Μπορεί να μην απολαμβάνουν την προβολή των ηθοποιών και των σκηνοθετών, όμως οι σκηνογράφοι συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας σε μια παράσταση.

Πληθωρικά ή μινιμαλιστικής αισθητικής τα σκηνικά που προσέλκυσαν την προσοχή μας σε μια σειρά διαφορετικών παραστάσεων, έχουν ένα κοινό σημείο: αιχμαλωτίζουν το βλέμμα του θεατή και συζητιούνται όταν η αυλαία έχει πέσει.

Ίσως την καλύτερη σκηνογραφική πρόταση την εντοπίσαμε στη μαύρη κωμωδία «Ο πουπουλένιος» του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Μια από τις δυσκολίες στο έργο του Μάρτιν Μακ Ντόνα είναι πώς να αναπαρασταθούν τα σκοτεινά παραμύθια του κεντρικού ήρωα, του Χατούριαν (στο ρόλο ο Κ. Μαρκουλάκης) αλλά και οι τραυματικές εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας που σφράγισαν -και εν μέρει πυροδότησαν- το συγγραφικό του ταλέντο.

Στη σχετικά στενή και χαμηλοτάβανη σκηνή του θεάτρου Αθηνών, το μπροστινό τμήμα των σκηνικών έχει την υπογραφή της Αθανασίας Σμαραγδή και απεικονίζει το μπουντρούμι,  το πεδίο δράσης των «ενήλικων»  προσώπων του έργου.

Η μεγάλη έκπληξη όμως είναι όταν αποκαλύπτονται πίσω του οι εκπληκτικές, πολύχρωμες εικόνες του αρχιτέκτονα και ζωγράφου Φίλιππου Φωτιάδη. Πρόκειται για ένα ζωντανό κόμικ που αντανακλά με τον καλύτερο τρόπο την αθωότητα και τη φαντασία του  παιδικού βλέμματος.

Ασυνήθιστο ήταν  και το σκηνικό-παγοδρόμιο στην παράσταση «Παραλλαγές θανάτου» (σκην. Γιάννη Χουβαρδά, παραστάσεις έως 2 Μαρτίου) στο θέατρο Πορεία. Η λιτότητα, λόγω της ιδιαίτερης αισθητικής και θεματολογίας του συμβολικού έργου του Γιον Φόσσε ήταν το ζητούμενο στη σκηνογραφική προσέγγιση.

Η Μαρινέλλα με το είδωλό της, τη Σοφία Βέμπο

Το παγοδρόμιο πάνω στο οποίο έμαθαν να πατινάρουν με άνεση οι ηθοποιοί (Άλκηστη Πουλοπούλου, Χρήστος Λούλης και στο τέλος Λυδία Φωτοπούλου, Νίκος Καραθάνος και Μαρία Πρωτόπαππα –Γιάννος Περλέγκας), ενίσχυσε την αίσθηση μελαγχολίας και μοναξιάς, αποδεικνύοντας ότι το λευκό -το οποίο κυριαρχούσε και στα κοστούμια-μπορεί να γίνει πολύ «σκληρό».

Ο φωτισμένος διάδρομος-το προνομιακό πεδίο του Θανάτου-Χρήστου Λούλη στην κορυφή, συμπλήρωνε αρμονικά το σύνολο. Η σκηνική εγκατάσταση της Μάρως Μιχαλακάκου αναμφίβολα δημιούργησε αίσθηση.

Στο μιούζικαλ «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο» οι Γιώργος Γαβαλάς και Γιάννης Μουρίκης έβαλαν τα δυνατά τους να καθηλώσουν το κοινό. Η μεγάλη διάρκεια της παράστασης όμως και οι συχνότατες εναλλαγές των εντυπωσιακών σκηνικών, δεν αφήνουν το βλέμμα να εστιάσει κάπου.

Ωστόσο ξεχωρίσαμε την επιβλητική εικόνα της Σοφίας Βέμπο που δέσποζε στις πρώτες σκηνές, τη σκηνή στο καράβι, τις κουίντες με τις πλούσιες πτυχώσεις και τα φανάρια.

Μέρος του σκηνικού θεωρούμε και το υπερμεγέθες φόρεμα της Μαρινέλλας (κοστούμια Εύα Νάθενα) από το οποίο ξεπρόβαλλε η ομάδα ηθοποιών και χορευτών. 

Μάνια Στάικου