Από την Ελένη Πετάση.

Στη Ρώμη τα συναισθήματα έχουν τη δική τους γεωγραφία. Ο ενθουσιασμός και η ψυχική ανάταση διατρέχουν τα υπέροχα μνημεία της καθώς αυτά προβάλλουν περήφανα  γύρω από τα  διατηρημένα παλαιά κτίρια της. Κι ας είναι περιτριγυρισμένα από εκατοντάδες στρατιώτες και τεθωρακισμένα προκαλώντας την ανασφάλεια μας.

Σ' αυτήν την ανοχύρωτη πόλη, που ύμνησε στην ταινία του ο Roberto Rosellini (1945), πραγματοποιήθηκαν στις 12-17 Δεκεμβρίου οι εκδηλώσεις για την απονομή του 16ου Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου.

Φέτος το Μεγάλο Βραβείο απονεμήθηκε στην Isabelle Huppert και στον Jeremy Irons για τη σημαντική προσφορά τους στις παραστατικές τέχνες.

Ιδιαίτερα ο τελευταίος, απαντώντας στις ερωτήσεις του κριτικού Michael Billington, έλαμψε με την ευφυΐα και το φλεγματικό χιούμορ του. Αντίθετα η Huppert συζήτησε στεγνά με τον George Banu και τον Krzysztof Warlikowski για την αξιοθαύμαστη καριέρα της.

Στην τελετή απονομής και οι δυο τους διάβασαν αρχικά τα ερωτικά γράμματα που αντάλλαξαν ο Αλμπέρ Καμύ και η ηθοποιός Μαρία Καζαρές λίγο πριν τον τραγικό θάνατο του πρώτου. Στη συνέχεια ερμήνευσαν (δίκην Αναλογίου) το έργο του Χάρολντ Πίντερ «Τέφρα και Σκιά». Εκείνη ουδέτερη. Εκείνος χαρισματικός.

Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι το Ειδικό Βραβείο δόθηκε στον Δημήτρη Παπαιωάννου. Είναι εξάλλου η πρώτη φορά που βραβεύεται Έλληνας δημιουργός, παρότι ο ίδιος ήταν υποψήφιος για το βραβείο Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες από το 2007.

Ωστόσο, τα βραβεία Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες που απονέμονται σε νέους καλλιτέχνες ήταν, αυτή τη φορά, στο μεγαλύτερο μέρος τους, απογοητευτικά. Οι περισσότεροι από τους 6 βραβευθέντες δεν είχαν τίποτα «νέο» να πουν, επιβεβαιώνοντας την υποψία ότι πίσω από την επιλογή τους κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες.

 

Ανάμεσά στις παραστάσεις που έφεραν αμηχανία για την διάκρισή τους - αν και δεν έχουμε δει το σύνολο της δουλειάς των δημιουργών τους - ήταν και αυτή του Ιταλού περφόρμερ Αλεσάντρο Σκιαρόνι που παρουσίασε ένα αθλητικό θέαμα με κορίνες.

Ακολούθησε το θέατρο Νο.99 από την Εσθονία με το, επίσης, σωματικό θέαμα «Filth» (Βρωμιά) στο οποίο οι ακαταπόνητοι ηθοποιοί έπαιζαν για δύο ώρες βουτηγμένοι στη λάσπη (εύρημα διόλου πρωτότυπο).

Η Γερμανίδα Σούζαν Κένεντι κατασκεύασε μια σουρεαλιστική εγκατάσταση με πολλαπλές ζαλιστικές οθόνες. Παράσταση με ενδιαφέρουσες προεκτάσεις αλλά ιδιαίτερα βίαιη και κυρίως ακατανόητη για όσους δεν γνωρίζουν το μυθιστόρημα του Τζέφρι Ευγενίδη «Αυτόχειρες Παρθένες» στο οποίο στηρίζεται.

Η ακτιβίστρια Γιαέλ Ρονέν από το Ισραήλ, τέλος, αν και ξεκίνησε με ένα εύφορο καμπαρέ, κατέληξε σε έναν απαράδεκτο διδακτισμό.

Ας σημειωθεί οτι τιμητικές διακρίσεις πήραν ακόμη ο νομπελίστας Νιγηριανός συγγραφέας Βόλε Σογίνκα και ο Φαντέλ Χαιμπί, διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Τυνησίας.

Παράλληλα δόθηκαν παραστάσεις τριών πρώην βραβευθέντων: Ο Τζόρτζιο Μπαρμπέριο Κορσέτι παρουσίασε χωρίς κανένα ενδιαφέρον τον «Βασιλιά Ληρ», Ο Πέτερ Στάιν εναν εξαιρετικά παλιομοδίτικο «Ριχάρδο Β΄» και ο Ρόμπερτ Γουίλσον την «Μηχανή Άμλετ» του Χάινερ Μίλερ με ηθοποιούς τους φοιτητές της Ακαδημίας Θεάτρου «Silvio d' Amico», παράσταση του 1986 που ωστόσο  δείχνει τη σημαντική αξία του Αμερικανού σκηνοθέτη.

Ελένη Πετάση / [email protected]