Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Ο πουπουλένιος» του Μάρτιν Μακ Ντόνα που παρουσιάζεται στο θέατρο «Αθηνών». Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί και υπογράφει τη μετάφραση του έργου ενώ παράλληλα ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο «Πουπουλένιος» ,  το  hit  του «δυναμίτη» της ιρλανδέζικης δραματουργίας Μάρτιν ΜακΝτόνα, με τις πιο «πειραγμένες» παιδικές ιστορίες που έχουν ποτέ ενσωματωθεί σε ένα θεατρικό κείμενο, αποδεικνύεται  για ακόμη μια φορά  στο θέατρο «Αθηνών» ριψοκίνδυνο σκηνικό υλικό.

Να σημειώσουμε ότι  το πολύ ιδιαίτερο θεατρικό  και έχει βραβευτεί  και  έχει αναγνωριστεί διεθνώς και έχει τύχει μιας- όντως ιδιάζουσας αδυναμίας-  και από την ελληνική σκηνή.

Λόγω ακριβώς της  «πειραγμένης»,  σκοτεινής έως και ερεβώδους πρώτης ύλης, εγκυμονεί ένας κίνδυνος. Αν δεν κινηθεί με έξυπνους,  καλοσχεδιασμένους ελιγμούς, η παράσταση   μπορεί  να  τραβήξει αυτό το, φαινομενικά μόνο, εύκολο  έργο σαν πέτρα στο βυθό της ίδιας της αβύσσου του. 

Απαιτούνται  λεπτοί χειρισμοί, αποχρώσεις,  γλαφυρή απόδοση  στις εναλλαγές της ψυχολογίας των ηρώων  και αποτύπωση του ιλίγγου των  αμφιβολιών και των ανατροπών. Υπάρχει σασπένς, υπάρχει και ειρωνεία.  Πώς αποδίδεται; Η παράσταση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη –υπογράφει και τη  σκηνοθεσία και τη  μετάφραση- επιτυγχάνοντας καλύτερα αποτελέσματα στο μεταφραστικό έργο-  με έναν έξυπνα  επιλεγμένο  all star θίασο, ναι μεν είναι  φιλότιμη, ναι μεν έχει  εκλάμψεις καλές, αλλά δυστυχώς ναυαγεί εγκαίρως στις  παγίδες που εν μέρει στήνει και  το ίδιο το  έργο. 

Όχι μόνο αδυνατεί  να σταθεί ένα βήμα πάνω ή ένα βήμα πίσω του. Κινείται όπως το καρδιογράφημα που αποδίδει το κώμα. Σαν σε μια βασανιστικά ατελείωτη, μονόχορδη  γραμμή…

Παραδόξως, η παράσταση  ξεκινά αλέγκρα με προβληματική –ενοχλητική για το θεατή- μόνο την παρουσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, που εμφανίζεται ως υστερικός καραγκιοζάκος, εκτός ρόλου, εκτός σκηνής, ως «κακός» μπάτσος- ανακριτής. Δίπλα του, σαν από άλλο έργο, τόσο ο ανακρινόμενος  συγγραφέας  νοσηρών παραμυθιών  Κ.Μαρκουλάκης όσο και ο καλός μπάτσος -ανακριτής Νίκος Κουρής –ο δεύτερος ίσως φλερτάρει περισσότερο απ’όσο πρέπει με την κωμωδία- εμφανίζονται  απολύτως ελεγχόμενοι.

Παρερχόμαστε την εξαιρετική εικαστικά απεικόνιση των σκηνών από τα παιδικά χρόνια των κεντρικών ηρώων. Σαν σκιές βγαλμένες από παιδικό εφιάλτη ενός «τιμπαρτονικού» σύμπαντος.

Το κακό ξεκινά -και δεν διορθώνεται- όταν  μπαίνουμε  στο «μεδούλι» του έργου, οπότε ο κεντρικός ήρωας-συγγραφέας ξεκινά να αφηγείται τις ιστορίες του που κοπιάρονται απ’ τα εγκλήματα τα οποία τον έχουν οδηγήσει, μαζί με τον διανοητικά καθυστερημένο αδελφό του, στο αστυνομικό τμήμα. Τότε ξεκινά η ακύμαντη γραμμή …. 

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι  ηθοποιός  με το χάρισμα της αμεσότητας. Ενσαρκώνοντας όμως  τον ήρωα με  τη διανοητική υστέρηση  είναι ψεύτης και  επιδερμικός. Μοιάζει να  κοροϊδεύει  τον ήρωα σαν μίμος. Λάθος προσέγγιση, λάθος απόδοση.

Δίπλα του, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης,  γενικώς σωστός, στις μεγάλες αφηγήσεις δίνει την εντύπωση να  παρασύρεται από την ίδια την εκφορά του λόγου. Παραμένει όμως ο καλύτερος της παράστασής του. Καίρια  τα κοστούμια , ατμοσφαιρικά τα  σκηνικά των  Αθ. Σμαραγδή, και Φ. Φωτιάδη και ερεβώδη -ό,τι ζητά και το κείμενο-  τα φώτα  του Αλ. Γιαννάρου.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη