«Green Porno»: κριτική θεάτρου

izampela-roselini-fotografia-deuteri-2014

Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών το Green Porno.

ΤΡΙΤΗ, 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014

Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Green porno» της Ιζαμπέλα Ροσελίνι που είχε παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Η παρουσία της Ιζαμπέλας Ροσελίνι στο Φεστιβάλ Αθηνών στηρίχτηκε στο διάσημο όνομα και παρελθόν της. Γιατί η κόρη της Ινγκριντ Μπέργκμαν και του Ρομπέρτο Ροσελίνι, η ιέρεια του Ντέιβιντ Λιντς με την επιτυχημένη πορεία της ως μοντέλο, παρότι γοητευτική, άμεση και με πηγαίο χιούμορ, δεν κατάφερε να καθιερωθεί και ως σημαντική περφόρμερ.

Δεν λέω, η διάλεξή της με τίτλο Green Porno είχε νοστιμιές και κωμικούς σπινθήρες και όπως η ίδια ομολογεί δεν ήταν καθόλου πορνό. Ομως το να αφηγηθείς μπροστά στο κοινό τις αμέτρητες σεξουαλικές ιδιορρυθμίες του ζωικού βασιλείου που συνοδεύονταν μάλιστα από ταινιούλες που θα διασκέδαζαν μόνο παιδιά (είχαν γυριστεί με την υποστήριξη του Ρόμπερτ Ρέντφορντ  και αποτέλεσαν την ιδέα αυτού του εμπλουτισμένου μονόλογου), δεν συνθέτει ένα ενδιαφέρον παραστασιακό γεγονός.

Η ίδια, λάτρης των ζώων παιδιόθεν και επιστημονικά καταρτισμένη για τις άπειρες ιδιαιτερότητές τους, αφηγήθηκε, όρθια πίσω από ένα πόντιουμ, τις περιπέτειές τους.   Ακούσαμε, λοιπόν, ή μάλλον μάθαμε για τα χαρέμια που έχουν οι θαλάσσιοι ελέφαντες, τα σαδομαζοχιστικά σαλιγκάρια, την ελευθεριότητα των δελφινιών που επιδίδονται σε πάσης φύσεως σεξουαλικές δραστηριότητες (από αυνανισμό και στοματικό σεξ μέχρι ομοφυλοφιλία), τις αρσενικές μπλε φάλαινες που διαθέτουν πέος 2,5 μέτρων, τους γορίλες με το μικροσκοπικό πέος των 5 μόλις εκατοστών, τις θηλυκές ακρίδες που καταβροχθίζουν τον παρτενέρ τους κατά τη διάρκεια της συνουσίας και άλλα πολλά.

Η αφηγήτρια με συνεργάτη της το Γάλλο σεναριογράφο Ζαν-Κλοντ Καριέρ (συνεργάτη του Πίτερ Μπρουκ, του Μπουνιουέλ κ.ά.) και σκηνοθετημένη από την Μριέλ Μαγιέ της Κομεντί Φρανσέζ, είχε ωστόσο και έναν άλλο σκοπό: τη συσχέτιση του ζωικού βασιλείου με το ανθρώπινο - επιδιώκοντας ενδεχομένως να μας απελευθερώσει από τα ταμπού που μας καταδιώκουν. Στο τέλος, κάνοντας την «αυτοκριτική» της, αναφέρθηκε στην οικογενειακή της ιστορία, στην αναπόφευκτη σύγκριση με τους διάσημους γονείς της, υπαινισσόμενη τη δική της απόδραση. Και για να μην την αδικήσουμε... ναι, συμφωνούμε μαζί της, όπως και στη φύση έτσι και στους ανθρώπους πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα.

Ελένη Πετάση - [email protected]