Ο κύκλος του αρχαίου δράματος των Επιδαυρίων ολοκληρώνεται στις 15 και 16 Αυγούστου, με τους «Πέρσες» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη.

Η φετινή διοργάνωση συμπίπτει φέτος με τα 60 χρόνια του θεσμού και τα είχε όλα: πολεμική, ρηξικέλευθες παραστάσεις και πρωτοεμφανιζόμενους στην Επίδαυρο δημιουργούς.

Ο Γιώργος Λούκος τόλμησε κι εμπιστεύτηκε-προσελκύοντας δυστυχώς κεραυνούς- νέους και πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες: τον «βενιαμίν» Δημήτρη Καραντζά (έλαμψε και στο φεστιβάλ της Αβινιόν με τον «Κυκλισμό του τετραγώνου» του Δημήτρη Δημητριάδη) ο οποίος παρουσίασε τη δική του οπτική  στην «Ελένη» του Ευριπίδη και τον Έκτορα Λυγίζο στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου-δύο «αναγνώσεις» που δίχασαν κοινό και κριτικούς.

Αλλά δεν ήταν οι μόνες. Το ίδιο ισχύει και για τον «Ιππόλυτο» της Λυδίας Κονιόρδου, τη νέα παραγωγή του Εθνικού και τις «Βάκχες» της Άντζελας Μπρούσκου (τη Δευτέρα θα διαβάσετε την κριτική της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη).

Ξεχώρισε ο «Φιλοκτήτης» σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, ένα παράδειγμα που αποδεικνύει ότι  η νεωτερική σκηνοθετική αντίληψη, χωρίς κραυγαλέα τερτίπια μπορεί να συγκινήσει ουσιαστικά το κοινό (η παράσταση επαναλαμβάνεται στο Ηρώδειο, στις 4 Σεπτεμβρίου).

Ο Γιάννης Κακλέας,  έμπειρος μάστορας της σκηνοθεσίας επιμένει να ανεβάζει Αριστοφάνη, χωρίς «επιθεωρησιακές ευκολίες». Το κοινό τον αντάμειψε για τους «Βατράχους» του-μια ακόμη παραγωγή του Εθνικού- γεμίζοντας ασφυκτικά το αρχαίο θέατρο-στη μοναδική αριστοφανική κωμωδία των Επιδαυρίων. Θα επανέλθουμε στο θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες κάνοντας έναν απολογισμό για τις κύριες τάσεις φέτος στο αρχαίο δράμα.

Μάνια Στάικου