Η ομάδα του clickatlife αγαπά την μουσική και διαλέγει κορυφαία άλμπουμ εξηγώντας τους λόγους που τα αγάπησε, τα άκουσε χιλιάδες φορές, τα τραγούδησε στη διαπασών και τα αποθήκευσε οριστικά στην καρδιά και τη μνήμη.

MASTODON–CRACK THE SKYE
Ελένη Λέκκου, Project Manager

Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα έγινε δικό μου. Έγινε από αυτά τα άλμπουμ που τα ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος. Που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ένα τραγούδι. Δύο χρόνια αφού το είχα εξαντλήσει, νόμιζα, κι αφού είχα συνδέσει το κάθε ένα τραγούδι με διαφορετικές σκέψεις και εμπειρίες από την καθημερινότητα, το πήρα μαζί μου σε ένα ταξίδι-όνειρο ζωής.

Εκεί, οι εικόνες που είχα από την ζωή μου εδώ, μπλέχτηκαν με την περιπέτεια, το άγνωστο, την αγωνία, τον ενθουσιασμό, την υπερβολική χαρά, την αίσθηση του καινούργιου, το χάσιμο, το ανεξερεύνητο, τις νέες γεύσεις, τη νοσταλγία, τη μυσταγωγία και το ατελείωτο ταξίδι στις ερήμους και τα βουνά της χώρας που βρέθηκα.

Τα progressive riffs, τα ασύντακτα drums, τα ανυπάκουα φωνητικά, το παράφωνο μπάσο, οι μακροσκελείς μελωδίες με τα πιο απροσδόκητα γυρίσματα, οι στίχοι που μιλούν για την απώλεια, τα πνεύματα, αυτούς που σε στοιχειώνουν, αλλά και το μεγαλύτερο ταξίδι μέχρι τον θάνατο, που είναι η ζωή. Αυτό είναι το “Crack the Skye” για μένα.

OK COMPUTER-RADIOHEAD
Σοφία Κανελλοπούλου, Συντάκτρια

Αν και κυκλοφόρησε προς τα τέλη των 90s (συγκεκριμένα το 1997), το Ok Computer έμελλε να γίνει ο δίσκος που θα καθόριζε ολόκληρη τη δεκαετία, αλλάζοντας για τα καλά τον ρου της alternative ροκ και της κραταιάς τότε britpop. Η δική μου πρώτη επαφή με το τρίτο album της μπάντας από την Οξφόρδη ήρθε περίπου 6 χρόνια αργότερα, όταν το ανακάλυψα ψαχουλεύοντας τη δισκοθήκη του μεγαλύτερου αδερφού μου. Το Ok Computer ήταν έρωτας με την πρώτη ακρόαση, η πρώτη φορά που, για κάποιο μυστήριο λόγο, η μουσική μίλησε μέσα μου τόσο εκκωφαντικά. Και λέω μυστήριο γιατί, κοιτώντας πίσω, δε νομίζω ότι στα 13 μου μπορούσα να αντιληφθώ τη στιχουργική ευφυία των Radiohead που μιλούσαν για την κοινωνική αποξένωση, τη μοναξιά, την απόγνωση και την επέλαση της τεχνολογίας που τότε ήταν στα φόρτε της. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω το πόσο ρηξικέλευθος ήταν ο πειραματισμός του ήχου τους -μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα που λίγο πολύ σνόμπαραν με τους στίχους τους- ούτε το πόσο επηρρέασε την πορεία των ίδιων αλλά και πολλών άλλων (μουσικών και κοινού). Μπορούσα μόνο να διακρίνω πως για κάποιο λόγο το σκοτεινό σύμπαν του Οk Computer -που στο τέλος σου αφήνει μια χαραμάδα φωτός- με ταρακούνησε «συθέμελα».

