Το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Νταβίντ Ντεσολα θα παρουσιαστεί τον Νοέμβριο στο Θέατρο Ιλίσια- Βολανάκης.

Ο Όσκαρ και η Ιρένε, δύο άνθρωποι τους οποίους έχει απορρίψει η κοινωνία που τους χρησιμοποίησε, παλεύουν ενάντια στους βαθύτερους φόβους τους, τη μοναξιά και τη λήθη για να βρουν τον δρόμο προς την ευτυχία. Έργο μυστηρίου, δοσμένο με χιούμορ και συναίσθημα,με συγκίνηση και σασπένς, το «Η λίμνη που δεν είναι πια» του βραβευμένου με το μεγάλο Κρατικό Βραβείο Lope de Vega (2007) Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσολα θα παρουσιαστεί σε πανελλήνια πρώτη από τις 13 Νοεμβρίου στο Θέατρο Ιλίσια- Βολανάκης.

Πρωταγωνιστές του θα είναι η Βίκυ Παπαδοπούλου, ο Χρήστος Σιμαρδάνης και ο Λεωνίδας Κακούρης, που εκτός από ρόλο ηθοποιού έχει αναλάβει και ρόλο σκηνοθέτη. 

Όπως ο ίδιος σημειώνει χαρακτηριστικά στο click@life για την παράσταση: «Στο έργο "Η Λίμνη που δεν είναι πια", οι χαρακτήρες περιπλανούνται μέσα από έναν κόσμο Αβεβαιότητας και Φόβου . Θύματα όλοι ενός καταπιεστικού και ασφυχτικού περιβάλλοντος. Πλανήτες ή Πλάνητες μιας κοινωνίας που ¨θρέφεται απο τον πόνο των “αλλων¨ . Μόνο που οι "άλλοι" μπορει να γίνουμε εμείς. Ανα πάσα στιγμή... Σε κάθε τικ του ρολογιού μπορεί να εμπλακούμε Ανθρωποι που για να κρατηθούν στη ζωή (..αν υπάρχει... όπως την βιώνουμε!) καταφεύγουν σε παράλληλα σύμπαντα. Κι αυτό σε μια προσπάθεια να συνεχίσουν να ζούν μετα απο εκείνες τις δύο ημερομηνίες που “χαράχτηκαν” οδυνηρά οι Ψυχές τους. Εκείνη τη μοιραία στιγμή που πατήθηκε ένα κουμπι κι έγινε “Παύση” στη Ζωή τους . Τουλάχιστον έτσι όπως την ήξεραν... Ετσι όπως θα ήταν “κοινωνικά” αποδεκτή . Είναι επίσης μια Ιστορία Αγάπης, (πρωτότυπο ε...). Μια Ιστορία Αγάπης όμως στην οποία τα μάτια οι σιωπές η ενσυναίσθηση ... το “ελάχιστο” άγγιγμα συμπυκνώνουν σαν γάλα όσα δυο άνθρωποι παλεύουν να πουν. Απο αυτά που Λέγονται ... και κείνα που δεν βγαίνουν... Εκείνα που δεν μπορούν να προβληθούν στην επιφάνεια . Εκείνα που είναι κατω απο την παγωμένη Λίμνη . Αυτά που δεν λέγονται όμως έχουν μια δική τους γλώσα... Αποκλίνουσα απο τον “μέσο όρο” που αδυνατεί ν άκούσει ... Ν΄αφουγκραστεί... Παρόλα αυτα όπου υπάρχει γλώσσα μπορει να προκύψει διάλογος. Μιλάει επίσης για το Φόβο και τον Θάνατο. Χωρίς φόβο αλλά με βάθος . Ισως τον χειρότερο όλων των θανάτων... Ενας Θάνατος στην Αυγή μιας ζωής ... Είναι επίσης μια ιστορία Μοναξιάς και Μυστηρίου στην οποία εκείνοι που θέλουν, μπορούν να δουν έναν τόπο ελπίδας. Γιατί κυρίως μιλάει , για την αναζήτηση της ευτυχίας. Οχι όμως με μια κοινωνία μουγκη... Μια κοινωνία που δεν βλέπει ή είναι απάνθρωπη σε κάτι που αφορά έξω απο τα περιχαρακωμένα πλαίσια του οικογενειακού “οικοπέδου” και αρέσκεται να διαλέγει το ρόλο του θεατή-σχολιαστή. Τελειώνοντας το έργο έχεις την αίσθηση ότι δέχτηκες ένα άηχο “χαστούκι”. Παρότι μιλά για την βία δεν είναι χαστούκι βίας. Είναι σαν να σου λέει Ξύπνα! Κοιμάσαι;».

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