Λίγες μέρες πριν τη μεγάλη του συναυλία στον Λυκαβηττό, ο Σωκράτης Μάλαμας μίλησε αποκλειστικά στο click@Life για τη μουσική του, το κοινό που τον ακολουθεί πιστά, για την αγάπη, για ό,τι τον πνίγει αλλά και για ό,τι τον δυναμώνει.

Ο Σωκράτης Μάλαμας παίρνει και πάλι τους δρόμους για τις καλοκαιρινές του συναυλίες και δίνει το πρώτο ραντεβού με το αθηναϊκό κοινό στις 11 Ιουλίου στο Θέατρο του Λυκαβηττού, όπου ανεβαίνει για πρώτη φορά με προσωπική του συναυλία.

Με έμφαση στη χαρά της συνάντησης, στη σημασία του να μοιράζεσαι, στο διονυσιακό στοιχείο που χαρακτηρίζει κάθε συναυλία του, ο Σωκράτης Μάλαμας από το ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι σήμερα βρίσκεται συχνά κοντά στο κοινό του, ένα κοινό που εδώ και 20 χρόνια τον ακολουθεί πιστά.

Λίγες μέρες πριν τη μεγάλη του συναυλία στον Λυκαβηττό, ο Σωκράτης Μάλαμας, ύστερα από χρόνια μακριά από τα φώτα του Τύπου, μίλησε αποκλειστικά στο click@Life για τη μουσική του, για το κοινό που γεμίζει ασφυκτικά κάθε του συναυλιακό χώρο, για την αγάπη, για ό,τι τον πνίγει αλλά και για ό,τι τον δυναμώνει.

Μετά τον 1ο σας δίσκο «Ασπρόμαυρες ιστορίες» αγαπηθήκατε πολύ από τον κόσμο και ιδιαίτερα από τη νεολαία.

Θυμάμαι καλά την παράνοια και την πίεση που δέχεται ένας νέος άνθρωπος μέχρι να ενταχθεί σ’ αυτό το τρελοκομείο που λέγεται «κοινωνικό περιβάλλον». Τα τραγούδια των πρώτων δίσκων είναι αφιερωμένα σ’ αυτό το αδιέξοδο κι έτσι φαίνεται να τα αντιλαμβάνονται πιο εύκολα οι νέοι παρά οι μεγαλύτερες ηλικίες.

Φωτογραφία: Γιώργος Βιτσαρόπουλος

Τι θέλετε να δίνετε στο κοινό σας σε κάθε σας live εμφάνιση;

Εκατοντάδες φωνές που από μόνες τους μπορεί να χαρακτηριστούν φάλτσες, συνηχούν αρμονικά σαν σύνολο κι αυτό είναι το ζητούμενο. Η διόρθωση μέσα από την ένωση.

Στα περισσότερα κομμάτια σας ο αέρας και γενικότερα τα στοιχεία της φύσης είναι παρόντα. Τι συμβολίζουν για εσάς;

Ένας από τους νόμους της «πραγματικότητας» είναι το ότι ο κόσμος είναι σταθερός - στέρεος - αδιαπέραστος - ένυλος - συμπαγής - αναμφισβήτητος. Ο αέρας είναι το αντίθετο όλων αυτών.

Η αγάπη φαίνεται πως είναι η βασική πηγή έμπνευσής σας. Τι σκέφτεστε γράφοντας μουσική;

Η αγάπη είναι η μόνη πραγματικότητα. Το ότι τη συγχέουμε με την κτητικότητα, την ενοχή, το μίσος, την απώλεια, τις υποσυνείδητες επιδιώξεις είναι μια ιστορία που μπορεί να γίνει τραγούδι.

Τραγουδάτε πολύ και για την απουσία. Τι είναι για σας η απουσία;

Δεν είμαστε παρόντες. Αυτό θα πει απουσία. Είμαστε εκπαιδευμένοι να κινούμαστε από τις διαπιστώσεις του παρελθόντος στις προσδοκίες του μέλλοντος. Ο πολιτισμός της παράκαμψης του παρόντος είναι όλο το θέμα μας. Ο εαυτός μας κατοικεί στο παρόν. Άρα με την ψυχολογική στρατηγική της παράκαμψης καταφέρνουμε να μη ζούμε ποτέ. Ονειρευόμαστε τις ζωές μας ανάμεσα στη μνήμη της ευχαρίστησης ή της δυσαρέσκειας του παρελθόντος και του φόβου ή της ελπίδας του μέλλοντος.

