Οι υπέροχοι Βρετανοί επέστρεψαν στη χώρα μας μερικά χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση, με ένα διαφορετικό set.

Πολύς ήταν ο κόσμος που το βράδυ του Σαββάτου συνέρευσε στο Fuzz, για να απολαύσει την όμορφη pop των Βρετανών, να θυμηθεί τα τραγούδια που σημάδεψαν τη δεκαετία του ’90, να χορέψει και να συγκινηθεί , με τις μελωδίες τους.

Οι Saint Etienne όμως είχαν διαφορετικά σχέδια, τουλάχιστον για το ξεκίνημα. Έτσι στις 10 περίπου, τα φώτα έσβησαν, και η ταινία “How We Used To Live” του Paul Kelly, άρχισε να προβάλλεται στη σκηνή, ενώ το συγκρότημα έντυνε ζωντανά τις εικόνες που παρακολουθούσαμε. Το ντοκιμαντέρ αυτό πρόκειται για έναν φόρο τιμής στη Βρετανική πρωτεύουσα, της οποίας το soundtrack έχουν επιμεληθεί οι Saint Etienne.

Στα 70 λεπτά διάρκειας του, ο θεατής  περιηγείται από τα  ιστορικά κτήρια του Λονδίνου, μέχρι τα swinging 60’s, την μορφή της Twiggy, τους λόγους της Βασίλισσας Ελισάβετ, το punk κίνημα και τις δημιουργίες της Vivienne Westwood, και άλλα πολλά, που συνθέτουν τη μαγεία της πόλης.

Το πρώτο αυτό μέρος ενώ αρχικά παρουσίασε ενδιαφέρον, στη συνέχεια έκανε μια μεγάλη κοιλιά, προκαλώντας πλήξη στο κοινό. Το οπτικοακουστικό τους show ήταν φυσικά ενδιαφέρον, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς μόνο οι σκληροπυρηνικά αγγλόφιλοι μπορούσαν να το παρακολουθήσουν μετά από ορισμένη ώρα

Ευτυχώς υπήρχε και δεύτερη εμφάνιση, στην οποία όπως είπε η Sarah Cracknell  που εμφανίστηκε ντυμένη στα μαύρα και με ένα μεγάλο καπέλο, θα ήταν το μέρος του party. Η αρχή έγινε με το “Mario’s Café” και το “So Tough”, για να συνεχίσουν με το “I’ve Got Your Music” από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους. Δεν έλειψε και ένα σχόλιο-στήριξης της Cracknell για τη νέα κυβέρνηση, προλογίζοντας έτσι το “Nothing Can Stop Us”. Ο κόσμος μάλλον είχε ήδη κουραστεί από το προηγούμενο σκέλος , και οι τόνοι δεν ανέβηκαν όσο θα περίμενε κανείς. Το encore και το τέλος με το “Only Love Can Break Your Heart”  ήταν φυσικά αναμενόμενο, και έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το set.

Η τελευταία εμφάνιση των αγαπημένων μας κατά τα άλλα Saint Etienne δεν είχε τη σπιρτάδα, τη λάμψη και τη νοσταλγία που θα περίμενε κανείς.   Παρόλα αυτά, χαρήκαμε που τους είδαμε ξανά, και μας έκαναν να θυμηθούμε το γιατί τους θεωρούμε ως μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες των ‘90’s. 

Ροζίνα Αράπη