«Εσωτερικό» του Μορίς Μέτερλινκ: κριτική θεάτρου

esoteriko-photo MELINA DOSIOU
ΔΕΥΤΕΡΑ, 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την θεατρική παράσταση «Εσωτερικό» του Μορίς Μέτερλινκ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (παίζεται έως 15 Απριλίου) και το χοροθέατρο «Δεσποινίς Τζούλια» που ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του στη σκηνή του Arroyo Nuevo.

Γραμμένο για μαριονέτες το έργο του κόμη Μορίς Μέτερλινκ (1862-1949), εμπνέει καθοριστικά τη σκηνική πρόταση της Σοφίας Μαραθάκη.

Στην παράστασή της, πίσω από «αιωρούμενα» παράθυρα τα πρόσωπα έχουν φωνές που δεν ακούγονται, συναισθήματα που εκφράζονται στις συσπάσεις των ματιών τους, επιθυμίες που διαγράφονται στις αργές, διογκωμένες χειρονομίες τους.

Οι μικρές πράξεις της καθημερινότητας μεγεθύνονται σε σημασία και διάρκεια χρόνου από τη μελετημένη κινησιολογία (επιμέλεια Βρισηίδα Σολωμού): ο πατέρας διαβάζει ένα βιβλίο βυθισμένος νωχελικά στην πολυθρόνα του, η μητέρα ακολουθεί ένα κόκκινο κουβάρι που τις ξεφεύγει και ξετυλίγεται στο πάτωμα, η κόρη κεντάει δίπλα στην κούνια του μωρού της.

Στο «Εσωτερικό» αυτού του ευτυχισμένου σπιτιού τίποτα δεν προμηνύει τη θύελλα που θα ακολουθήσει. Αυτό το συγκλονιστικό «στατικό δράμα» (1894), που η δράση του εστιάζεται στην προετοιμασία της αναγγελίας του θανάτου με «ήρωες» τους μαντατοφόρους της, μοιάζει με σφαίρα που εκτοξεύεται σε slow motion για να χτυπήσει το στόχο της, ενώ ταυτόχρονα καθιστά τους θεατές παρατηρητές τόσο των θυμάτων του πεπρωμένου όσο και του δικού τους ανοχύρωτου εσωτερικού κόσμου.

Η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία της Σοφίας Μαραθάκη, συνεπικουρούμενη από την εξαιρετική μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη (παρόλο που η δραματουργική επεξεργασία της Ελενας Τριανταφυλλοπούλου αφαίρεσε τρεις χαρακτήρες του έργου και το πλήθος που φέρνει τη νεκρή), κατάφερε να αποδώσει καθαρά την πρόθεση του Βέλγου Νομπελίστα δραματουργού.

Ιδιαίτερα αξιόλογη ήταν η σύλληψη του εσωτερικού χώρου με τα βουβά πρόσωπα τα οποία οι ηθοποιοί, σαν «μαριονέτες» (Εύα Νικηφόρου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου) ερμήνευσαν με εκφραστικότητα και κινησιολογική ακρίβεια.

Αντίθετα τα πρόσωπα του κήπου (Νέστωρ Κοψιδάς, Σωτήρης Τσακομίδης), με εξαίρεση την Αλεξάνδρα Ντεληθέου, δεν δουλεύτηκαν με την ίδια φροντίδα. Αξίζει να σημειωθούν τα εκπληκτικά κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, το ενδιαφέρον σκηνικό της Εύας Μαραθάκη και η επιβλητική μουσική του Βασίλη Τζαβάρα.

«Δεσποινίς Τζούλια»

Πώς μπορεί το φλαμένκο να αφηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια τη μυθική ιστορία της «Δεσποινίδας Τζούλια» του Στρίντμπεργκ; Πώς γίνεται να «αντικαταστήσει» τον αριστουργηματικό λόγο του Σουηδού συγγραφέα και ωστόσο να μη χαθεί τίποτα από τις αποχρώσεις του;  Και όμως.

Ο  Σταύρος Λίτινας (υπηρέτης Ζαν) με την Εύα Παρασκευοπούλου (Δεσποινίς Τζούλια) και την Αλίνα Αναστασάκη (αραβωνιαστικός-Μαγείρισσα Κριστίν) με οιστρήλατο, φρενήρη χορό, κάτω από τους ήχους της Ανδαλουσιανής μουσικής, εισχώρησαν στην ουσία αυτού του κοινωνικού-ταξικού δράματος που ιχνηλατεί τη βαθιά σύγκρουση των δύο φύλων.

Και όλοι τους ήταν υπέροχοι. Ο πολυτάλαντος Σταύρος Λίτινας, υπογράφοντας την ευφάνταστη σκηνοθεσία-χορογραφία, το λιτό σκηνικό, τα εξαιρετικά κοστούμια, τη μουσική επιμέλεια και τους ευρηματικούς φωτισμούς - σε συνεργασία με την Αλίνα Αναστασιάδη (μουσική επεξεργασία-ηχητικά εφέ) - παρέδωσε μια χοροθεατρική παράσταση υψηλής αισθητικής και περιεχομένου.        

Ελένη Πετάση- [email protected]