19 χρόνια μετά και πολλές ακρόασεις αργότερα (συν μια live που θα μείνει αξέχαστη), μπορώ να καταλάβω τη σπουδαιότητα του album που μας χάρισε μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί, όπως το εμβληματικό "Paranoid Android", τα θεματικά αδερφάκια "Airbag" και "Lucky", το σπαρακτικό "Exit Music", το αφυπνιστικό νανούρισμα "No Surprises" και τα άλλα. Στίχοι και μουσική που σε ταρακουνούν, σκαλωτικά riffs που σου κολλάνε στο μυαλό και μια φωνή (αυτή του Thom Yorke) που είναι φτιαγμένη για να σηκώνει τρίχες. Τα τραγούδια του Ok Computer αφηγούνται κλιμακωτά από το 1 έως το 12 τους φόβους και τους προβληματισμούς του Thom Yorke και των φίλων του, προοιωνίζοντας το όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όταν η τεχνολογία (θα) κάνει ακόμα πιο αβάσταχτη τη συναισθηματική ανισορροπία. Οι Radiohead συνέθεσαν έναν γοητευτικό αλλά καθόλου easy-listening κονσεπτικό art-work δίσκο που αφού τον ακούσεις ολόκληρο θα χρειαστείς λίγα λεπτά για να συνέλθεις και να συνειδητοποιήσεις τη μεγαλοσύνη του. "This Is What You Get When You Mess With Us" λένε στο magnus opus τους, Κarma Police, με μια δόση ανωτερότητας και αυταρέσκειας προς όλους εμάς που επαναπροσδιόρισαν χωρίς καν να μας ρωτήσουν.

RADIOHEAD-OK COMPUTER
Βάνιας Σταυρακάκης, Video Editor

1997. Κάθομαι μπροστά από ένα ανοικτό βιβλίο φυσικής. Δε διαβάζω. Ο νους ταξιδεύει αλλού. Σκέφτομαι μήπως αγοράσω εκείνο το δίσκο που έχει γίνει γνωστός. Radiohead λένε το συγκρότημα. Δεν έχω ακούσει ποτέ τραγούδι τους. Θα το ρισκάρω.

Στο δωμάτιο ορμά η μάνα μου. Δε χτυπά ποτέ την πόρτα.

«Βγαίνω έξω, θέλεις κάτι;»

«Ενα CD»

 «Πάλι CD;»

Μου το πήρε φυσικά. Πάλι. Το βάζω στο CD player. Το ακούω. Δε μου αρέσει. Το βάζω πίσω στη θήκη του. Ξαναγυρνάω στο βιβλίο φυσικής.  Κρίμα τα πέντε χιλιάρικα. Αύριο θα το γυρίσω.

Ο μαλλιάς στο δισκάδικο δε το δέχεται πίσω. Άκου το και θα σου αρέσει συμβουλεύει. Ο μαλλιάς έχει πάντα δίκιο στη μουσική. Το κρατάω αλλά δε το ξανακούω.

1999. Φοιτητική εστία στην Αγγλία. Βρώμικη γκρι μοκέτα. Τέσσερις λευκοί τοίχοι. Πέντε βιβλία στο γραφείο. Μια θήκη με CD. Μεγάλη ρωγμή στο ταβάνι. Ούτε τηλεόραση, ούτε internet, ούτε computer. Πλήξη απλώνεται παντού.

«Ας βάλουμε έστω μουσική», λέει o Dave.

«OK»

Ψάχνει στη θήκη των CD. Διαλέγει το άλμπουμ των Radiohead. Σκάει τεράστιο χαμόγελο. Ακολουθεί δικιά μου γκριμάτσα αηδίας. Τα μάτια του γουρλώνουν.

«Θα τον ακούμε μέχρι να σου αρέσει»

«OK Dave»

Το ακούγαμε μέχρι που το λάτρεψα.

2016. 19 χρόνια έχουν περάσει από τη κυκλοφορία του δίσκου. Χιλιάδες κριτικές και άρθρα έχουν γραφεί για την ιστορικότητα και τη σημασία του στη μουσική. Για μένα γράφτηκε για δυο αγόρια σε μια ξένη χώρα, που ξαπλωμένα σε μια βρώμικη γκρι μοκέτα, χαζεύουν μια τεράστια ρωγμή στο ταβάνι και συζητάνε για τα πάντα.

THE CURE-DISINTEGRATION 
Ροζίνα Αράπη, Συντάκτρια

O Robert Smith πλησίαζε τα 30, πειραματιζόταν με διάφορα ναρκωτικά και πάλευε με την κατάθλιψη. Η συνειδητοποίηση ότι θα μπει σε νέα δεκαετία στη ζωή του, τον ενέπνευσε να γράψει μόνος του, απομονωμένος από την μπάντα του, τα τραγούδια που δημιουργούσαν ένα από τα πιο πετυχημένα albums των Cure. Το “Disintegration”  είναι κάτι παραπάνω από σκοτεινό, είναι μια βουτιά στις πιο μύχιες και εσωτερικές σκέψεις, στη μελαγχολία, ακόμα και σε στιγμές χαράς.Είναι η αντίθεση του παιδιού και του ενήλικα, οι παιδικοί εφιάλτες, ο πρώτος έρωτας, η απόγνωση και η απόρριψη. Σε αρπάζει από τα ενακρτήρια synths των “Plainsong”, “Pictures of You”, σε υπνωτίζει με την πασίγνωστη μελωδία του “Lullaby”,  σε κάνει να γελάς, με κρυμμένη θλίψη στο “Lovesong” ή στο “Fascination Street”, και σε αποτελειώνει ψυχικά, με το “The Same Deep Water As You”.  Μια εξερεύνηση μέσα στη ψυχή του Smith, τη ψυχή του παιδιού με το στραβοβαλμένο κραγιόν και τα κατάμαυρα βαμμένα μάτια, που συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους. Τουλάχιστον για αυτόν, η κρίση των 30 απέδωσε ένα από τα καλύτερα albums όλων των εποχών.

