Τι θα δούμε στη θεατρική σκηνή της οδού Ακαδημίας μες στους επόμενους μήνες.

«Ο δρόμος περνά από μέσα»:  Είναι το ίσως πιο ώριμο και βαθύ έργο του «πατέρα» του Νεοελληνικού Θεάτρου, Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η ιστορία του διαδραματίζεται σε ένα νεοκλασικό αρχοντικό που καταρρέει. Εκεί, ζει ο ξεπεσμένος μεγαλοαστός και  η αφοσιωμένη οικονόμος του. Εκεί καταφθάνει εξ Ευρώπης και ο τεχνοκράτης ανεψιός και κληρονόμος. Ξαφνικά εισβάλλει ένας πολυμήχανος λαϊκός επιχειρηματίας μαζί με την όμορφη γυναίκα του, προάγγελοι μιας αναπότρεπτης κατεδάφισης. Με «κράχτη» τις πραγματικές αντίκες και την ιστορία του σπιτιού, θα πουλάνε πλαστογραφημένα έπιπλα πατιναρισμένα με ψεύτικες ιστορίες που μαγεύουν πάντα τους καινούργιους νεόπλουτους. Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή και αποδίδει.  Ο σκόρος όμως κατατρώει τις αντίκες… Το τραγούδι της φθοράς κυριαρχεί παντού. Η άγνοια της Ιστορίας αποτελεί «ύβριν». Η καταιγίδα έρχεται και θα ανατρέψει τα πάντα. Μέσα στη μαγεία του ωραίου αυτού ερειπίου, συγκρούεται το παρελθόν με το αδίστακτο παρόν, μέσα από Πάθη, Μίση, Έρωτες, Θυσίες, Ηρωισμούς και Προδοσίες.

Σκηνοθεσία: Κώστας Καζάκος. Σκηνικά – κοστούμια: Κατερίνα Καμπανέλλη. Ερμηνεύουν: Γιώργος Κυρίτσης, Άννα Γεραλή, Όμηρος Πουλάκης, Γιώργος Δαμπασης, Ηλιάνα Μαυρομάτη.

(από 13 Οκτωβρίου)

«Δεσποινίς Τζούλια»: Είναι το μικρότερο αλλά ίσως το πιο αξιοσημείωτο απ’ τα δράματα του Αυγούστου Στρίντμπεργκ. Μια τραγωδία σε μια πράξη που γίνεται στην κουζίνα ενός εξοχικού σπιτιού ένα βράδυ του μεσοκαλόκαιρου. Ο αρραβώνας της Δεσποινίδας Τζούλια μ’ έναν νέο της καλής τάξης έχει χαλάσει. Αρνείται να συνοδεύσει τον πατέρα της στους συγγενείς τους, μένει στο κτήμα και γιορτάζει την νύχτα του μεσοκαλόκαιρου με τους χωρικούς και το υπηρετικό προσωπικό. Μια αρχαία διονυσιακή γιορτή που δέθηκε με την γιορτή γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η Δεσποινίς Τζούλια διασκεδάζει προσβάλλοντας υπηρέτες και χωρικούς, ιδιαίτερα τον Ζαν, τον υπηρέτη του πατέρα της. δίχως να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της προσβολής.

Έτσι από μια «ασήμαντη αφορμή» ξεκινάει ένα ανελέητο παιχνίδι που ξεγυμνώνει την ανθρώπινη φύση μέχρι τα ενδόμυχα της ψυχής. Δίχως σεβασμό, δίχως έλεος, τρεις ανθρώπινες υπάρξεις συγκρούονται σκορπίζοντας τα ηθικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτικά, πνευματικά και ψυχικά θρύψαλα γύρω τους και στην προσπάθεια να τα περισυλλέξουν ξεσκίζει ο ένας την σάρκα του άλλου ξεδιάντροπα, άγρια, βίαια.

Μετάφραση: Θέατρο Μώ Σκηνοθεσία: Κοσμάς Χατζηιωαννίδης Μουσική επένδυση: Κοσμάς Χατζηιωαννίδης Κοστούμια: Τίνα Ιωαννίδου Κατασκευή Σκηνικών: Λάζαρος Τσιαλός - Ιωάννης Χατζηιωαννίδης Επιμέλεια αφίσας: Παναγιώτης Φτάρας. Ερμηνεύουν Δεσποινίς Τζούλια: Τίνα Ιωαννίδου Ζαν: Κώστας Μυστακίδης Κριστίν: Καλλιόπη Γιαμούζη.

(από 29 Σεπτεμβρίου έως 1^η Οκτωβρίου)

«Πέρασα»: Μουσικοθεατρική παράσταση, βασισμένη στην ποίηση της Κικής Δημουλά. Στο έργο συναντιούνται μουσική, ποιητικός λόγος, βίντεο, ηχογραφημένες φωνές και ήχοι. Τρεις φωνές, τρία πρόσωπα διαφορετικών γενεών, που είναι ουσιαστικά ένα, βρίσκονται συνεχώς σε μια σύνδεση και αλληλεπίδραση μεταξύ τους και συνθέτουν χρονικά άλματα «απ’ τον μέσα ουρανό μιας μνήμης…». Η «ανάγκη για χειροπιαστά πράγματα…» αποτυπώνεται σε ένα πρόσωπο που βιώνει τη ρεαλιστική πραγματικότητα (α’ ηθοποιός). Η ηχογραφημένη και επεξεργασμένη φωνή της ποιήτριας, ως ένα άλλο κομμάτι του εαυτού της ηρωίδας, μας μεταφέρει σε έναν κόσμο πιο εξωλογικό, ονειρικό. Το τραγούδι και οι μουσικές μετασχηματίζουν το νόημα του ποιητικού λόγου, με την ερμηνεύτρια (β’ ηθοποιός) να φωτίζει άλλη μία πλευρά της ηρωίδας.

Ποίηση Κική Δημουλά. Σύλληψη, μουσική, σκηνοθεσία : Σοφία Καμαγιάννη. Σκηνογραφία: Όλγα Ντέντα. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Kίνηση : Tάσος Μπεκιάρης. Βιντεο : Παναγιώτης Γουμπούρος. Ηθοποιός: Γιώτα Φέστα Τραγούδι, ηθοποιός : Θεοδοσία Σαββάκη. Μουσικοί: Τάσος Γουσέτης (βιολί), Φίλανδρος Κάρρας (κλαρινέτο), Όσβαλντ Αμιράλης (κόντρα μπάσο),
Σοφία Καμαγιάννη (πιάνο). Ηχογραφημένη φωνή : Κική Δημουλά. Ηλεκτρονική επεξεργασία προηχογραφημένου υλικού:
Σοφία Καμαγιάννη. Τεχνικός σύμβουλος ήχου Τim Ward.

(από 16 έως 31 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη)

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