«Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου»

dimitriskourtakisarisservetaliskikipap Kiki Pap
ΤΡΙΤΗ, 01 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017

Κριτική από την Ελένη Πετάση.

Με αβέβαιο βηματισμό, ριψοκίνδυνες αιωρήσεις και απαράμιλλη ευαισθησία, ο Άρης Σερβετάλης, εγκιβωτισμένος σε μια ετοιμόρροπη διώροφη κατασκευή σπιτιού με μια βιβλική κατακόρυφη ρωγμή στη μέση, εκφέρει έναν αφοριστικό λόγο, έναν «εσωτερικό» μονόλογο, σπαρμένο με σπαράγματα από το πεζογραφικό έργο του Μπέκετ.

Εκατέρωθεν του κτίσματος κάθονται οι θεατές παρακολουθώντας την ζωντανά κινηματογραφημένη εικόνα του - άλλοτε από τον χειριστή της βιντεοκάμαρας, Jeremie Bernaert, και άλλοτε από τον ίδιο, ο οποίος κινηματογραφεί τον εαυτό του σαν ένας άλλος Κραπ - που προβάλλεται στους τοίχους.

Kiki Pap

Κάπου κάπου από τις χαραμάδες διακρίνουμε το ίχνος της ευέλικτης σιωπηλής φιγούρας του που παραπέμπει σε ασπρόμαυρες ταινίες, στα έργα του Φριτς Λανγκ και του Μπάστερ Κίτον. Ιδανικός μπεκετικός ήρωας, ένας «κλόουν» που με τη σωματικότητά του ζωογονεί την υπαρξιακή του απόγνωση, αν και ψιθυρίζει το γνωστό «Δοκίμασε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα», βυθίζεται εν τέλει κάτω από τις πέτρες του τάφου που ο ίδιος σκάβει. Μήπως γιατί ο Ιρλανδός στοχαστής δεν έτρεφε καμιά ελπίδα για το πεπρωμένο των ανθρώπων;

Η συγκλονιστική παράσταση του Δημήτρη Κουρτάκη (σε δική του δραματουργική επεξεργασία και με τη συνεργασία της Ελένης Παπάζογλου και της Αναστασίας Τζέλλου), πλαισιωμένη από τους μεταφυσικούς ήχους του Δημήτρη Καμαρωτού και αφομοιώνοντας εξαιρετικά δημιουργίες εικαστικών όπως οι Γιόζεφ Μπόις, Κουνέλλης,  Μπρούς Νιούμαν, Vitto Acconci, Terry Fox κ.ά., ριζώνει βαθιά μέσα στo σύμπαν του Μπέκετ.