DOORS-STRANGE DAYS
Τζούλια Τασώνη, Συντάκτρια​

Το να κάνεις «βουτιά» σε όλα τα μουσικά ακούσματα και άλμπουμ της ζωής σου και από όλα αυτά να επιλέξεις ένα, δεν είναι και εύκολη υπόθεση, ειδικά αν βρίσκεσαι στα -άντα. Παρ’ όλα αυτά, όποτε το επιχειρώ, πάντα καταλήγω στους Doors. Το περίεργο είναι πως, ενώ τα ακούσματά μου είναι κυρίως soul, funk, disco και όλα τα σύγχρονα «πειράγματά» τους, με τους Doors έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Η πρώτη φορά που κάθισα να τους ακούσω σοβαρά ήταν όταν στη Β’ Λυκείου έφερε ο αδερφός μου σπίτι κάτι δανεικούς δίσκους -οι οποίοι βρίσκονται ακόμη και σήμερα στην κατοχή μου. Έβαλα ακουστικά και κάθισα προσεκτικά να ακούσω τι άλλο είχε να δώσει πια αυτό το συγκρότημα, εκτός του πασίγνωστου -τότε και πάντα- “Light my fire” και γιατί όλες οι τσάντες των cool του σχολείου έγραφαν “Doors” επάνω με το γνωστό, χαρακτηριστικό τρόπο. Από “Break on through” σε “The End” κι από “Touch Me” σε “Roadhouse Blues”, κάθισα και άκουσα πραγματικά όλα τα τραγούδια τους. Η συνέχεια με βρήκε να αγοράζω τα υπόλοιπα άλμπουμ, να κολλάω αφίσες στο δωμάτιό μου με το συγκρότημα, να αγοράζω βιντεοκασέτες με συναυλίες τους, να γράφω τα αγαπημένα μου τραγούδια σε κασέτα, για να τα έχω πρόχειρα και σε walkman όπου κι αν βρίσκομαι, και φυσικά να σχεδιάζω κι εγώ την τσάντα μου αναλόγως. Ο λόγος που το άλμπουμ “Strange Days” βρίσκεται στην κορυφή των αγαπημένων μου, είναι γιατί ανάμεσα στα “Love me two times”, “People are Strange”, “Moonlight Drive” και των υπόλοιπων εξαιρετικών συνθέσεων, βρίσκεται το “When the music’s over”, ένα 11λεπτο κομμάτι με τόσες εναλλαγές, μελωδία, ουρλιαχτό και συναίσθημα, που από τα 15 μου μέχρι σήμερα, με ανατριχιάζει το ίδιο. Εκτός από τους Doors και τον Τζιμ Μόρισον, για όλη αυτή την ανατριχίλα που μου έχει προκαλέσει η μουσική τους, να ευχαριστήσω και τον αδερφό μου που δανείστηκε εκείνους τους δίσκους και δεν τους επέστρεψε ποτέ.

SCORPIONS
Μαρία Πορτοκαλάκη, Συντάκτρια​​

Ποιος δεν έχει συγκινηθεί με το Wind of Change και το Send me an Angel και ποιον δεν έχει αγγίξει το When the Smoke is going down και το Maybe I Maybe You; 

Ποιος δεν έχει χορέψει το Still Loving You ή το Always Somewhere, ποιος δεν έχει ταξιδέψει με το Holiday, το Zoo και το Where the river Flows και ποιος δε θέλησε να ζήσει Βig city nights; 

Ποιος αντιστέκεται όταν …Passion rules the game, ποιος αντέχει να πει I was born to touch your feelings και ποιος δε θέλει ν’ ακούσει πως …τον αγαπούν τα πρωινά της Κυριακής (Loving you Sunday Morning); Ποιος δεν έχει ροκάρει με το In Trance, το Hurricane και το No One Like You; 

