πανηγυρισμούς για τον θάνατο της Thatcer, στο μίσος για τη Βρετανική Βασιλική οικογένεια, όλα αυτά  που έβαλαν το λιθαράκι τους στο να φτιάξουν το μίγμα Morrissey. Έβαλε μέχρι και τον ίδιο τον εαυτό του, με το “The Bullfighter Dies” να ακούγεται από τα ηχεία, ενώ παρακολουθούσαμε αιματοβαμμένες ταυρομαχίες στο video.

Κάπου εκεί το πανό έπεσε, και ο Moz ανέβηκε επί σκηνής, μαζί με τους μουσικούς του. Η έναρξη ήρθε με το “The Queen Is Dead” , ένα από τα λίγα τραγούδια του παρελθόντος του με τους Smiths που θα επέλεγε να μας παίξει ζωντανά. Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε με τις αναμνήσεις του “Suedehead”  και το “Speedway”, αλλά μετά από εκεί, η συνέχεια είχε αρκετά από το τελευταίο του album. Και εκεί ήρθε ένα μικρό μούδιασμα,  μιας και καταλάβαμε σιγά σιγά ότι δεν είχε σκοπό παρά να πει ελάχιστα από τα “hits”. Όχι, αυτή τη φορά δεν είχε διάθεση για να μας ξεσηκώσει.

Η φωνή του ήταν εξαιρετική, η έκφραση του προσώπου του ήταν αλλαγμένη, η στάση του σώματος του, πέρα από τις ιδιότυπες του κινήσεις,  πιο συγκρατημένη. Ο Moz χθες ήταν χαμηλών τόνων, έκανε φυσικά το χιούμορ του, και σχετικά με την αναβολή της συναυλίας του, έκανε το λογοπαίγνιο του με ένα από τα νέα του τραγούδια, παραφράζοντας το σε “World,Greece is not Of Your Business”,  πέταξε και μερικά “ευχαριστώ” στα ελληνικά.

Η συναυλία κύλησε σε ήρεμα επίπεδα, με ελάχιστες εξάρσεις, με συγκλονιστική την εκτέλεση του “Scandinavia”,  τη νοσταλγία του “Everyday Is Like Sunday” και το απόλυτο σοκ στο “Meat Is Murder”. Εκεί όπου κατά την προσφιλή του συνήθεια, μας έδειξε ένα video από τα όμορφα πλάσματα που οδηγούνται στη σφαγή με φρικιαστικούς τρόπους,  θυσιαζόμενα για τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Και ο ίδιος με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, να θρηνεί για άλλη μια φορά, για τα “εγκλήματα” των ανθρώπων.

Για το encore όμως θέλαμε να θυμόμαστε κάτι που μας ένωσε, μας ανέβασε, μας έκανε να φωνάξουμε και να τραγουδήσουμε, όπως κάθε φορά. Και ανέβηκε στη σκηνή, και μετά ένα “Remember me, but forget my fate”,   μας έδωσε το “How Soon Is Now?”, με αρκετά ψεγάδια, με λάθη στο παίξιμο και με τον ίδιο να ξεχνάει λόγια. Δεν πειράζει. Το συναίσθημα ήταν εκεί.

Αποχώρησε από τη σκηνή, αφήνοντας τον κόσμο προβληματισμένο. Κάποιοι ήταν απογοητευμένοι από την απουσία των hits, ότι η συναυλία ήταν υποτονική και ίσως και λίγο βαρετή. Άλλοι όμως δήλωναν συγκλονισμένοι, αφού είδαν έναν Morrissey διαφορετικό. Και ήταν όντως. Λαβωμένος,  όχι πια τόσο νέος, περισσότερο ανθρώπινος, λιγότερο προκλητικός, συγκινητικός, με πράγματα που θέλει να σου πει, αρκεί να θες να τον ακούσεις.  Μπορεί να θέλαμε λίγο παραπάνω σπίθα, από συναίσθημα και θαυμασμό για αυτόν τον μοναδικό με όλη τη σημασία του όρου καλλιτέχνη, είμαστε πέρα από γεμάτοι.

Ροζίνα Αράπη