Κάθε συναυλία σας μετατρέπεται σε ένα πολύωρο γλέντι στο οποίο ο κόσμος συμμετέχει ασταμάτητα.

Δεν είναι πάντα έτσι. Γίνονται και συναυλίες εν σιωπή. Είναι οι διαθέσεις όλων που κυβερνούν το αποτέλεσμα.

«Με πνίγεις» είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού σας. Τι σας πνίγει σήμερα;

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το πιο ανυπόφορο πράγμα για τη λογική μας θέση είναι η απουσία νοήματος. Αυτή η απουσία όμως, μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για μια άλλη θέση. Δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο με την κοινή λογική και δεν μας υποχρεώνει κανένας να παραμείνουμε υπήκοοι αυτής της άβολης θέσης. Ό,τι μας πνίγει είναι παράγωγο της συνείδησής μας. Για την ακρίβεια, της ερμηνείας που δίνουμε στα στοιχεία της συνείδησής μας.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σήμερα, σε μια πνιγηρή εποχή;

Αυτός που ήταν πάντα. Να υπονομεύει τις βολικές θέσεις και ταυτόχρονα, να κάνει παρέα δίνοντας αέρα σ’ αυτούς που ονειρεύονται ότι πνίγονται.

Ποια είναι η λύση για τους Έλληνες για να βγουν από τα σύγχρονα αδιέξοδα;

Αυτό που αποκαλούμε «ζωή» έχει το ταλέντο να μας παρουσιάζει πολύ συχνά δυσάρεστες εκπλήξεις, αξεδιάλυτα προβλήματα και αδιέξοδα γεγονότα, σαν δώρο για την επιμονή μας να λατρεύουμε έναν θεό που μας απεχθάνεται, παρ’ ότι παρουσιάζεται σαν φίλος και αδερφός. Αυτός ο θεός είναι το «εγώ» μας. Δεν υποφέρουν μονάχα οι Έλληνες, έτσι φαίνεται προς στιγμήν. Ολόκληρος ο πλανήτης σπαράσσεται από την ανοησία της αγοράς του χρήματος και τον αυξημένο εγωκεντρικό προσανατολισμό. Για 4 δεκαετίες όλοι είχαν έναν λόγο κι έναν ρόλο στην προώθηση της «ανάπτυξης» και της φαινομενικής ευζωίας. Τώρα δεν είναι υπεύθυνος κανένας. Όλα μου φαίνονται σαν ψέματα. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ζούσα χωρίς δεκάρα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και τώρα, αλλά θα έχουμε μια καλημέρα επιπλέον απ’ όσους έτρεχαν λυσσασμένα πίσω από παράταιρες επιδιώξεις επιτυχίας και καριέρας.

Πιστεύετε ότι η περίοδος που διανύουμε θα οδηγήσει σε μια αλλαγή προς το καλύτερο;

Τα πράγματα θα γίνουν όπως θέλουν. Ούτως ή άλλως το ρεπερτόριο των γεγονότων είναι περιορισμένο. Μικρές ανάσες καθαρού αέρα και μακροχρόνιες περίοδοι μπόχας και ηλιθιότητας. Ας μετρήσει ο καθένας τις προσδοκίες του.

Έχετε αφιερώσει ένα ολόκληρο τραγούδι σας («Για την Ελλάδα») στη χώρα. Το θεωρείτε επίκαιρο σήμερα;

Όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν απ' όλους είναι επίκαιρα. Σας είπα ότι το ρεπερτόριο είναι περιορισμένο και όλα αφορούν σε όλα.

«Κάλλιο ζητιάνος παρά υπουργός, ψεύτης για χάρη μιας μεγάλης λόξας» λέτε στο τραγούδι σας. Ταιριάζει νομίζετε στη σημερινή μας κατάσταση;

Αυτό γράφτηκε πριν από 22 χρόνια. Εσείς τι λέτε ταιριάζει;

Και τέλος, θα θέλατε να κάνετε μια ευχή για το μέλλον;

Ο δάσκαλος Νισαργκαντάττα Μαχαράτζ λέει ότι η νοημοσύνη είναι η πόρτα προς την ελευθερία και η άγρυπνη προσοχή είναι η μητέρα της νοημοσύνης. Εύχομαι σε όλους μας να γίνουμε οικοδεσπότες του θαύματος και όχι όμηροι της διαφοράς.

Πληροφορίες: Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα, εισιτήρια 18 €.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

[email protected]