Ποιος δεν έχει ξεσπάσει, δεν …τα χει σπάσει γενικά, έστω για μία φορά στη ζωή του με τους αιώνιους αυτούς έφηβους;

Δεν θ’ αναφερθώ σε συγκεκριμένο άλμπουμ. Άλλωστε στα τόσα χρόνια που με συντροφεύουν οι πολυαγαπημένοι μου …Σκορπιοί –κι αυτό ξεκινά από πραγματικά πολύ νωρίς– ανάλογα με τις στιγμές μου, ήθελα να με ακολουθούν και διαφορετικοί ρυθμοί και μελωδίες τους. Ήταν πάντα όμως, εκεί. Σε καψούρες, έρωτες, αποτυχίες, επιτυχίες, χαρές.

THE SUBURBS-ARCADE FIRE 
Γιάννης Μόσχος, Συντάκτης​​

Ήταν μια εποχή που το ίντερνετ δεν είχε μπει ακόμη στις ζωές μας. Τα παιδιά έβγαιναν έξω για να παίξουν. Δεν υπήρχαν έγνοιες για οικονομική κρίση. Το μέλλον φαινόταν μακρινό. Ήταν μακρινό. Φάνταζε σαν κάτι που θα αργήσει πάρα πολύ να έρθει. Ο καθένας μπορούσε να γίνει ό,τι ήθελε. Ο ένας πυροσβέστης, ο άλλος αστροναύτης, αρχαιολόγος, αστέρας της μουσικής. Όλα ήταν αθώα. Οποιαδήποτε υστεροβουλία δε χωρούσε, παρά μόνο στα πλαίσια του παιχνιδιού. Κυνηγητό, αμπάριζα, κρυφτό. Αυτό που δε μπορούσες να αντιληφθείς τότε, είναι ότι το παιχνίδι αυτό θα ήταν στην ουσία κάποια μέρα η πραγματικότητα. Στα προάστια.

Ο χρόνος όμως περνάει γρηγορότερα απ'όσο μπορείς να φανταστείς. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, η πρώτη μέρα στη δουλειά. Το ίντερνετ έχει μπει για τα καλά στη ζωή σου. Αποχωρίζεσαι παλιούς φίλους, και κάνεις νέους. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα έχουν μετατραπεί σε τυποποιημένες σχέσεις με τα πρέπει τους και πλέον είσαι κάτι συγκεκριμένο, το οποίο μάλλον θα ακολουθείς για την υπόλοιπη ζωή σου. Βιώνεις τη μέρα της μαρμότας. Το ασαφές και μακρινό μέλλον έχει γίνει παρόν. Τα παιδιά στα προάστια δεν είναι τα ίδια. Σαν κάτι να έχει διαβρώσει αυτήν την αθωότητα που θα έπρεπε να εκπέμπουν. Τα προάστια δεν είναι τα ίδια. Μια εταιρεία έχει στεγάσει τα γραφεία της εκεί που πήγαινες Λύκειο. Εκεί που κάποτε ήταν αλάνες γεμάτες με παιδιά που ξέσκιζαν τα γόνατά τους στα χώματά, τώρα φιγουράρουν παντού πολυκατοικίες. Το μόνο πράγμα που έχει μείνει από τότε είναι οι ξεθωριασμένες σου αναμνήσεις. Τα προάστια έχουν αλλάξει.

Στην εποχή που το single τα είχαν ισοπεδώσει όλα, οι Arcade Fire έγραψαν έναν concept δίσκο που δε γίνεται να πατήσεις το skip ακούγοντας τον. Δε θα ξεχωρίσεις κάποια κομμάτια για να τα βάλεις σε μια playlist που θα παίζει όσο θα σερφάρεις στο ίντερνετ. Θα τον ακούσεις πάντα από την αρχή ως το τέλος του. Το "Suburbs" των Arcade Fire δεν είναι απλά ο καλύτερος δίσκος του 2010. Είναι κάτι παραπάνω. Γιατί έξι χρόνια αργότερα ξέρεις πολύ καλά  πως μόλις δεις έναν τοίχο που πάνω του θα είναι γραμμένο σε μορφή συνθήματος: "In the suburbs I learned to drive/And you told me I'd never survive/Grab your mother's keys, we're leaving", θα σκάσει στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα, και δε θα μείνεις καθόλου ασυγκίνητος.

Οι Arcade Fire έγιναν έτσι και με τη βούλα η μπάντα μιας γενιάς.