Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Γιοι και κόρες» που παρουσιάστηκε από την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris, στο Bios.

«Δεν έχει εγγύηση ο έρωτας. Δεν είναι ψυγείο που, άμα χαλάσει, καλείς τον Πίτσο να σου το φτιάξει... Στεγνός πρέπει να μένει ο έρωτας... Και να τον πηγαίνετε βόλτες, να παίρνει τον αέρα του. Γιατί η πολλή υγρασία και η κλεισούρα του φέρνουν μούχλα. Γιατί αφήνουμε την αγάπη να χάνει χρόνια;».

Δεν είναι η πρώτη φορά που σκέψεις και εμπειρίες απλών ανθρώπων συνιστούν τη δημιουργία μιας δραματουργίας. Ούτε είναι η πρώτη φορά που η αφήγηση συμπλέκεται με ζωντανούς διαλόγους αποδίδοντας καταστάσεις και συναισθήματα τα οποία διατρέχουν τη νεότερη ελληνική Ιστορία.

Ωστόσο, οι ανθρώπινες περιπέτειες που απαρτίζουν το «Γιοι και κόρες» -μια συλλογή από εξομολογήσεις ηλικιωμένων ανθρώπων οι οποίοι ξέθαψαν από τη μνήμη τους «την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή τους»- αγγίζουν σημερινές ευαισθησίες, καθώς πέρα από την πολιτικοκοινωνική τους αιχμή έχουν ως επίκεντρο την αειθαλή αναζήτηση της ευτυχίας.

Κατ’ επέκταση, η κινητήριος δύναμη του έρωτα αλλά και οι ματαιώσεις του συμβαδίζουν με τις τραγωδίες της φυλής στη συμπαθητική, εύρυθμη παράσταση που έστησε ο Γιάννης Καλαβριανός.

Ακούμε, λοιπόν, για έναν έρωτα που ξεπηδάει μέσα από ένα καταφύγιο του Πειραιά κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για έναν άλλο που διαλύεται στον Εμφύλιο, για κάποιον ατελέσφορο που εγκλωβίστηκε στο Τείχος του Βερολίνου ή για τα βάσανα μιας γυναίκας από τις απιστίες του συζύγου της τη στιγμή της εκλογής του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981.

Ακούμε όμως σ’ αυτή την έκθεση αναμνήσεων, που εκτείνεται από το 1920 ώς την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, και για γεγονότα που μετατόπισαν ριζικά τις ζωές των ανώνυμων συνεντευξιαζόμενων, όπως ο πόλεμος, η πρώτη μεταναστευτική εξόρμηση στην Αμερική, οι σεισμοί στα Επτάνησα, η χούντα κ.ά.

Και όλα αυτά δοσμένα με ανάλαφρη διάθεση, αφήνοντας κάθε τόσο το χιούμορ να τρυπώσει στις χαραμάδες εκείνων των σκοτεινών εποχών, σαν αναλαμπή κατά τη διάρκεια μιας ημικρανίας.

Τώρα, κατά πόσο η μνήμη αναπαράγει πιστά τα όσα πραγματικά συνέβησαν είναι ένα ερώτημα στο οποίο μια υπερήλικη γυναίκα απαντά αινιγματικά: «Το παρελθόν είναι πώς το λέμε, το πώς το αφηγούμαστε». Η πυκνή κειμενική σύνθεση πάντως δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας, αλλά ούτε προσποιείται την ακρίβεια ενός ντοκιμαντέρ. Και οι νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί τη στηρίζουν με θέρμη (Αννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου).

Αλλάζοντας πρόσωπα και ηλικίες εν ριπή οφθαλμού, χρησιμοποιώντας μικροαντικείμενα για να χαρακτηρίσουν τη χρονική περίοδο που διαχειρίζονται και διανθίζοντας το λόγο με νοσταλγικά τραγούδια, στοχεύουν κατευθείαν, και κυρίως απενοχοποιημένα, στο συναίσθημα. [SID:7612986]

Λεζάντα φωτογραφίας: «Γιοι και κόρες»: Από αριστερά, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Αλεξία Μπεζίκη, Μαρία Κοσκινά, Γιώργος Παπαπαύλου και Αννα Ελεφάντη.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ- [email protected]