Κριτική της Ελένης Πετάση.

Με το «Παιχνίδι του δολοφόνου» οι ταλαντούχοι συγγραφείς Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας αποδεικνύουν πως, πέρα από τις επιτυχημένες κωμωδίες τους, μπορούν να γράψουν ένα εξίσου ενδιαφέρον αστυνομικό έργο αποτίοντας φόρο τιμής στην Άγκαθα Κρίστι και, κατά δεύτερον λόγο, στον Γιάννη Μαρή.

Σ’ αυτό το πρόσφατο θεατρικό τους κείμενο δεν λείπουν ούτε η έξυπνη πλοκή, ούτε το μυστήριο, ούτε οι εκπλήξεις. Η ιστορία ξεκινάει με τη δολοφονία του Παύλου Μαυρίδη, ενός εύπορου και διεφθαρμένου ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται νεκρός στο σαλόνι του σπιτιού του. Με το που ανοίγει η αυλαία βλέπουμε τη νέα και όμορφη σύζυγό του Σοφία (Ευαγγελία Συριοπούλου), κρατώντας έντρομη ένα πιστόλι στο χέρι της, να τηλεφωνεί στον εραστή της ζητώντας τη βοήθειά του. Από εκεί και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται γιατί όλα τα πρόσωπα που περιβάλλουν το θύμα είναι ύποπτα, έχοντας, ο καθένας χωριστά, τον δικό του λόγο να προβεί σε μια τέτοια απεχθή πράξη. Πρώτος ύποπτος είναι ο γείτονας και εραστής (Μιχάλης Μαρίνος). Ακολουθούν η εντυπωσιακή αδελφή του Μαυρίδη που τον μισούσε θανάσιμα (Ελισάβετ Μουτάφη), ο αδελφός της Σοφίας (Τόνυ Δημητρίου) με τη γυναίκα του (Σύλβια Δελικούρα) και σε δύο μικρότερους ρόλους ο γιος του πεθαμένου (Μάνος Ιωάννου)και ο σοφέρ του (Δημήτρης Κυρατσούδης). Σύντομα φτάνει στη σκηνή του εγκλήματος ο αστυνόμος Στεφανίδης (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος) που καλείται να διαλευκάνει την υπόθεση. Μοναδικά τεκμήρια είναι ένα γράμμα και ένα σκουλαρίκι που βρίσκονται δίπλα στο πτώμα, αλλά και αυτά δεν οδηγούν στην ανακάλυψη του δολοφόνου.

Η «αγωνία» κλιμακώνεται δημιουργώντας στους θεατές μία αίσθηση ανυπομονησίας μέχρι το αναπάντεχο τέλος. Μέσα σε ένα συμβατικό σκηνικό χώρο και χωρίς σκηνοθετικές πρωτοτυπίες (ας σημειωθεί ότι οι επαναλαμβανόμενες αποδομήσεις που συχνά δεν έχουν λόγο ύπαρξης έχουν καταντήσει ενοχλητικές), οι δύο συγγραφείς-σκηνοθέτες κίνησαν έντεχνα τους ηθοποιούς δίνοντας προβάδισμα στον ερεθιστικό μύθο του έργου. Όλοι οι ερμηνευτές ήταν άξιοι αλλά ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, χαμηλόφωνος και καίριος, ξεχώρισε ξεδιπλώνοντας με ωριμότητα τον χαρακτήρα του αστυνόμου.

Ελένη Πετάση / [email protected]